Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 33: Viviana

Να είμαι μακριά του, ήταν πιο δύσκολο από το να είμαι κοντά του. Προσπαθούσα διαρκώς να τον αποφύγω. Δεν έβγαινα συχνά από το δωμάτιο μου και όταν το έκανα ήμουν προσεκτική να μην τον δω. Το καλό από όλη αυτή την όχι καλή κατάσταση, ήταν πως κατάφερα να τελειώσω τα καινούρια σχέδια που ήθελε ο βασιλ- πατέρας του Nicholas να παραδώσω.

Προσπαθούσα να διαγράψω από την μνήμη μου την εικόνα του. Τον τρόπο που με κοιτούσε, τα ζεστό του άγγιγμα, τα πεινασμένα του φιλιά, αλλά όσο και αν το μυαλό προσπαθούσε, η καρδιά θυμόταν καλά.

Ήταν σαν να βρισκόταν μπροστά μου και να με ακουμπούσε, ένιωθα τα χέρια του στην μέση μου, τα χείλη του στον λαιμό μου και την βαθιά του φωνή στο αυτί μου, να ανατριχιάζει όλο μου το σώμα. Δεν μπορείς να ξεχάσεις κάτι που ξέρεις τόσο καλά. Δεν μπορείς να το ξεχάσεις αν το ζεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά. Δεν μπορεί να ξεχάσει κάτι το μυαλό που η καρδιά ξέρει τόσο καλά. Δεν ήξερα αν ήταν ευχή ή κατάρα.

"Viviana, περίμενε" σταμάτησα να περπατώ και γύρισα πίσω προς την γνώριμη αντρική φωνή που με καλούσε.

Όταν τον είδα να τρέχει σχεδόν λαχανιασμένος άρχισα να ανησυχώ "Henry, όλα καλά;" Όταν επιτέλους με έφτασε, έγειρε το σώμα του στα γόνατα του προσπαθώντας να βρει τις ανάσες του.

"Πρέπει να σου πω κάτι" είπε χωρίς ανάσα με την τελευταία του λέξη να κόβεται. Η αγωνία μου είχε αρχίσει να αυξάνεται και ένιωσα κάτι περίεργο στο στομάχι, σαν να με προετοίμαζε για κάτι. Τον κοίταζα περιμένοντας να συνεχίσει με την περιέργεια μου όλο να αυξάνεται.

Ω Θεέ μου. Έπαθε κάτι ο Nicholas;

Εκείνο το αίσθημα στο στομάχι μου όσο ο Henry δεν μιλούσε όλο και αυξανόταν. Ένα σωρό σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου μα καμιά δεν ήταν ευχάριστη.

"Θυμήθηκα κάτι που μπορεί να είναι τελείως τυχαίο, αλλά μπορεί και όχι και πρέπει να στο πω" σούφρωσα τα φρύδια μου μη καταλαβαίνοντας τι μπορεί να θέλει να μου πει. Οι παλμοί μου αυξάνονταν όσο έβλεπα την έκφραση στο πρόσωπο του, κάτι σαν περιέργεια και...φόβο;

"Λοιπόν;" Η σιωπή του όλο και αύξανε την αγωνία μου και άρχισε να γίνεται εκνευριστική. Αυτό που ήθελε να μου πει δεν φαινόταν να αφορά τον Nicholas και αυτό ήταν αρκετό για να ηρεμήσει τους παλμούς μου αλλά όχι τόσο ώστε να διώξει το περίεργο αίσθημα στο στομάχι μου.

Ένα μεγάλο χρυσό ρολόι βρισκόταν στον τοίχο απέναντι μου, οι δείκτες του κυλούσαν γρήγορα και ανυπόμονα, η ώρα περνούσε και έπρεπε να παραδώσω στον πατέρα του Nicholas τα σχέδια για τις καινούριες στολές του προσωπικού έγκαιρα.