Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 24: Nicholas

Έπρεπε να ανασάνω. Έπρεπε να την δω. Μόνο έτσι θα μπορούσα να ανασάνω.

Έμενε σε μια μικρή περιοχή λίγο έξω από την Dreamland. Το παλάτι ήταν στην άλλη άκρη της χώρας. Θα διέσχιζα όσα χιλιόμετρα χρειαζόταν μόνο για να την δω. Να της ρίξω μόνο μια ματιά έστω και αν αυτή δεν θα με έβλεπε.

Είχα πει στον πατέρα μου πως θα πήγαινα για δουλειά. Το πίστεψε. Εν μέρη ήταν αλήθεια. Ήθελα να δω την Viviana αλλά έτσι μπορούσα να δω καλύτερα και το μέρος που μένει. Ήταν πιο απομονωμένο από τα υπόλοιπα και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να έρθω αρκετές φορές ώστε να ξέρω τις ανάγκες των ανθρώπων που έμεναν εδώ.

Μια μικρή περιοχή όμως φιλόξενη και ζεστή. Ήταν όμορφη, περιποιημένη, οι άνθρωποι της την αγαπούσαν αυτό όμως δεν σήμαινε πως δεν χρειαζόταν λίγη βοήθεια. Δεν υπήρχαν μεγάλα σπίτια, ούτε πολυτελείς εστιατόρια, ούτε πολλά καταστήματα. Δεν ήταν φτωχικά, όμως θα μπορούσε να ήταν καλύτερα. Δεν χρειαζόταν αλλαγές, ήταν υπέροχη έτσι όπως ήταν. Χρειάζονταν όμως οι κάτοικοι της μια μικρή οικονομική βοήθεια. Όση θα χρειάζονταν για να αναβαθμίσουν τα σχολεία τους, τα νοσοκομεία τους...

Στάθηκα μπροστά από το μπεζ κτήριο με τα λουλούδια. Οι μυρωδιές τους ήταν τόσο δυνατές που τις είχα μυρίσει πριν εμφανιστεί το ανθοπωλείο μπροστά στα μάτια μου. Μου είχε πει πως οι γονείς της είχαν δικό τους ανθοπωλείο όμως ήθελα να μάθω περισσότερα.

Έψαξα για εκείνην τόσες φορές που το πληκτρολόγιο μου θα μπορούσε να γράφει από μόνο του το όνομα της. Η μηχανή αναζήτησης μου είχε γεμίσει με αυτήν. Δεν ήταν όμως αρκετό. Στο διαδίκτυο ήταν σχεδόν άφαντη. Σαν να μην υπήρχε. Όταν αναζητούσα το όνομα της, έβρισκα αντί για αυτήν τους γονείς της, Peter και Liana Vaux. Σαν εκείνη να είχε σβηστεί από τον χάρτη.

Δεν ήξερα αν θα είναι στο ανθοπωλείο αλλά αποφάσισα να είναι ο πρώτος μου σταθμός. Θα περπατούσα από μέρος σε μέρος μέχρι να την βρω. Είχα όλο τον χρόνο μπροστά μου. Για εκείνην.

Το ανθοπωλείο δεν ήταν μεγάλο αλλά ήταν γεμάτο από ανθρώπους. Κοιτούσαν τα λουλούδια, μύριζαν τα λουλούδια, αγόραζαν τα λουλούδια. Δεν με ένοιαζε τι γινόταν γύρω μου, έψαχνα με τα μάτια μου απελπισμένα την κοπέλα που μου είχε κλέψει την καρδιά.

Κόκκινα μαλλιά, πράσινα μάτια, κόκκινα χείλη.

Στεκόταν απέναντι μου, η πλάτη της γυρισμένη σε μένα. Τα μάτια μου έλαμψαν και η ανάσα μου κόπηκε. Διέταξα τα πόδια μου που πάγωσαν στο πάτωμα να περπατήσουν.