Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 17: Viviana

"Αποκλείεται" είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Μαύρη λιμουζίνα μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου αποκλειστικά για εμάς. Δεν είχα ξανά δει λιμουζίνα από κοντά, πόσο μάλλον δεν είχα ξανά μπει μέσα σε μια. Ο Nicholas γέλασε από τον ενθουσιασμό μου και έπιασε το χέρι μου. Τα πόδια μου για μια στιγμή είχαν ξεχάσει πώς να λειτουργούν, αλλά έβαλαν μπρος όταν το χέρι του Nicholas τράβηξε απαλά το δικό μου για να με οδηγήσει προς την λιμουζίνα.

Άνοιξε την πόρτα μου - όπως κάθε φορά - και μπήκα μέσα στο πελώριο αμάξι. Μαύρος γωνιακός καναπές με δερμάτινα καθίσματα, απέναντι του πάγκος με ποτά και μια τηλεόραση. Έμοιαζε περισσότερο σαν τροχόσπιτο παρά αυτοκίνητο. Ήταν εκπληκτικό.

Τα μάτια μου περιπλανιόντουσαν σε όλη την λιμουζίνα, προσπαθώντας να εξερευνήσουν κάθε σημείο. Τα μάτια μου έλαμπαν και το στόμα μου προσπαθούσε να κρατηθεί κλειστό. Τον έπιασα να με κοιτάζει και όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν, μου έδωσε ένα ροζ ποτό που κρατούσε ήδη στα χέρια του.

"Από την αντίδραση σου υποθέτω πως δεν έχεις ξανά μπει σε λιμουζίνα" Φυσικά και δεν είχα ξανά μπει. Αλλά εκείνος μάλλον θα πήγαινε με την λιμουζίνα μέχρι και στο περίπτερο. Αν δηλαδή είχε πάει ποτέ σε ένα.

Ήπια μια γουλιά από το ποτό μου. Είχε γεύση φράουλα. Το αγαπημένο μου φρούτο. Ήπιε και αυτός μια γουλιά από το δικό του πριν μιλήσει. "Όταν επιστρέψουμε στο παλάτι...θα πρέπει να ήμαστε πολύ προσεχτικοί. Αν καταλάβουν τι συμβαίνει μεταξύ μας ο πατέρας μου θα γίνει έξαλλος και με τους διό μας και θα σε διώξει από το παλάτι. Δεν γίνεται να φύγεις. Ούτε να μην βλεπόμαστε γίνεται" Ήξερα αν μας καταλάβαιναν ποιες θα είναι οι συνέπειες αλλά δεν θα μπορούσα να μείνω μακριά του. Ακόμη και αν αυτό μου στοίχιζε την δουλειά μου στο παλάτι. Όσο σημαντική και αν ήταν για μένα.

"Το ξέρω...δεν θα καταλάβει κανένας τίποτα. Θα συνεχίσει να είναι το μυστικό μας" Αλλά μέχρι πότε;

Έπιασε το πρόσωπο μου με τα δύο του χέρια, κοιταχτήκαμε στα μάτια σαν να δίναμε μια υπόσχεση. Δεν ήξερα τι ακριβώς αλλά κάπως έτσι έμοιαζε και με φίλησε. Αργά και απαλά. Τα χέρια του ακουμπούσαν γλυκά το πρόσωπο μου. Όταν άρχισα να αυξάνω τον ρυθμό του φιλιού τράβηξε πίσω και γέλασε "Δεν πιστεύω πως θέλεις να καταστρέψεις το κραγιόν σου, έτσι δεν είναι;" Κοιτάχτηκα στην οθόνη του κινητού μου και άρχισα να καθαρίζω το κόκκινο κραγιόν που είχε ήδη φύγει ελάχιστα από τα χείλη μου.