Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 15: Viviana

"Μακάρι να μπορούσα να σου πω πόσο ξεχωριστή είσαι" ίσως ότι ομορφότερο έχω ποτέ ακούσει. Τα λόγια του γυρνούσαν στο μυαλό μου συνεχώς από χθες βράδι και χαμογελούσα κάθε φορά στην σκέψη τους. Νόμιζε πως κοιμόμουν αλλά ήμουν ξύπνια. Ίσως πιο ξύπνια από ποτέ.

Προσπαθούσα να συγκρατήσω το χαμόγελο μου αλλά ήταν ακατόρθωτο. Καθόταν απέναντι μου στο μικρό στρογγυλό τραπεζάκι, γύρω από τα πολύχρωμα λουλούδια και τις γλυκές τους μυρωδιές και άπλωνε συνέχεια σοκολάτα πάνω στα κρουασάν μου, στις κρέπες μου και σε οτιδήποτε άλλο υπήρχε στο τραπέζι που τους ταίριαζε η σοκολάτα. Μάλλον θα είχε καταλάβει πόσο πολύ λατρεύω την σοκολάτα αλλά δεν θα ίσχυε και για αυτόν το ίδιο γιατί δεν υπήρχε τίποτα γλυκό στο πιάτο του. Του είπα ήδη τρεις φορές ότι δεν θέλω άλλο φαΐ αλλά αυτός επέμενε αφού όπως λέει "Το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας" Λες και δεν το είχαμε όλοι ακούσει χιλιάδες φορές στη ζωή μας.

Με κοίταξε και τέντωσε το χέρι του προς το μέρος του προσώπου μου "Τι κάν-;" έβγαλε τα μαύρα γυαλιά μου από το πρόσωπο μου και τον κοίταξα με απορία.

"Ήμαστε κάτω από την σκιά" έβαλε μια μπουκιά από το τυροπιτάκι του στο στόμα του πριν συνεχίσει "και θέλω να σε βλέπω καλύτερα principessa" είπε χωρίς να με κοιτάζει χαμογελώντας και οι πεταλούδες στο στομάχι μου άρχισαν να κάνουν πάρτι.

Πήγαμε στα μαγαζιά του Μιλάνο για να βρούμε το ύφασμα για το κουστούμι του. Είδαμε διάφορα υφάσματα και καταλήξαμε πως το πουκάμισο θα είναι λευκό και το κουστούμι μαύρο. Καταλήξαμε στο κασμίρ. Οι κορυφαίες επιλογές μας ήταν μεταξύ αυτού, βελούδινου και λινού και σύμφωνα με τον Nicholas μετά από όσα του είχα πει για κάθε ύφασμα: το βελούδο είναι αποπνικτικό και το λινό καταστρέφεται εύκολα, έτσι επέλεξε το κασμίρ που θα ταίριαζε περισσότερο σε έναν πρίγκιπα.

Όταν περνούσαμε από τις βιτρίνες, είδα ένα υπέροχο χρυσό μακρύ φόρεμα. Το ωραιότερο φόρεμα που είχα δει ποτέ. Σίγουρα θα στοίχιζε μια περιουσία αλλά ήταν τόσο όμορφο, δεν μπορούσα να σταματήσω να το κοιτάζω.

"Πως σου φαίνεται το Μιλάνο;" Στεκόμασταν στο μπαλκόνι της σουίτας μας και κοιτάζαμε την θέα. Πρασινάδα, με ωραία λουλούδια, δρόμοι γεμάτοι ζεστά κίτρινα φωτάκια, γαλάζιες θάλασσες και ηλιοβασίλεμα.

Δεν είχα έρθει ποτέ στην χώρα μου. Δεν είχα προλάβει ακόμη να το σκεφτώ αλλά ήταν παράξενο να βρίσκομαι εδώ. Εδώ είχα γεννηθεί, εδώ έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, εδώ ζούσαν οι γονείς μου...δεν ήξερα όμως τίποτα για αυτήν την χώρα, ούτε για αυτούς.