Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 31: Viviana

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε βαρετά. Πράσινα μάτια να στοιχειώνουν το μυαλό μου και η εικόνα του Nicholas να κρατάει από την μέση την Ana όσο εκείνος χαιρετούσε και μιλούσε με τους καλεσμένους γύρω του. Τα μάτια του γεμάτα ικανοποίηση είδαν τα δικά μου γεμάτα έκπληξη που κοιτούσαν το χέρι του στη μέση της. "Μην του δίνεις σημασία" μου είπε η Lia σπρώχνοντας μου τον ώμο - με περισσότερη δύναμη από όση χρειαζόταν, αλλά το έφταιξα στο ποτό - και συνέχισε να χορεύει με τον Henry.

Κάποια λεπτά μετά, η Ana με είδε από μακριά να τους κοιτάζω και ύψωσε το κεφάλι της σε μένα σαν να χάρηκε που με είδε και άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου μέχρι που την σταμάτησε το χέρι του Nicholas στον καρπό της. Στάθηκε δίπλα της και της κρατούσε το χέρι, ρίχνοντας μου μια κλεφτή ματιά πριν συνεχίσει την συζήτηση του.

Έφταιξα την ζάλη μου στο ποτό, όταν είπα στη Lia πως θα πάω στο δωμάτιο μου. Συνέχισε να χορεύει στην αγκαλιά του Henry λέγοντας μου "Περίμενε με, έρχομαι σε δύο λεπτά" της ψιθύρισε κάτι στο αυτί και έγειρε πίσω το κεφάλι της γελώντας. Ήξερα πως δεν θα ερχόταν σε δύο λεπτά γι' αυτό της είπα όταν τελειώσει να έρθει να με βρει στο δωμάτιο μου και έφυγα βιαστικά. Δεν άντεχα άλλο εδώ μέσα. Η φασαρία μου προκαλούσε πονοκέφαλο, όπως και η παρουσία του στο πλάι κάποιας που δεν ήταν εγώ.

Έκλεισε η μεγάλη πόρτα πίσω μου και πήρα μια ανάσα όταν η φασαρία άρχισε να ησυχάζει με κάθε βήμα που έκανα. "Viviana," ο ήχος των τακουνιών μου σταμάτησε να ακούγεται πάνω στο λευκό πάτωμα. Δεν χρειάστηκε να δω το πρόσωπο για να καταλάβω ποιανού ήταν η φωνή. Θα την αναγνώριζα παντού. Ο μόνος ήχος στο δωμάτιο ήταν αυτός των παπουτσιών του που όλο με πλησίαζαν και άρχισα και εγώ ξανά να περπατώ μακριά του.

Τα βήματα μου αυξάνονταν με κάθε ήχο από τα παπούτσια του στο πάτωμα αλλά όσο γρήγορα και να προχωρούσα δεν ήταν αρκετό για να τον κρατήσει μακριά μου.

Πριν το καταλάβω άρπαξε τον καρπό μου "Άσε το χέρι μου" προσπάθησα να λυθώ από το κράτημα του αλλά ήταν αδύνατο. Με οδηγούσε μέσα στους κενούς διαδρόμους χωρίς να μπορώ να κάνω αλλιώς από το να υπακούσω. "Τι θες;" Είπα ηττημένη αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Έκλεισε την πόρτα πίσω μας και άφησε ελεύθερο το χέρι μου. Κοίταξα τριγύρω, δεν είχα ξανά βρεθεί σε αυτό το δωμάτιο αλλά δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω που βρισκόμουν.

Στο δωμάτιο του.

Ήταν τεράστιο, τα έπιπλα μαύρα και άσπρα με κάποιες χρυσές πινελιές. Έμοιαζε τόσο...με εκείνον.