Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 28: Viviana

Είχε δίκιο. Είναι ο διάδοχος του θρόνου, σύντομα βασιλιάς, έχει ευθύνες και είναι καθήκον του να τις αναλαμβάνει. Γεννήθηκε, προορισμένος για να κάνει ακριβώς αυτό.

Ο γάμος με γαλαζοαίματη είναι για το καλό του βασιλείου και της χώρας του. Δεν μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα για να είναι μαζί μου. Δεν θα του το ζητούσα ποτέ. Αυτή είναι η ζωή του και δεν έχω παρά μόνο να το δεχτώ. Όσο και αν με πληγώνει. Όσο και αν πέρασα όλο το βράδυ να εύχομαι να ήμουν εγώ στη θέση της, να παντρευόταν εμένα.

Αν ήμουν πριγκίπισσα, αν ήμουν από βασιλική οικογένεια ίσως τώρα να ήταν ακόμη δικός μου. Ίσως να περνούσαμε την ζωή μας μαζί.

Όμως δεν είμαι πριγκίπισσα, ούτε βασιλικό αίμα κυλάει στις φλέβες μου. Είμαι μια συνηθισμένη κοπέλα που επέλεξε να κυνηγήσει το όνειρο της για πρώτη φορά και την οδήγησε τελικά να σπάσει την καρδιά της.

Έπρεπε να αποδεχτώ πως τον έχασα οριστικά, έπρεπε να το καταπιώ και να το χωνέψω.

Άμεσα.

Εξάλλου ταίριαζαν. Φαινόταν ιδανική για εκείνον. Θα μπορούσαν να ήταν το τέλειο ζευγάρι.

Αναστέναξα από αγανάκτηση και προσπάθησα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω τους. Καθόντουσαν δίπλα ο ένας στον άλλον στον λευκό καναπέ. Του χαμογελούσε ευγενικά και εκείνος της το ανταπέδιδε. Του ακούμπησε απαλά το χέρι για λίγα δευτερόλεπτα αλλά εκείνος δεν απομάκρυνε το δικό του πριν το κάνει εκείνη. Το δικό μου το χέρι πάγωσε. Τον κοιτούσε γλυκά στα μάτια και εκείνος την κοιτούσε πίσω. Τα δικά μου μάτια πονούσαν. Για μια στιγμή είδα τα μάτια του Nicholas να πέφτουν προς το μέρος μου και κρύφτηκα περισσότερο πίσω από την πόρτα.

Σκέφτηκα πως θα με έπιαναν πάλι τα κλάματα αλλά δεν έπρεπε. Έπρεπε να το αποδεχτώ. Αυτό έπρεπε να κάνω, έτσι θα ήταν από εδώ και πέρα. Ή θα μπορούσα να με απαλλάξω από την μιζέρια μου. Ίσως να ήταν το πιο εύκολο.

Αποφάσισα ότι είδα αρκετά αλλά τα μάτια και το σώμα μου δεν έλεγαν να απομακρυνθούν από την πόρτα. Αυτό που έκανα ήταν εξευτελιστικό. Δεν έπρεπε να τους βλέπω κρυφά από το άνοιγμα της πόρτας αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.

Η Ana σίγουρα δεν θα το έκανε ποτέ, δεν θα ήταν κάτι που θα έκανε μια σωστή κυριά, φαινόταν από το ντύσιμο της που ήταν τόσο κομψό, την στάση του σώματος της που ήταν ολόσωστη και τον τρόπο που μιλούσε, σαν να ήξερε να το κάνει πριν καν γεννηθεί, η Lia όμως θα το έκανε. Θα μου έλεγε να μείνω εκεί, μέχρι να φύγουν. Αυτή θα έμπαινε μέσα και θα καθόταν ανάμεσα τους στον καναπέ. Μόνο που εγώ δεν ήμουν η Lia και δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ.