Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 41: Viviana

"Principessa είσαι καλά;" Έπιασε το πρόσωπο μου στα χέρια του. Ήταν ανήσυχος για μένα ενώ εκείνος ήταν που αιμορραγούσε.

Κούνησα θετικά το κεφάλι μου. Μου χαμογέλασε μέσα από τον πόνο. "Το πόδι σου- αιμορραγείς" Τον πυροβόλησε στο πόδι. Δεν φαινόταν μεγάλη η πληγή αλλά αν δεν έκλεινε άμεσα θα έχανε πολλή αίμα.

"Είμαι μια χαρά. Μην ανησυχείς για μένα" η φωνή του ήταν γλυκιά, σαν να φοβόταν πως αν μου μιλούσε διαφορετικά θα έσπαγα. Σαν να ήμουν εύθραυστη. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι ξανά μετά από σήμερα.

Ξεροκατάπια όταν είδα το λιπόθυμο σώμα του Lorenzo κάτω στο βρώμικο πάτωμα "Τον σκότωσα;" Η φωνή μου έτρεμε.

Λίγο πριν πυροβολήσει, κατάφερα να χαλαρώσω τελείως το σχοινί στα χέρια μου και λύθηκα. Τον κτύπησα στο κεφάλι με την καρέκλα την στιγμή που πυροβόλησε τον Nicholas. Η καρέκλα χτύπησε πάνω στο όπλο πριν κτυπήσει στο κεφάλι του και έτσι του χάλασε τον στόχο και πυροβόλησε τον Nicholas χαμηλά στο πόδι.

Ο Nicholas έβαλε το αυτί του κοντά στα στήθος του Lorenzo για να ελέγξει τους παλμούς του. "Είναι ζωντανός" ένιωσα ανακούφιση. Ίσως να έπρεπε να τον θέλω νεκρό μετά από όσα έκανε, αλλά δεν ήθελα αυτό. "Προς το παρόν"

"Τι εννοε- Nicholas, μη!" στάθηκα μπροστά από το όπλο που σημάδευε το τέρας στο πάτωμα. Η καρδιά μου έτρεχε αφού τα πόδια μου δεν μπορούσαν. Ένιωθα τόσο αδύναμη.

"Viviana κάνε στην άκρη"

"Μην τον σκοτώσεις" με κοίταξε σαν να μην πίστευε στα αυτιά του.

"Προσπάθησε να σε σκοτώσει. Και τους διό μας. Σε απήγαγε..." έδειξε τον χώρο με τα χέρια του.

"Θα πάρει αυτό που του αξίζει στην φυλακή" Γέλασε σαν να είπα το πιο αστείο πράγμα που είχε ακούσει.

"Σε λίγα χρόνια θα βγει και θα κάνει κακό και σε άλλους. Μπορεί ξανά σε εσένα. Δεν μπορώ να ζω με την αγωνία ποτέ θα έρθει να τελειώσει αυτό που άρχισε" Φοβόταν. Φαινόταν στον τόνο της φωνής του. Στα μάτια του. Φοβόταν για εμένα.

"Είσαι βασιλ- ήσουν βασιλιάς, τέλος πάντων θα φροντίσετε να μην βγει ποτέ. Η βασιλική οικογένεια μπορεί σίγουρα να το κάνει αυτό Nicholas. Δεν θα ξανά βλάψει κανέναν"

"Σκότωσε την οικογένεια σου" πονούσε για μένα. Ήθελε να εκδικηθεί για μένα. Η καρδιά μου ήταν χαρούμενη. Το μυαλό μου όμως όχι.

"Δεν αξίζει να βάψεις τα χέρια σου με αίμα για αυτόν" έπρεπε να του αλλάξω γνώμη. Δεν γινόταν να τον αφήσω να κάνει κάτι που ίσως να μετάνιωνε.