Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 22: Viviana

Μια εβδομάδα.

Μια εβδομάδα χωρίς να τον δω.

Ανταλλάζαμε συχνά μηνύματα αλλά δεν μου ήταν αρκετό.

Ήθελα να είναι εδώ, μαζί μου.

Όχι, δεν το ήθελα. Το χρειαζόμουν. Τον είχα ανάγκη.

Ξεπερνούσε κάθε μου επιθυμία και ζάλιζε το μυαλό μου. Άραγε να νιώθει και αυτός έτσι για μένα. "Θα σκότωνα για σένα" Αν ήταν ικανός γι' αυτό, τότε ήταν ικανός να με χρειάζεται όπως εγώ εκείνον.

Αν μας είδε κάποιος να φιλιόμαστε - εκείνο το άτομο που έσπασε το βάζο στον διάδρομο - ίσως να σήμαινε το τέλος μας. Δεν ήμουν έτοιμη να τελειώσουμε, βασικά δεν ξέρω αν θα ήμουν ποτέ.

Δικιά του, δικός μου.

Σαν υπόσχεση.

Έπρεπε να την τηρήσει.

Το ήθελα όσο δεν θέλησα τίποτα ποτέ.

Αλλά μέχρι πότε θα κρυβόμασταν;

Δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό για πολλή καιρό ακόμα. Κάποια στιγμή θα μας έπιαναν και όλα θα τέλειωναν, θα γύριζαν όλα πίσω όπως ήταν - εγώ μια γυναίκα που βοηθάει τους γονείς της στο ανθοπωλείο και εκείνος ένας άντρας έτοιμος να βασιλεύσει - μόνο που μετά από αυτόν δεν θα μπορούσε τίποτα να είναι ίδιο.

Δεν θα μπορούσα να είμαι ίδια.

Δεν είχα ξανά νιώσει έτσι ποτέ για κανέναν. Δεν είχα νιώσει πολλές φορές όπως νιώθω για εκείνον. Βασικά δεν είχα νιώσει έτσι ποτέ.

Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Όλα τα σημάδια εκεί οδηγούσαν, όλα τα βελάκια έδειχναν σε εκείνον και δεν ήθελα να αντισταθώ. Ήθελα απλά να του παραδοθώ.

Απαγορευμένος έρωτας. Έτσι το έλεγαν στην περίπτωση μας. Μια απλή κοπέλα με το διάδοχο του θρόνου. Δεν ήμουν τόσο χαζή ώστε να πιστεύω πως ο βασιλιάς θα το δεχόταν. Ίσως όμως να άξιζε μια προσπάθεια. Αν του αποκαλύπταμε την σχέση μας; Αν του ανοίγαμε τις καρδιές μας και εξομολογούμασταν τα συναισθήματα μας; Ίσως να μην είχε τελικά αντιρρήσεις. Ίσως να τις προσπερνούσε.
Ίσως να μας καταλάβαινε. Ίσως-

Ίσως και όχι.

"Viviana, Viviana!" ανοιγόκλεισα γρήγορα τα μάτια μου μερικές φορές συνειδητοποιώντας πως είχα κλειστεί στις σκέψεις μου αρκετή ώρα ώστε να το καταλάβει η Lia. Γέλασε από το μπερδεμένο μου ύφος και άφησε πάνω στο ξύλινο τραπέζι το κινητό της.