Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 15

Het is al een paar dagen geleden dat ik zowel Voglia als Steal aan tafel had bij Fiësta en sindsdien heb ik niks meer vernomen van zowel Ian als zijn broer. Ik ben blij dat ik even tijd voor mezelf heb en probeer een inhaalslag te maken met mijn afstudeerverslagen en tentamens. Ook probeer ik tijd door te brengen met Anna & Isa, want ik heb ze ontzettend gemist en het lijkt echt eeuwen geleden dat ik hen heb gezien. Als de week half om is begin ik toch wel te balen dat ik nog niets heb gehoord van Ian en stuur maar eens een appje. 

Ian, hoe gaat het daar? ik heb al een paar dagen niets van je gehoord en wilde weten of je oke was of wij oke zijn? xx. 

Ik hoop wat te horen en breng de rest van de dag door tussen de boeken. Aan het eind van de middag krijg ik een appje binnen helaas niet van Ian, maar van Anna. 

Al, alles kids? zin om een avondje met mij en Isa naar die nieuwe tent te gaan op de hoek van Fiësta? 

Nieuwe tent? Ik twijfel, eigenlijk heb ik helemaal geen zin om op stap te gaan, maar aan de andere kant zal het me goed doen... een beetje afleiding is denk ik net wat ik nodig heb! Ik stuur terug dat ze me om tien uur kunnen ophalen, omdat Ed nog steeds voor reparatie bij Leo staat. 

Zuchtend sta ik op van mijn bureau vol met medische boeken en strompel de trap af. Mijn ouders en ik hebben een soort van wapenstilstand en lijken het over de koetjes en kalfjes te hebben. Toen ik na Fiësta thuis kwam was mijn vader niet thuis en mijn moeder was verdrietig. Ik heb haar mijn excuses aangeboden en ben toen naar boven gegaan. Sindsdien ontwijk ik mijn ouders zoveel mogelijk. Alleen bij het eten zien we elkaar. Gelukkig zijn mijn ouders vandaag uit eten met een of andere hoge pief van de gemeente, dat houdt in dat ik zelf mag koken en geen moeilijke gesprekken hoef te ontwijken. Ik draai de oven aan, zodat deze warm kan worden voor mijn pizza. Waarom hoor ik niets van Ian? Hij zal toch niet nog steeds kwaad zijn, omdat ik mijn eigen mening heb? Dat ik nu pas weet dat hij een broer heeft en ook dat Ian zelf de hoogste is in rang bij hem thuis betekend nog niet dat hij zich als een zak mag gedragen. Ik gooi de diepvries dicht en met mijn pizzadoos in de hand draai ik de radio aan. Er stroomt gelijk warmte naar binnen dankzij de nieuwe hit van Rihanna. Ik probeer mee te zingen en dans langzaam op het nummer mee, als de oven op temperatuur is gooi ik mijn pizza in de oven en kijk op mijn telefoon. Nog steeds geen reactie van Ian. Ik zucht en loop naar boven, halverwege de trap wordt er aangebeld. Geen idee wie het is loop ik naar de deur, uit de geblindeerde voordeur kan ik niet opmaken wie het is en besluit de deur maar open te doen. 

Als ik de deur open doe kijk ik in de ogen van Max, verbaasd en beduusd ben ik mijn woorden kwijt. Iets wat niet vaak voorkomt. 

"Nou laat je me nog binnen of moet ik hier staan wortel schieten in de kou?" ik kom weer bij van de schrik en laat hem binnen, niet wetende wat hij komt doen. Max doet zijn jas uit en hangt hem aan de trapleuning. 

"Eh.. Max wat kom je doen?" vraag ik en begin me weer wat zekerder te voel, wat lijkt hij toch op Ian, maar toch hij lijkt tegelijk ook zo anders. Bij deze gedachte schrik ik op en voel hoe de warmte naar mijn wangen gaat. 

"Ik kom gewoon langs om te kijken hoe het met je gaat? Het lijkt me niet niks om van de een op de andere dag te ontdekken dat je niet gewoon menselijk bent, maar afstamt van vier belangrijke kinderen. Ook kom ik langs, omdat mijn achterban akkoord is gegaan met de samenwerking met Voglia, Deflo en Levien, echter stelden ze wel één voorwaarde." ik kijk naar hem en neem hem in me op, het lijkt alsof ik naar hem toe wordt getrokken door zijn energie en ik zie zijn ogen verkleuren, donkerder worden groen, rood, zwart, groen, maar zie niet de emoties zoals bij Ian als zijn ogen verkleuren. Wat mij weer terug brengt op aarde. 

"Het gaat wel goed met me. In het begin leek het alsof de wereld onder me vandaan werd geschopt en vooral mijn ouders heb ik moeite mee. Hoe kunnen ze al die jaren tegen me liegen?" ik plof neer op de bank en zie Max het zelfde doen. 

"Ik weet dat het hard is om te zeggen, maar wees blij dat je je ouders hebt en dat ze het niet hebben verteld. Zo heb je lange tijd gewoon 'normaal' kunnen leven en dat is wat je wilt niet, een normaal leven?" hij kijkt me aan en in plaats van dat ik de emotie in de ogen van Max zie voel ik ze, hij is verdrietig. 

"Sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik mijn ouders heb, maar het voelt allemaal gewoon nogal ik weet niet onrechtvaardig. Als ik had geweten wat mij te wachten stond had ik me beter kunnen voorbereiden." ik ga nog even wat verder onderuit hangen, want ik krijg de emotionele connectie niet van me afgeschud. Max kijkt me verbaasd aan, maar lijkt niet te merken dat ik worstel met zijn emoties. 

"Je zei dat Steal onder één voorwaarde samen wil werken. Ben ik blij als ik de voorwaarde hoor of kan ik maar beter even goed gaan zitten." ik ga rechtop zitten en kijk Max strak aan. 

"Dat weet ik niet, de voorwaarde is eigenlijk vrij simpel mijn achterban wil kennis maken met je. Ze willen het verhaal uit jouw mond horen over jou elementen en dat je het kind bent van de vier kinderen van Leah." ik kijk hem verbaasd aan. 

"Als dat alles is, dan ga ik graag met je mee om kennis te maken met de rest van Steal." ik ruik iets, maar kan het niet plaatsen. 

Ik spring op en sprint naar de keuken "Fuck!" draai de oven uit, gooi de ramen open en doe de oven open. Er komt een walm uit de oven zetten die de keuken direct vol laat staan. Ik hoor achter me een heerlijke lach en draai me kwaad om. 

"Wat sta je te lachen! Je zou me op zijn minst kunnen helpen!" ik pak een theedoek en begin te wapperen in de hoop dat de rook dan sneller door de ramen naar buiten gaat. Al zwaaiend met de theedoek wordt mijn arm vastgegrepen. 

"Wat?" ik kijk van de hand naar het lichaam dat erbij hoort en zie Max, zodra ik merk dat hij mijn arm vasthoud voel ik de emoties als een tornado door me heen razen. Zowel de emoties van mezelf als die van Max en die zijn niet niks, ik voel zijn verlangen en verdriet en zijn plezier. 

"Stop eens met dat gezwaai en concentreer je. Je hebt de vier elementen in je. Wat betekend dat je lucht kunt sturen. Focus je op het verwijderen van de rook." ik kijk naar zijn mond en probeer me te focussen, terwijl hij nog steeds mijn arm vast heeft. 

"Ik wil mij graag focussen, maar dan moet je mijn arm los laten." Max die niet door had dat hij nog steeds mijn arm vast had laat hem los ."

Sorry" mompelt hij en ik ga me focussen op de zwarte rook. Wat me heel veel moeite kost, omdat ik de warme gloed van Max naast mij voel. Ik moet diep graven om het element te laten doen wat ik wil en langzaam verdwijnt de zwarte rook. 

Max kijkt me met grote ogen aan "Wat?" zeg ik. 

"Ik wist niet dat je Voglia sprak." Max blijft me aankijken en ik begin er zenuwachtig van te worden 

"Hoe bedoel je Voglia?" hij kijkt me aan en begint te lachen, alsof hij nu pas begrijpt dat ik echt niet weet waar hij het over heeft. 

"Je sprak net in Voglia dat de rook moest verdwijnen. Je haar licht helemaal wit op en je ogen werden blauw. Het was om eerlijk te zijn heel mooi om te zien, jij bent mooi om te zien." Max balanceert van zijn ene voet op de andere. Door zijn woorden sta ik aan de grond genageld en kijk hem in de ogen. Zodra zijn ogen de mijne vinden lijkt het wel alsof we weer naar elkaar worden toegetrokken. 

Voordat we tot actie overgaan komt er een appje binnen, het is Ian. 

Met mij gaat het goed, sorry dat ik niet eerder wat heb laten horen, het bereik hier is ontzettend slecht. We praten over ons, als ik weer terug ben goed? x . Boos stop ik mijn telefoon terug en mopper binnensmonds. 

Max neemt me op "Nu je pizza is verbrand is het misschien handig om eten te bestellen? of je moet nog een poging willen doen tot het koken van een maaltijd?" hij glimlacht en geeft mij een por. 

"Max, wat is dat toch tussen jou en Ian? Waarom kan Ian jou niet luchten of zien? Wat is er nu werkelijk gebeurd? Ik snap dat Tom en Bo geen problemen met je lijken te hebben, maar het lijkt wel alsof Ian je wel kan vermoorden." ik kijk hem aan, maar probeer oogcontact te ontwijken, waar ik nu echt geen zin in heb is mij in nog meer problemen te brengen dan ik al zit. Max zucht en gaat richting woonkamer en ploft daar op de bank neer. Ik volg en ga strategisch tegenover hem zitten op de andere bank.