Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 31

"Dacht je nou echt dat het zo makkelijk was om te ontsnappen, dochter?" zegt Leah en strekt haar armen uit. 

"Leah, hoe vaak moet ik het nog zeggen. Ik ben je dochter NIET" schreeuw ik en laat Ian los. 

Leah begint te lachen "Doe me een plezier en maak ze af, maar wie mijn dochter een haar krengt heeft een probleem." Leah knikt om een teken te geven. Ik span mijn spieren aan en voel de druk van buiten komen. Ik roep een doorzichtige muur op  en zie hoe de groep zich op de muur stort. Ian heeft gelijk, het is alsof hun ziel uit hun lichaam is getrokken en ze functioneren als robots.  

"Je kunt ze niet blijven verdedigen, Aliva. Het is een kwestie van tijd totdat je krachten zijn uitgeput en dan komen ze je halen. Dan kun je weer de Nina zijn, zoals ik je heb genoemd. Wie heeft de naam Aliva eigenlijk bedacht. Het klinkt afschuwelijk." roept Leah achter de groep.

"Ik heb haar die naam gegeven en het is mijn dochter!" hoor ik achter de groep, maar mijn zicht word geblokkeerd. 

"Hoezo het is jou dochter. Jij hebt haar van mij afgenomen!" 

"Moeder w-wat doet u hier? Waar is Aliva?" hoor ik Levien zeggen. 

"We zijn hier, Levien!" roep ik boven de groep uit en als Levien haar gezicht naar mij draait zie ik een felle flits die haar recht raakt. Ze slingert naar de zijkant van de muur en blijft daar zitten. Ik hoor mensen roepen, maar ik zie niets meer. Uit blinde woede voel ik hoe al mijn kracht de groep voor mij opzij blaast. Ik zie hoe de groep van Leah zich op mijn groep stort, maar mijn focus ligt op Leah. 

"Ik ben sterker dan jij ooit zult zijn. Je bent misschien mijn moeder, maar je zult nooit mijn echter moeder zijn." ik loop om Leah heen terwijl zij mij aankijkt met een glimlach. 

"Kindje toch. Leer je het dan nooit?" Leah zet zich af van de vloer en hangt nu boven me. Ik richt mijn aandacht op haar en voel het laatste restje kracht in me. Als Leah zich op mij stort voel ik hoe mijn kracht uiteen spat en alles wordt donker. 

Ik hoor gepiep, een eenzaam geluid en stemmen. Ik wil mijn ogen doen, maar ze weigeren. Het geluid van de stemmen en het piepen neemt af. Ik voel me weer wegzakken in een diepe slaap.

"Aliva, ik weet niet of je me kunt horen, maar als je er bent we hebben gewonnen. Je hebt gewonnen." hoor ik een warme mannenstem. Ik wil reageren, maar mijn hoofd zit vol met watten. "Komt het goed met haar?" hoor ik een vrouwenstem vragen aan iemand. Voor ik het antwoord hoor val ik weer weg.

'Aliva geef je het zo snel op dochter? Je bent nog niet klaar. Ik heb je gekregen om de strijd voort te zetten.' Ik knipper en kijk om me heen, maar het enige wat ik zie is donker. In de verte zie ik vuur vlammen, maar ik voel dat ik te zwak ben om erheen te lopen. 'Niet opgeven. Doorgaan. Je bent nog niet klaar. Je bent een doorzetter. Dat heb je van je vader.' ik kijk om me heen, maar ik zie niet waar de stem vandaan komt. 'Laat me met rust. Wie je ook bent.' er volgt een ijzige lach en vult de duisternis. 'Maar dochter, je weet toch wel wie ik ben? Je bent mijn dochter. Dus dan ben ik jou moeder, maar als je het liever wil noem me maar Leah.' de stem klinkt triest. Ik huiver en probeer me te verplaatsen, maar mijn lichaam werkt niet mee. 'Ik wil hier weg, maar mijn lichaam werkt niet mee.' vloek ik en dan staat ze voor me. 'Als je mijn hulp aanneemt en naar mij luistert, dan kom je misschien wel weg.' ik voel mijn lichaam zich aanspannen en schreeuw uit frustratie, moet ik nu echt naar háár luisteren om hier weg te komen? ik zucht 'Nou vooruit dan. Vertel je verhaal, maar beloof me dat je me hier weghaalt.' Leah knikt en zorgt dat ik mij weer kan bewegen en steekt haar arm door de mijne, samen lopen we richting het vuur. 'Zoals ik al zei je mag niet opgeven, je moet doorgaan. Nu ik weg ben komt hij je halen. Je bent niet veilig alleen en je moet ervoor zorgen dat je broers en zussen bij elkaar blijven. Zorg dat jullie samenwerken en misschien dat je hem dan kan verslaan. Nu ik er ben komt hij je halen.' ik draai me naar Leah om. 'Wie is hij Leah? Waar heb je het over?' maar voor ik antwoord krijg zijn we al bij het vuur en laat ze me los. 'Het spijt me, Aliva. Dit is niet hoe ik het wilde. Hij is....' de laatste woorden vervagen.