Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 6

"Aliva, het spijt me om te zeggen dat ik dat niet weet. Eerst dacht ik dat je iemand was met krachten die nog maar net in ontwikkelingen zijn en dus nog de keuze moeten maken tussen de positieve en negatieve kracht, maar hoe meer ik je zie spelen, nee dat is niet het goede woord, hoe meer ik je bezig zie, des te meer ik het idee krijg dat je al heel lang krachten hebt, maar ze nog niet allemaal onder controle hebt. Ik bedoel maar het oproepen van water, omdat je emoties in de knoop liggen. Dat is niet iets wat een beginneling doet. Er zit een kracht in jou die dieper gaat dan ik in het begin dacht te vinden. Ik begin te begrijpen waarom het in en rondom Greenfield zo druk is met Steal, want als jij zoveel kracht bezit als ik denk dat je bezit, dan is het een kwestie van tijd voordat Steal je ontdekt en achter je aan komt. Als ze je niet al hebben gevonden." 

Ian pakt mijn handen beet en probeert zijn angst te maskeren door weg te kijken, echter zie ik dat hij bang is voor wat er komen gaat en laat zijn handen los. 

"Hoe bedoel je, kracht die allang in mij zit. Ik weet dat ik dingen kan sturen zoals ik ze wil en dat er rare dingen gebeuren als mijn emoties met elkaar in de knoop zitten. Zoals dat ik toen ik boos was op mijn vader, omdat hij wilde dat ik naar de kerk kwam op zondag, alle boeken uit de boekenkast vlogen. Ik heb altijd al rare situaties gehad, maar ik verweet dat meer aan bijvoorbeeld een aardbeving of aan het weer. Mijn moeder zegt altijd dat dingen gebeuren met een reden en dat die dingen ook weer verdwijnen. Dus vertel me Ian, wat denk je dat ik ben? Wat heb ik voor kracht en hoe kan ik ervoor zorgen dat het verdwijnt? Ik wil echt dat het weg gaat, want ik wil net zo normaal zijn als Anna en Isa. Ik wil niet continu achterom moeten kijken of ik in gevaar ben en het gevoel te hebben dat iemand mij volgt. Laat me alsjeblieft gewoon normaal zijn. Mijn hoofdwond is bijvoorbeeld al bijna genezen, maar dat was voorheen niet zo als ik mijzelf bezeerde dan duurde het een eeuwigheid voordat ik was hersteld." ik schud met mijn hoofd en leg mijn hoofd in mijn handen. 

Ian legt zijn handen op mijn gezicht en duwt het zachtjes omhoog. "De krachten kun je niet laten verdwijnen, want je bent er mee geboren, maar je kunt wel leren ze beheersen. Als je dat wil, dan kan ik je helpen. Dan kunnen wij van Voglia je helpen. Ik weet niet wat je kracht inhoud en dus niet wat je precies bent, maar wat je ook bent. Ik ben van plan je te helpen en te beschermen om achter de waarheid te komen. Voor nu ben je veilig en kan niemand je pijn doen, dat beloof ik je." 

Ian veegt de traan die langs mijn wang rolt weg en trekt mijn gezicht voorzichtig naar de zijne. Intussen lees ik in zijn ogen dat wat er ook gaat gebeuren ik veilig ben bij hem, waar ik ook ben. Die belofte en die intense blik laten mijn buik samenknijpen van geluk. Ian zijn blik geeft aan dat hij me wil kussen en kijkt me aan met een blik die vraagt om toegang en bevestiging, waardoor ik al mijn onzekerheden overboord gooi en hem kus. Hij hoeft niet eens mijn mond open te duwen, want mijn tong vind de zijne en verstrengeld zich in een dans die niet lijkt op te houden. Ik schuif dichter tegen hem aan en de tijd lijkt stil te staan. Mijn handen gaan richting zijn rug en hij tilt mij op schoot. Als hij zijn mond de mijne verlaat druk ik me tegen zijn gespierde torso aan en luister naar het snelle kloppen van zijn hart. 

"Aliva, beloof me dat je voorzichtiger zal proberen te zijn nu je dit alles weet. Ik heb nog nooit zo iemand als jou ontmoet en zal je niet verlaten. Niet zolang je wil dat ik in je buurt blijf." ik kijk op bij deze laatste woorden en kijk in de trieste ogen van Ian. 

Wat bedoeld hij precies? Ik zal wel gek zijn om hem niet in mijn buurt te laten, want ik heb het gevoel dat hij ervoor kan zorgen dat ik redelijk normaal door het leven kan gaan en dat is net wat ik nodig heb. Bovendien wie zou zo'n prachtig exemplaar als hem vrijwillig los laten. Ik knik en begin te lachen. Wat Ian met opgetrokken wenkbrauwen naar mij doet kijken. 

"Ian, je beseft toch wel dat je voor een jongen van hoe oud ben je eigenlijk? erg lang bent, als ik je nu een kus zou willen geven nu ik zo tegen je aan hang moet ik echt ontzettend veel moeite doen om bij die heerlijke mond van jou te komen, dat weet je toch wel hé?" Ian buldert van het lachen en trekt me recht op zijn schoot.