Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 21

Wanneer ik wakker wordt lijkt het wel of er een zwaar gewicht op mij leunt. Het kost me zoveel moeite om mijn ogen open te doen en als het me lukt hoor ik stemmen. 

"Ze wordt wakker, roep haar ouders." hoor ik, maar kan de stem niet plaatsen. Waar ben ik? Ik probeer over eind te komen, maar heb het gevoel dat ik niets kan bewegen. Mijn hoofd voelt zwaar en ik heb enorme dorst. Ik knijp nog een paar keer met mijn ogen en zie boven mij het gezicht van Ian hangen. 

"Dag schoonheid, wat ben ik blij dat je wakker bent. Hoe voel je je?" 

"Water" zeg ik met een schorre stem. Hij krijgt wat aangereikt van iemand achter hem en geeft me een beetje water. Meteen voel ik het zware gevoel zakken. Ik duw mezelf een beetje omhoog, zodat ik wat hoger zit. Nu zie ik pas dat ik in mijn kamer ben en dat Max, Bo en Tom in mijn kamer staan. Ian komt op de rand van het bed zitten en aait mijn gezicht. Ik voel een harde vibratie en kijk achter Ian, Max kijkt ons boos aan en loopt weg. 

"Wat heeft die nou?" hoor ik Bo zeggen en ze loopt achter hem aan. Tom geeft aan dat hij ook even naar beneden gaat om 'iets' te doen. Waardoor Ian en ik alleen achter blijven. 

"W-w-at is er gebeurd?" vraag ik hem, hij kijkt me aan en zucht "Je bent nadat je met Levien hebt gesproken ingestort. Ik was buiten en hoorde Bo roepen. Waardoor ik naar binnen ben gestormd en zag je instorten. Je zei nog dat Levien over twee dagen hier zou zijn en toen viel je als een kaartenpakhuis in elkaar. Je neus bloedde en je reageerde niet meer. Doe me alsjeblieft zoiets nooit meer aan Al." ik kijk hem aan en zie dat hij er gesloopt uit ziet. 

"Twee dagen? Dan moet er dus nog contact gezocht worden met Deflo! en welke dag is het?" 

"Het is inmiddels woensdag, dus we zijn al drie dagen verder. Levien en haar groep hebben hun intrek gedaan in het huis bij Lake District, omdat wij hier toch zijn." ik zucht en wrijf over mijn slapen. 

"En Deflo? Is er iemand geweest die geprobeerd heeft contact te zoeken? Anders moet ik weer mijn connectie gebruiken." mijn hoofd doet al pijn als ik eraan denk. 

"Ja, er is contact gezocht met Deflo. Ik wist niet dat Isa een wolf was of ten minste dat haar vader een wolf is. Jou vader heeft contact met hem gezocht en zo is men in contact gekomen met Deflo. Hij zal hier voor de avond zijn met een groot gedeelte van zijn pack." het begint me weer te duizelen. Wat zei hij nou echt dat Isa of haar vader een wolf zou zijn, maar dan zou ik het toch gemerkt moeten hebben? ik zucht en ga weer liggen. 

"Slaap nog maar even, Al. Als je weer wakker bent heb ik wat te eten voor je." Ian loopt de kamer uit en ik zie nog net dat mijn ouders bij de deur staan. Ik doe mijn ogen dicht en slaap weer verder. 

Voor mijn gevoel kan ik nog uren slapen, maar daar heb ik echt de tijd niet meer voor. Ik sleep mezelf uit bed en loop naar de badkamer. Als ik in de spiegel kijk schrik ik me dood. Mijn gezicht is zo wit, zo wit als porselein, wat me doet denken aan Levien. Ik doe de douche aan en kleed me uit. Onder de douche heb ik het gevoel dat ik eindelijk een beetje ontspan. Ik rek me uit en voel mijn spieren een voor een trekken, heerlijk en ik voel me voldaan. Ik zet de douche nog wat warmer en zeep mezelf grondig in, totdat mijn witte huid rood ziet. Als ik klaar ben droog ik me af en wikkel een handdoek om me lichaam en haren. Ik loop neuriënd de badkamer uit en loop richting mijn kast. 

Ik schrik me kapot als een stem opeens achter me zegt "Je ziet er goed uit, Al. Blij te zien dat je weer op de been bent." Max lacht en staat tegen de deurpost aangeleund. Ik knik en draai me weer om naar mijn kledingkast, want ik sta hier in een handdoek en niets anders. 

"En ook lekker spraakzaam. Ik kwam je even zeggen dat we over een uur verzamelen in de kerk om samen met Deflo en Levien te overleggen." hij draait zich om en wil weglopen. 

"Max, wacht even. Sorry, ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen. Dank je wel voor je hulp tot nu toe. Het zal wel moeilijk zijn om te zien dat ik probeer het werk van je vader te voltooien." ik glimlach en gebaar dat hij kan zitten. 

"Geef me een momentje, ik kleed me even aan. Dus als je een heer bent draai je je even om en als ik klaar ben roep ik." hij begint te lachen. 

"En als ik nou geen heer ben?" zegt hij. 

"Dan doe je het, omdat ik de vriendin van je broertje ben." zijn glimlach verstart en draait zich om. Ik hijs me snel in mijn ondergoed en trek een oude sportbroek en tank top aan. 

"Je mag weer omdraaien hoor, dank je. Dus vertel hoe voel jij je? Het lijkt me moeilijk om opeens weer zo dicht bij je familie te staan en ook het doel waar we mee bezig zijn." hij kijkt me met donkere ogen aan. 

"Hoe ik me voel? Ik ben verdrietig, kwaad, maar ook blij. Kwaad, omdat jij je leven zomaar op het spel zette om contact te leggen met Levien. Verdrietig, omdat mijn vader er niet bij kan zijn om te zien dat het ons gaat lukken om een soort van samenwerking te treffen en verdrietig, omdat..." ik kijk hoe zijn ogen flitsen naar verschillende kleuren en voel dat hij door allerlei emoties heen gaat. 

"En je bent verdrietig, omdat...?" vraag ik voorzichtig. 

"Ik ben verdrietig, omdat je niet van mij bent. Je hebt iets met mijn jongere broertje. Waar ik mee zou moeten leven, maar ik voel gewoon dat wij een speciale band hebben. Dé speciale band die maar een keer in je leven voorkomt. Totdat een van beide overlijd." zegt hij met een zucht, hij gaat staan en loopt naar me toe. Ik weet niet zo goed wat ik moet en doe een stap naar achter, elke stap die hij naar voren doet, stap ik naar achter. Totdat ik mijn rug tegen de kast aan voel. Ik zet mezelf weer eens klem, hoe handig. Max legt zijn hand op mijn wang. 

"Je voelt de band ook, dat zie ik aan je, maar ik begrijp ook dat je met mijn broer gaat. Daarom hou ik afstand en hoop ik dat je ooit kiest voor mij. Voor jou en mij." hij haalt zijn hand weg en er blijft een warme plek waar de hand lag. Ik knipper met mijn ogen. 

"Max, ik ga niet ontkennen dat we geen band hebben, maar ik hou van Ian en wat het ook is tussen jou en mij. Ik ben bij Ian. Het spijt me, maar zo is het." ik glip langs hem heen en loop de kamer uit naar de keuken, want ik sterf van de honger.