Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 5

Als ik wakker word is het donker en ben ik verschrikkelijk gedesoriënteerd. In de verte hoor ik geluiden en kijk om me heen. Ik ben in een kamer, maar hij is verder onbekend. Afvragend waar ik ben probeer ik omhoog te komen. Met een zwaar bonkend hoofd lukt het mij eindelijk om mezelf op de rand van het bed te zetten. Het voelt alsof er een vrachtwagen over mij heen is gereden. Bij elke beweging voel ik mijn spieren pijnlijk vertrekken. Wat heb ik in hemelsnaam gedaan dat mijn lichaam zo beurs aanvoelt? Als ik mij probeer te focussen merk ik dat ik niet veel meer aan heb dan mijn lingeriesetje. Terwijl ik loop te bedenken hoe ik in hemelsnaam hier ben beland hoor ik dat het geluid uit de verte nadert. Ik kruip weer onder het dekbed in de hoop mijn plaatselijke schaamte te verbergen, want mijn kleding is nergens te bekennen.

De deur gaat open en ik zie dat Ian binnenkomt lopen met een dienblad met koffie en sandwiches. Als ik wil vragen wat dit allemaal te betekenen heeft begint Ian te praten: "Hoe voel je je? Ik dacht al dat ik wat hoorde en heb maar koffie mee gebracht. Je zult je wel afvragen waar je bent?".

Ik probeer zijn stemming te pijlen en kijk in zijn ogen, welke zorgzaam en nieuwsgierig staan. "Eerlijk gezegd voel ik me alsof ik een kater heb van hier tot gunder en inderdaad ik vraag me af wat ik hier doe, want ik heb werkelijk geen idee hoe ik hier terecht ben gekomen." Ian knikt en verteld dat ik bij hem thuis ben.

Als hij mijn verwarring ziet verteld hij verder: "Je bent bij mij thuis, omdat je vlak nadat ik je gistermiddag vertelde over Voglia en Steal opeens begon weg te rennen. Ik heb je proberen in te halen, maar je rende het bos in en toen ik je vond lag je op de grond bij de rand van het bos. Het leek net alsof je was gestruikeld over een stronk. In ieder geval had je een hoofdwond en het leek erop alsof je geen idee had waar je was. Je mompelde iets en viel weer weg. Het leek me niet verstandig om je naar huis te brengen en dus nam ik je mee naar mijn huis. Je ouders denken dat je bij Anna logeert. Ze is trouwens erg beschermend over je wist je dat? Ik heb je naar het bed gedragen en uitgelegd aan Anna dat je aangaf erg moe te zijn. Anna heeft je vervolgens samen met Isa uitgekleed en toegedekt. En als je je afvraagt waar je kleren zijn. Die liggen te drogen, want ze waren behoorlijk smerig en het leek me niet ideaal liggen in mijn bed. Mooie setje heb je aan trouwens." de twinkeling in Ian zijn ogen laat vlinders los in mijn buik en doet mij blozen. Ik probeer nog dieper onder het dekbed kruipen.

"eh.. dank je wel, maar ik denk dat ik mezelf wel had kunnen redden. Het is allemaal ook zo ontzettend veel opeens, hoe bedoel je dat ik zomaar van je weg rende?"

Ik probeer overeind te komen, maar mijn hoofd begint te bonken en grijp naar mijn hoofd waar een pleister op zit. Ian kijkt me bezorgd aan "Ik had gehoopt dat je me daar zelf mee duidelijkheid over kon geven. Toen ik klaar was met uitleggen over de balans van de krachten werden je ogen donkerblauw alsof je ergens je krachten op richtte, maar in plaats van dat je je krachten ergens op richtte rende je bij me vandaan richting het bos. Normaal gesproken haal ik mensen zo in als ik mijn krachten inzet, maar je was veel sneller dan mij. Ik vond je uiteindelijk aan de rand van het bos."

Ian kijkt me bezorgd aan en houd mijn hand vast. Ik schud langzaam mijn hoofd, want als ik te snel beweegt begint de wereld te draaien "Ik weet niets meer vanaf het moment dat je vertelde dat de krachten tot je 21ste in ontwikkeling zijn. Misschien heb ik door de klap een hersenschudding?" Ian knikt en haalt zijn hand door zijn haren. Hij is stil en kijkt even bedenkelijk in de verte. Dan staat hij op en geeft hij mij een kop koffie. Dankbaar neem ik de mok aan en probeer te bedenken waarom ik ben weggerend.

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet door heb dat Ian naast me komt zitten. Hij draait zich naar mij toe en begint te lachen, wrijft met zijn hand over de denkrimpels op mijn voorhoofd. Door zijn aanraking voel ik heerlijke tintelingen door mijn lijf gaan, die zich samenbundelen in mijn buik.