Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 23

Ian loopt met me mee, maar ik wijs hem af. 

Ik stap alleen mijn slaapkamer in en laat me op bed vallen. Na een tijdje draai ik me om, maar ook dat helpt niet. Ik ben klaar wakker, maar mijn lichaam gonst. Ik voel allerlei emoties door elkaar heen en het maakt me gek. Dankzij de connectie ben ik nu heel dichtbij iedereen en wat ik nu wil is slapen en rust. Nog een keer draai ik me naar mijn andere zij en als dat niet helpt ga ik op mijn rug liggen en staar naar het plafond. Ik begin de sterren te tellen, die ik er samen met mijn moeder als kind op heb geplakt. Je weet wel van die sterren die licht geven als het donker is. Als ik halverwege ben wordt er op de deur geklopt, maar ik weiger om op te staan. 

"Aliva, ben je wakker?" hoor ik Bo zeggen door de deur. Ik grom en ga rechtop zitten in bed. 

"Kom maar binnen, Bo." de deur gaat langzaam open en Bo komt binnen lopen. 

"Wat is er?" vraag ik gepikeerd, want ik ben nog steeds moe en wil alleen zijn. Dat niemand een hint kan begrijpen frustreert mij enorm. 

"Ik-ik wil je bedanken. Door de connectie die je hebt aangebracht raak ik niet nog iemand kwijt." ik zie dat Bo heeft gehuild en klop op het bed. Bo kijkt mij dankbaar aan en komt bij mij op bed zitten. 

"Bo, het is niet zo dat er nu niet iemand zomaar kan verdwijnen, maar de kans erop is kleiner." ze knikt en ik vervolg "Ik voel nu alles en iedereen om me heen en degene die binnen Steal en Voglia sterk zijn zullen dit langzaam ook gaan ontwikkelen. Voor andere zal het gewoon een soort van gezoem zijn als er iemand in nood is." ik kijk haar aan en ze is even stil. 

"Denk je dat ik sterk genoeg ben om het aan te kunnen voelen. Dat ik zeg maar genoeg krachten heb om mijn familie en vrienden te redden als zij in nood zijn." 

"Dat weet ik niet Bo, zoals ik het zie is het gewoon afwachten wat de connectie met iedereen doet. Het enige wat ik nu weet is dat ik ontzettend moe ben, maar doordat iedereen van emotie veranderd en geen rust neemt ben ik genoodzaakt om ook wakker te zijn. Nu baal ik dus dat ik degene ben die de connectie het meest zal voelen. Ik hoop van harte dat het gevoel afneemt. Anders kom ik nooit meer toe aan normale rust." ik kijk Bo even aan en laat me terugvallen op bed. Bo komt naast me liggen. 

"Weet je, Al. Ik denk dat ik ook maar even ga slapen. Dan heb je van een persoon in ieder geval rust." glimlacht Bo en ik kijk haar dankbaar aan, echter helpt het mij niet veel met betrekking tot mijn eigen rust, maar ach een minder is al fijn. Ik ga verder met het tellen van de sterren en als ik het rustig ademhalen van Bo hoor stap ik uit bed. Ik loop naar de werkkamer én bibliotheek van mijn vader in de hoop daar iets te lezen te vinden, want ik moet mijn tijd vol maken en in de bibliotheek zullen weinig mensen zijn. Tenminste dat hoop ik, anders stuur ik ze er uit. 

"Aliva, wat kom jij nou doen in mijn werkkamer? Normaal kom je hier nooit." vraagt mijn vader van achter zijn bureau. 

"Ik kan geen rust vinden en dacht misschien dat er iets in je boekenverzameling zou liggen. Wat mij een beetje afleid totdat Deflo en Levien hier voor de deur staan." ik glimlach en plof op de oude versleten bank van mijn vader neer. 

"Aha, de connectie zorgt voor onrust neem ik aan." mijn vader schuift zijn bril recht op zijn neus en glimlacht. Ik knik en zucht "Pap, waar ben ik in hemelsnaam in beland. Het enige wat ik wilde was rust en een normaal leven. Natuurlijk wist ik wel dat er iets was waardoor een normaal leven al een hele uitdaging zou zijn, maar nu lijkt het alsof ik nooit een normaal leven zal krijgen. Ik bedoel maar ik ben het evenbeeld van Leah. Niet echt normaal dus! Ik moet een samenwerking creëren tussen de vier kinderen of ten minste tussen de overgebleven kinderen en Steal en Voglia. Mijn lichaam kan alles wel aan, maar ik heb het gevoel alsof mijn hoofd elk moment kan ontploffen. Het gaat veel te snel en iedereen verwacht van alles van me!"