Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 28

Ik loop door een straat, maar de straat lijkt te eindigen. Ik probeer me om te draaien te zien waar een andere mogelijkheid is om te lopen, maar ik wordt naar het einde van de straat getrokken. Aan het einde van de straat zijn drie deuren en een trap naar beneden. Mijn voeten staan vastgeplakt aan de vloer. Ik wil weglopen, maar kan alleen maar naar voren. Net alsof mijn lichaam wil dat ik kies tussen de deuren en de trap. Ik loop naar de rechter deur, maar als ik mijn hand wil leggen op de deurknop verdwijnt de deur, ik loop richting de linkerdeur en brand mijn hand aan de deurknop. Nu moet ik kiezen tussen de overgebleven deur en de trap naar beneden. Ik loop de trap af, maar zie geen doorgang. Ik wil me omdraaien, maar vlak voor ik de traptrede op kan lopen valt de grond onder mij weg.  

Schreeuwend wordt ik wakker en kijk om me heen. Het is donker en kijk om me heen, maar ik kan niets zien. Als ik wil opstaan voelt het alsof ik een marathon heb gerend. 

"Al, wat doe je? Ik werd wakker van je!" hoor ik Bo mompelen en ze draait zich weer om. Ik schud mijn hoofd en ga weer liggen. Wat het ook was ik ben veilig nu en val weer in slaap. Onrustig, maar het lukt me nog een paar uur slaap te pakken.

"Aliva, wordt eens wakker. De rest is al beneden. Jemig wat zie jij eruit! Wat heb jij gedaan?" hoor ik als Max me heen en weer schud. Ik kijk hem chagerijnig aan en sta op naar de spiegel. Ik heb nog steeds het gevoel alsof ik een marathon heb gerend, maar ik wil en moet mijn bed uit. Als ik in de spiegel kijk schrik ik me kapot niet vanwege de wallen onder mijn ogen, maar mijn voeten zitten onder de modder en mijn armen staan vol met schrammen. De schrammen lijken wel een soort van tekens, maar het zijn toch echt schrammen. Max pakt mijn gezicht in zijn handen "Wat heb je gedaan?" het moment dat zijn handen mijn gezicht raken sta ik in vuur en vlam. Ik probeer los te komen en zijn ogen te ontwijken, maar zijn blik staat in de mijne gebrand. Zijn gezicht komt dichterbij en zijn lippen raken zacht de mijne en ik ga erin mee. Als zijn handen mijn gezicht weer los laten en de kus eindigt voelen mijn benen als pudding. Gelukkig vangt Max me op en zet me op de stoel neer.

"Sorry, dat was niet helemaal de bedoeling Al. Gaat het een beetje?" ik kijk hem aan en knik mijn hoofd. Ik ben te verbaasd om iets anders te zeggen. 

"Tong verloren?" vraagt Max en hij glimlacht. 

"Eh.. ja.. nee.. ja het gaat goed met me. Ik weet alleen niet wat ik heb gedaan, dat ik er zo uit zie. Ik had wel een droom vannacht en heb het gevoel dat ik een marathon heb gelopen, maar dat lijkt me dan ook alles." zeg ik en sta op om richting de douche te lopen, maar Max houdt me tegen. 

"Waar ging die droom over?" 

"Ik wil het er niet over hebben." Ik wil langs Max lopen, maar hij is te breed en blokkeert de deur.

"Jawel" "Nietes" en zo gaat het een tijdje door. Ik gooi mijn handen in de lucht van frustratie en ga weer zitten op de stoel. "De droom stelde niet veel voor. Ik liep door een straat welke doodliep en had keuze uit drie deuren en een trap naar beneden. De eerste deur verdween, de tweede deur brandde ik mijn hand en toen besloot ik de trap maar te nemen, waar geen deur was, maar toen ik omhoog wilde lopen naar de andere deur viel ik naar beneden. Ik schrok wakker." ik zucht en wil opstaan, maar Max pakt mijn hand en draait hem om. Ik zie hetzelfde als wat hij ziet mijn hand is lichtelijke verschroeid, maar het is niet pijnlijk meer. 

"Al, ik denk dat je niet alleen gedroomd hebt, maar dat die droom echt is gebeurd." 

"Hoe kan dat? Ik heb geslapen en lag op een kamer met Bo en Isa." 

"Dat weet ik niet, maar als we hier nog een nacht blijven, dan blijf ik hier vanavond om je te op serveren." Voor ik wat terug kan zeggen wordt er op de deur geklopt. Ik mopper en loop naar de deur. 

"Al, waar blijven jullie? De rest is allang klaar met ontbijten en we willen graag gaan." zegt Bo en kijkt van mij naar Max. Ik zucht en loop zonder verder iets te zeggen naar beneden om me bij de groep te voegen.  

"Je hoeft niet te kiezen tussen Max en Ian, want je zult net als mij teveel moeten opgeven om de vrede te bewaren. Liefde is daar een van." zegt onzichtbare Leah tegen me. Ik zucht en schud mijn hoofd. "Ik maak mijn eigen keuzes! Wie en wat ik wil ik kies zelf. Je kunt van mij vragen om de vrede te bewaren. Mijn krachten tot het uiterste te gebruiken, maar ik kies zelf wat ik voel en voor wie ik dat voel." ik zie mensen naar mij kijken en ik doe net alsof ik ze niet door heb.

"Nu iedereen er is kunnen we er vandoor. Iedereen weet tot welke groep hij en welk gebied daarbij hoort. Als er wat is dan neem je contact op! Succes allemaal!" zegt Opa Chris en terwijl iedereen met zijn groep vertrekt komt hij bij mij staan samen met mijn vader en Max. 

"Ik heb toch duidelijk gezegd dat jullie een groep moesten kiezen en je daar bij aan te sluiten?" 

"Ja, maar wij hebben anders besloten. We komen met jou mee om als groep te functioneren. Laat je gevoel je leiden en breng ons naar de locatie die je aantrekt." zegt mijn vader en pakt een tas.

Ik kijk ze kwaad aan en vooral Max krijgt even een vuile blik. Ik wilde me bij een groep aansluiten, maar nu zit ik vast aan Max. Waar ik nog geen half uur geleden een intiem moment had. Ik zucht en loop naar buiten. Ik oriënteer mezelf en zie de brug, in mijn droom zag ik de lijken verspreid liggen op de brug en haal mijn schouders op en begin die kant op te lopen.