ölüm arafı

26.Bölüm Yemin

Bir kaç yıl önce iremin ağzından

Otobüsüm geldiğinde hemen otobüse bindim ve boş olan koltuklardan birine oturdum şanslıydım yer bulabilmiştim kolumdaki saate baktığımda ofladım bu otobüs daha hızlı gidemiyormuydu anname gidecektim ve onu bekletmek istemiyordum.

Otobüsün içini incelemeye başladığımda dikattimi çeken bir kız olmuştu kız telaşla etrafa bakıyor ve şoföre bir şey demeye çalışıyordu muhtemelen durağını kaçırmıştı ve bunu şoföre demeye  çalışıyordu şoföre döndüm ve konuşmaya başladım "burada duracak var durabilir misiniz?" Otobüs durduğunda kıza baktım kız bana bakmıyordu ve inecekmiş gibi de gözükmüyordu.

bu durumda benim inmem lazımdı çantamı alıp otobüsten indiğimde derin bir nefes aldım yüriyeceğim anda bir çığlık sesi duydum bu ses arkamdaki evden geliyordu hızıca kapının önüne gelip evin kapısını itirdim şaşkındım çünkü kapı açıktı.

içeri girdiğimde karşımda duran kapıdan sesler geldiğini fark ettim kapıyı açıp içeri adımımı attığımda bir görüntü gördüm bir kız vardıÇığlık çığlığa yalvarıyor ve yarfım istiyordu ona doğru bir adım atıcağım sırada ağzımda bir bez parçası hisettim sonra gördüğüm tek şey karanlıktı

Arabadan indiğimizde beni karakola götürüp sorgu odasına aldılar beklemeye başladım bir anda dışarıdan gelen ses ile ayağı kalktım ve kapının yanına doğru gittim aniden kapı açıldı ve içeri orta yaşlarda bir polis memuru girdi "dışarıda ne oluyor?" "Halk lavininia a nın yakalanma haberini duymuş ve sokaklara dağılmış"

gururla gülümsediğimde adam bana garipçe baktı "komik bir şey mi var?" Kafamı iki yana salladım "hayır sadece halk yanlış kişi için sokaklara dökülmüş" adam kapının önünden çekildi ve bana baktı "özgürsün kimsenin elinde kanıtı yok bu nedenle seni burada tutmamız suçtur" adamın yanından geçip dışarı oradan da karakoldan dışarı çıktım gördüğüm şey beni şaşkına uğratmıştı

yüzlerce insan karakolun önündeydiler ve lavinia diye bağırıyorlardı kadınlar adamlar çocuklar ve liseli gençler hepsi buraya beni savunmak için gelmişlerdiEllerinde pankartlar vardı aniden baçagıma dolanan küçük kollar ile irkildim bir çocuk bana sarılmaya çalışıyordu onun önünde eğildiğimde ona baktım nerdeyse 5 yaşındaydı simsiyah saçları ve bembeyaz teni vardı

gözleride gece gibi kapkaraydı "bunu senin için yaptım" çocuk elindeki kağıdı bana uzattığında uzatığı kağıdı aldım ve ne olduğuna baktım bu bir resimdi resimde o çocuk vardı  ve yanında biri vardı çocuk küçük elleriyle yanında duran kişiyi işaret etti " bu sensin" resimdeki bana baktığımda yüzümün yerine bir lavinia çiçeği çizilmis olduğunu gördüm bu beni gülümsetmişti

  çocuğun alnına öpücük kondurup onun başını okşadım ve kulağına doğru yaklaştım "küçük beyefendi resim için teşekür ederim ve bir daha beni çizecek olursan bana bakarak çiz olurmu çünkü lavinia karşında duruyor" ayağı kalkıp yektanın yanına doğru yürüdüm birlikte arabaya bindiğimizde gururla gülümsedim düşmanım kadar hayranımda vardı o an bir kez daha söz verdim onları koruyacağıma bir kez daha yemin  ettim