ADI MUCİZE OLSUN

~45.Bölüm (Final)~

"Umut?"

"Hımm?"

"Umuuut? Hadi kalk. Bak, sabah ezanı okundu. Namaz kılalım."deyip doğrulmaya çalıştı Mucize ama genç adam onu tekrar kendine çekip elini beline doladı.

"5 dakika daha..."

"Umut hadi tembellik yapma. Biliyorsun sevgili helalim, namaz uykudan hayırlıdır."diye tekrar doğrulmaya çalıştı ama Umut ondan önce davranıp genç kızın üzerine çıktı ve yüzüne yüzüne yaklaştırdı. Mucize bir an boş bulunduğu için öylesine utanmıştı ki hemen gözlerini başka tarafa çevirdi. Kalbi göğsünü delecek gibiydi. Umut böyle her yaklaştığında heyecandan ölüyordu.

"Ben çok şanslı bir adamım galiba..."diye fısıldadı karısının yüzüne doğru.

"Nedenmiş o?"diye gözlerini kaldırıp küçük bir kız edasıyla sorarken kocasının kendisine bu kadar yakın olduğunu tekrar fark ettiğinde daha da gömüldü yastığa.

"Hiç kimsenin karısı böyle namaza kaldırmıyor da ondan. Aşkını aşka çağıran kaç kadın var şu dünyada?"dediğinde sözlerinin etkisiyle mest olmuştu. Gerçekten karı koca olduklarından beri bu adam kendisini öylesine güzel sevmişti ki tek bir an üzmeye cesaret edememişti. Bunun için Rabb'ine ne kadar şükretse azdır. Rabb'inin emanetine tam bir mücahid gibi sahip çıkıyordu.

Umut çenesinden kavrayıp yüzüne doğru kaldırdığında yapacağı şey için gözleri büyümüştü genç kız.

"Umut lütfen kalk üstümden."diye yardım ister gibi feryad edince güldü genç adam.

"Namazdan sonra öpücüğümü alırım o zaman. Yoksa olacaklardan sorumlu olmam..."diye imayla tehdit ettiğinde daha da gözleri büyüdü. Kendisine engel olamayıp belinden çimdikleyince inleyerek güldü yine Umut. Kalkmaya çalıştığında ise karısının bir elini tutup yatağa sabitledi.

"Bıraksana beni be adam!"

"Şşttt! Çok ayıp. Kocaya böyle atarlanılır mı? Aklınızı alırım Mucize hanım..."diye burnundan öptüğünde kalbi iyice çileden çıkacak gibi çarpmaya başladı. Bu adama aşık olduğundan beri hâlâ ilk günkü gibiydi. Sürekli ondan utanıyor ve heyecanlanıyordu.

"Hem ileride çocuğumuz olursa annesinin bu kadar atarlandığını bilse kesinlikle babasını tutardı."

"Hadi oradan adam! Annesinin kızı o olacak tamam mı? Kadın dayanışması yapar."

"Bak yine atarlanıyor."diye tek kaşını kaldırdı. Hakikaten! Canına mı susadı kocası bu kadar yakınındayken? "Benim sabrımı sınama istersen?"dedi Umut genç kızın utançla dişlediğinin farkında olmadığı dudaklarına bakarken.

"Terbiyesiz!"

Sevdiği adamla gerçekten karı koca olduğundan beri değişik duygu ve tavırlara bürünmüştü. Eskiden asla Umut'a karşı gelmeye cesaret edemezken şimdi o ne derse atarlanıyordu dediği gibi. Üstelik her lafından biri imayla karışık tehditlerdi. Bu genç kızı çok utandırdığından daha çok atarlanıyordu. Umut da bunu bildiği için bilerek üzerine geliyor, kendince bundan çok eğleniyordu.

"Daha da terbiyesizleşebilirim küçük hanım..."dediğinde eş zamanlı olarak hem kalbi hızlanmış hem de gözleri yerinden çıkar vaziyette büyümüştü. Diğer elini esaretinden kurtarıp daha sert çimdikledi kocasının belini. Bunun üzerine inleyerek bırakmak zorunda kaldı Umut kendisini. Yüzü kızardığından dolayı bir yandan da gülüyordu gıcık olup bir o kadar sevdiği adam.

Bir koşu odanın içinde olan banyoya dalıp Umut yüzünden ateşe gömülen bedenini abdest alarak serinletmeye çalıştı. Şükür ki hemen sakinleşmişti abdestle birlikte. Havluyla yüzünü kurulayarak dışarı çıktığında Umut'u banyonun hemen yanındaki duvara elleri göğsünde bağlı bir şekilde yaslanmış buldu. Öyle bir bakıyordu ki kalbi yine dört nala çarpmaya başladı. Yanakları tekrar yanmaya başladı. Bunu gören Umut yine güldü.