ChapterFortyOne ]
-------------------------------
Warning: Lot's of errors ahead.
~oOo~
Mikaela's POV
Matapos ang pagtanggi ko sa alok ni Angelo na pakasalan ko siya kasabay din 'yun ng pagguho ng mundo ko, bumalik ako sa kwarto at umiyak doon. Para akong namatayan, muling bumabalik sa isipan ko ang mukha ni Angelo at ng anak ko sa akin. Umaalingaw-ngaw ang boses ng anak ko sa isipan ko.
Ngunit wala na akong magagawa, nangyari na ang nangyari. Nasaktan ko na sila. Isang linggo na mula ng mangyari iyon.
Kinaumagahan noon ay lahat ng gamit ko ay nasa kwarto na at may chopper din na naghihintay sa akin para ihatid ako sa orphanage. Hindi na ako nagdalawang-isip pa at sumakay na sa chopper para makabalik na sa orphanange.
Pagkarating ko rito sa orphanage ay gulat na gulat sila sister sa akin, doon ako sa kanila umiyak. They didn't asked kung bakit ako umiyak, pinaiyak lang nila ako hanggang sa makatulog na ako. After I cried hinanap ko si Tamarah pero ang sabi nila sister sa akin ay wala narin daw siya rito, noong nakaraang dalawang buwan pa. Kinuha raw siya ng parents niya at after 2 weeks ay nabalitaan nalang nila na kasal na si Tamarah.
Wala silang alam kung nasaan na ang matalik kong kaibigan, basta ang alam lang nila sister ay nasa Manila na ito kasama ang asawa niya. Nagtataka nga lang ako kung bakit ang bilis naman yata at kasal na siya at kanino siya nagpakasal? Sa pagkakaalam ko kase eh, wala ng communication si Tamarah sa parents niya and wala rin siyang nobyo, so, paanong kasal na kaagad siya?
Gusto ko man siyang tanungin ay hindi ko magagawa, we don't have her contact number. Walang phone si Tamarah kaya ganoon.
"Long time no see." Nagulat ako sa nagsalita mula sa likuran ko, agad akong napalingon at doon nakita kong nakatayo at nakangiti si Luke sa akin. Agad nangilid ang mga luha sa mata ko. "Hi, Luke. Long time no see." Tumayo ako mula sa pagkakaupo at si Luke naman he spread his both hands para yakapin ako. I hugged him back. "Hush, babes. Nandito na ako, cry until you'll feel okay." Pag-aalala niya. Hinaplos ni Luke ang buhok ko pababa sa likod ko. Umiyak ako sa kanya.
Naging manliligaw ko man noon si Luke pero komportable parin ako sa kanya, he's like my brother at alam ko kung ano man ang nangyari noon sa amin ay wala na iyon sa kanya. Siya na ngayon ang nagmamanage ng kompanya nila, he's staying in Manila now at isa na ngayon si Luke sa nagspo-sponsor ng orphanage.
"I'll listen to you, I'm your good friend, right, babes? Hmmmm." He wiped my tears and smiled at me. Tumango ako sa kanya. Inalalayan niya akong maupo sa bench, nasa garden kase ako ngayon eh. Gusto ko lang mapag-isa at makapag-isip-isip. Pareho na kaming nakaupo ngayon sa bench.
"Talk to me. Ilabas mo lahat." Hinawakan niya ang kamay ko at marahang pinisil ito.
"Inalok niya a-ako ng kasal, but I refused." Nagulat siya sa sinabi ko, who wouldn't be? "Woah! And then?" Gulat na sambit nito. Nagbuntong hininga ako.
"Hindi ko tinanggap kase, hindi ko naman siya m-mahal eh.." I bit my lower lip. Hindi nga ba? Bakit nasasaktan ako? Tinitigan niya ako, na para bang sinusuri kung totoo nga ba ang sinasabi ko. "I-I mean, hindi ko alam. Alam kong may iba na akong nararamdaman para sa kanya, pero, hindi naman sapat iyon, hindi ba? I've been through a lot noong nasa kanya ako noong buntis palang ako at hindi maganda ang trato niya sa akin noon. Nakakagulat lang na parang ganoon nalang kadali na alukin niya ako ng kasal." Nag-iwas ako ng tingin kay Luke na titig na titig talaga sa akin.
"He was very sweet to me, he cared for me. Pero, sapat na ba 'yun? Hindi niya sinabi sa akin noon palang na mahal na niya pala ko, nasaktan pa ako ng sobra noong naging Nanny na ako ng anak ko. Sa tingin mo ganoon lang kadali tanggapin lahat? Parang magic lang eh, pakakasalan na niya ako?" Napailing ako. Nakakagulat at napakahirap lang para sa akin.
Ayaw kong makulong sa isang kasal na hindi naman ako sigurado sa nararamdaman ko. Sugal ang pagpapakasal, hindi ito parang kanin lang na kapag mainit ay iluluwa mo lang kaagad kapag hindi mo kayang nguyain.
"I was in denial at first, akala ko eh, wala lang ang mga pinapakita niya sa akin, but as time goes by, unti-unti kong nare-realized na iba na pala talaga ang mga galaw niya kapag nar'yan ako. But still, sinasabi ko parin sa puso at isipan ko na wala lang talaga 'yun. Ang tanga ko, ano?" Binalingan ko siya ng tingin at mapait akong ngumiti sa kanya.
"Ang kasal ay isang sagradong bagay, nasaktan ako noon both physically and emotionally. Hindi ako magpapakasal kaagad kase alam ko lang na mahal na niya pala ako, how about my feelings? Oo, may anak na kami, but no, I won't marry him for the sake of our child at ng dahil sa mahal na niya ako. Maraming sa una lang ang sarap sa pagpapakasal, eventually, you'll realize na hindi ka na pala masaya lalong-lalo na kung hindi ko alam ang tunay na nararamdaman ko. Hindi ako magiging patas for him if I said yes, kaya kahit masakit na makita siyang nagmamakaawa na pakasalan ko lang siya ay hindi ko ginawa, and you know what worst?" Umiling siya sa akin. Parang may malaking bato na humarang sa lalamunan ko. Seeing the face of my child again makes me cry hard.
"Nasaktan ko ang anak ko. She begged for me to marry her dad, pero, ilang beses akong humindi. I almost say yes, but nagtatalo ang puso't isipan ko, at the end, humindi parin ako. She kept on calling me, mommy please marry my Daddy, mommy pease don't leave me. Na kahit pati sa panaginip ay nakikita ko siyang umiiyak. It broke my heart, Luke. Sobrang sakit." Niyakap niya ko. Hindi ko kaya ang sakit na nararamdaman ko, hindi sapat ang pag-iyak lang. Hindi ito mawawala. I need to do something to ease the pain.
"Babes, it's not time yet. Kailangan mong mag-isip ng maayos, you have to figure out kung ano nga ba ang tunay na nararamdaman mo para sa kanya." Malumanay na sabi nito sa akin.
"Ayaw kong magsisi sa huli." Ginulo niya ang buhok ko at pinunasan ulit ang luha sa pisnge ko. "Cheer up! Smile ka na muna! Pasasayahin kita ngayong araw." Ngumiti siya ng sobrang lapad sa akin.
Michael Angelo's POV
It's been what? A week?
I miss her terrible, I miss looking at her face, I miss hugging her, I miss her scent, I miss her lips...Fuck! I miss everything about her.
I always do my daily routine since the last time I saw her, going to my office, go home and get drunk. Fuck! That's all I want to do. I'm in pain and I don't know kung paano ito mawawala. My daughter, she's all I have now. Halos mapabayaan ko na siya noong mga nakaraang araw, she's always crying, she's always looking for her mother. Palagi siyang nakaabang sa kwarto noon ng mommy niya, kase akala niya babalik pa ito.
Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang lahat sa anak ko, na isa akong gago kaya hindi ako pinakasalan ng Mommy niya. I was an asshole for hurting her before and I'm really sorry for that.
Tinungga ko ang brandy ko, I'm alone in this bar, waiting for my asshole friends to come over. For the past few days ako lang mag-isa ang umiinom, but now, I want my friends to be here, I just want to talk to them.
Wala pang ilang minuto ay nakikita ko na ang mga kaibigan kong papalapit sa kinaroroonan ko, Brent waved his hand. Tumango naman ako. "Kamusta, broken boy?" Ani Spencer. I glared at him. "Brandy please!" Sigaw ni Brent sa bartender, kilala kami rito. This is our favorite bar noong college pa kami hanggang ngayon. Lucas sat next to me, habang sina Spencer at Brent naman ay umupo sa harapan namin.
Dumating na ang brandy nila kaya kinuha nila ito.
"How are you?" Pagtatanong ni Lucas, I raised my glass. Ganoon din sila. "I'm fucking fine! Cheers!" Pagkatapos kung sabihin 'yun ay inisang tungga ko lang ang laman ng baso ko.
"So, what will you do now?" Pagtatanong ni Lucas. Ano nga ba ang gagawin ko ngayon? Napailing ako. "I don't know." I really don't know. Should I go to the orphanange and get her again? But what if ayaw niya parin? Should I beg again? "Wala ka nang balak? Hanggang doon nalang ang gagawin mo? You won't chase her?" Seryoso ang boses ni Spencer. Sinulyapan ko siya bago sumenyas sa waiter na bigyan ulit kami ng maiinom.
"Isipin mong mabuti, pare. Hindi madali ang magdesisyon lalo pa't kasal agad ang inalok mo, ni hindi nga niya alam na mahal mo na pala siya eh. Dinahan-dahan mo muna bago mo inalok." Naiiling na sabi ni Brent. Dinahan-dahan? Kaya ko nga siya dinala sa resort, 'di ba? Just to be with her at maiparamdam ko na mahal ko siya, that she's important to me. "I did that!" Asik ko. Hindi pa ba sapat ang mga kilos ko? My words?
"They say actions speaks louder than words, but, iba si Mika, pare. Maybe, other woman would appreciate that, but she? I think she wants assurance, at siguro, 'yun ang hindi mo naipakita. And, hell, dude! She knew from the very start that you hate her, kaya paano siya maniniwala sa mga kilos mo?" Nakakunot noong sagot ni Spencer. Lucas and Brent are obviously agreeing with Spencer. And, I guess, they're true.
Napatingin ako sa gitna ng dance floor, maraming tao ngayon rito, maybe because it's Saturday today.
Yeah, tama nga sila. I don't know what to do when she said na matatapos na ang contract niya for being her daughter's nanny kaya I called my sister Maureen, she said na alukin ko na raw ito ng kasal since I love her so much and we already have a baby, so I did. Kinuntsaba ko ang mga pinsan ko, they were the one who kidnapped her and I think that's a gay decision. Tsk. Pero, ang kapatid ko rin ang may pakana no'n.
Now, that it was not perfect kase hindi siya umuo, I don't know what to do anymore. Maybe, next week? Suyuin ko ulit siya? Damn! What to do?
"Nga pala, pare. Monterde's inviting us sa mansyon nila, birthday raw ng matandang Monterde." Ani Spencer. He handed me an invitation card, kinuha ko ito. Monterde's are good friend of mine, may anak daw itong lalaki but unfortunately gustong maging teacher kaya walang tagapangalaga ang kompanya nila but last few months I heard that bumalik na raw ang anak na lalaki to handle their business. I think, I should go. Para naman makilala ko ito and to socialize with other business men.
Mag-aalas dose na ng makauwi ako, I parked my car sa garage and then pumasok na ako sa bahay ko. Patay na ang lahat ng ilaw, I got my phone para i on ang flashlight. Before ako umakyat sa kwarto ko ay pumasok muna ako sa dating kwarto niya sa baba, binuksan ko palang ang pintuan ay bumigat na ang pakiramdam ko. Napailing ako.
I know I'm hallucinating again, nakikita ko kase siyang natutulog sa kama, nakatalikod ito sa akin. Napailing ako ulit. Dala lang ito ng alak at sobrang pagkamiss sa kanya. But, you know what's funny? Kahit alam kong wala naman siya rito ay umaasa ako na sana ay totoo na nakahiga siya ngayon sa kama niya, I just missed her so much.
Pumasok ako sa loob at umupo sa kama niya, kinapa ko ang katawang nakikita ko kanina pero wala, tama nga ako, I'm just hallucinating things. Napabuntong hininga ako at umalis na ng kwarto niya, dumeritso ko sa kwarto ng anak ko bago sa akin. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan nito at nakita ko siyang mahimbing na natutulog.
"Good night, 'nak." I whispered and kissed her forehead. Inayos ko ang pagkakakumot sa katawan niya and then umalis na rin ako. Nasa loob na ako ngayon ng kwarto ko, I immediately go to the bathroom and clean myself, after that nagbihis na ako.
Placed myself in the center if my bed, there, I saw her pillows that she's using. Kinuha ko ito and her scent is still there, I closed my eyes and smelled it.
Parang narito lang siya sa tabi ko.
And that night, I slept again without her.
I'm driving my way to Monterde's events, muntik ko pa ngang makalimutan ito, mabuti nalang at tinawagan ako ni Spencer about sa party. After less that an hour ay nakarting na ako roon, lots of media are there too. Nasa labas ka palang ay naroon na sila, this is a big even for them, I guess.
I texted my friends if where they are and Lucas replied na malapit sila sa stage, pinuntahan ko sila and there, I saw them. We greeted each other and talked about some business and some other business men na nakikita namin. Marami akong naging ka partner sa negosyo na narito.
Iginala ko ang paningin ko, lots of people are here. They were talking, laughing and smiling to each other.
When was the last time that I smiled? Bullshit! Dapat nakalimutan ko na siya! It's been what? Almost two weeks without her and yet, I'm still crazy in love with her. I should be moving on! Fuck! But, how can I move on? I cannot get her out of my mind, naaapektuhan na ang trabaho and my daughter, hindi ko na siya masyadong nakakasama but I see to it that she's fine.
"Dude." Ani Spencer. She's looking somewhere, I can't explain if ano ba ang tono ng boses niya. Nagulat? Tumingin ako sa kung sang direksyon siya nakatingin and sana..hindi nalang ako tumingin. I closed my fists. Why? Why love?
https://www.youtube.com/watch?v=q31tGyBJhRY
(You can play the music while reading Angelo's POV here, thank you.)
She's smiling while that bastard is holding her hand. Why do you have to smile like that? Bakit hindi ko 'yan magawa sa iyo noon? Why can't I make you smile like that, my love? Why? My heart is tearing apart. I'm hurting and she's smiling and the worst part is, she's with another man. Iba Ang nagpapasaya sa kanya. They were talking to some guys too, business men.
Malapit sila sa center stage. She's with Luke. Her suitor before, sinagot na niya ba ito? The thought of that makes me jealous and angry. Why do she need to do that? Bakit ang bilis naman yata? Does he loves her the way I can? But I can do better, I can love her more than anything. I can hold her hand too, kaya ko rin siyang patawanin ng ganyan.
But, I guess, hangang ganoon nalang 'yun lahat.
I grab a glass of brandy that the waiter is serving. My friends looked at me with a pity on their eyes, napailing ako bago ininom ang brandy.
Maya-maya pa ay pinakilala na ang matandang Monterde na may birthday, we clapped our hands and kinantahan siya namin ng birthday song. I flashed a smile, a fake smile. "Thank you for coming everyone! And let me introduce to you my grandson who will finally handle all my businesses, Luke Monterde." Ngumiti ang matandang Monterde, nagulat ako. He's a Monterde.
Lumapit si Luke sa Lolo niya and his lolo gave the honor for him to speak. Marami siyang sinabi but this one caught my attention. "....and of course! Thank you for my supportive girlfriend and I hope she will be my partner for the rest of my life." Everyone's cheering, everyone's happy for them, but not me. Kinuyum ko ang kamao ko. I laughed sarcastically and then got another glass of brandy.
Fucking love! This heart is stupid! Why can't you just stop beating for her? And, they are planning to get married too?
They looked like they love each other so much! Kaya ba sinabi niyang hindi kami pwede? Kaya ba? I thought, she's just scared to love me because I treated her like shit before! But, damn no! She's in love with someone else, and that's not me. Should I kill myself now? Fuck! I'm in love with someone who's not in love with me, fucking hurts! Yeah! Love hurts!
Tumingin sa akin ang mga kaibigan ko. "I-I'm fine. Fucking fine." My throat became hard as rock, my eyes became hot and my heart...it's like someone's stabbing it using a million knives. I closed my eyes. Why? Why do I have to feel this way? Karma ko na ba ito? Yeah! Right time for me.
When I opened my eyes, I saw her looking at me too. Nagulat siya, I can see that but there's something in her eyes that I cannot explain, she's looking at me differently. I smiled at her. A sad smile. She looks guilty now. No, you shouldn't be, my love.
I kept looking at her, she's still my beautiful Angel but now, someone owns her already. Hindi ko na siya pagmamay-ari, kay Luke na siya. I should keep that on mind.
Siya ang pinakamagandang babaeng nakita ko ngayong gabi, bagay na bagay sa kanya ang puting cock tail dress na suot niya. How I missed her, I want to hug her, damn! Gusto ko siyang agawin ngayon kay Luke. Gusto ko akin lang siya but if I'll do that, magagalit siya sa akin. She's happy now and that's enough for me, hahayaan ko na siya, I won't bother her anymore. I know, she'll be happy with Luke.
I keep staring at her, ito na ang huli. I just want to stare at her like this, kahit sa malayo lang. Masaya na ako. Nag-iwas siya ng tingin, I smiled bitterly.
My love..
"I'm going." Inubos ko ang laman ng glass at tumayo na, I fixed my suit. "You'll be okay?" Nag-aalalang tanong ni Lucas, tumango ako sa kanya. Tinapik ko si Brent sa braso and then hurriedly went out of the event. I won't hurt myself anymore, as much as I want to see her but I think, tama na ito.
Kahit pa mahal mo ang isang tao, kung mahina na ang kapit niya, na siya na mismo ang bumitaw, 'wag mo nang ipaglaban kung alam mo naman na sa huli ay talo ka.
This is reality. This is not a dream.
Mikaela's POV
Nagulat ako sa sinabi ni Luke, pero, mas nagulat ako ng makita ko si Angelo. He's hurting. I saw it in his eyes, I hurt him, again.
He's looking at me, pero hindi nagtagal ay nag-iwas din ako ng tingin. Naiiyak ako, I don't want to see him in pain. Gusto ko siyang lapitan sa kinaoopuan niya kanina, I just felt to do it. Gusto ko siyang yakapin ng mahigpit. Noong lumingon ako sa gawi niya ay wala na siya.
I sighed. It's almost midnight at kaonti nalang ang mga bisita, hindi naman sana ako sasama kay Luke rito eh, kaya lang napilitan ako. He wants me to come in this event para makilala raw ako ng pamilya niya at para naman daw may representative and orphanage. Mababait ang pamilya ni Luke at masaya sila para kay Luke.
"Hey, you okay? You want to rest?" Pagtatanong ni Luke sa akin. I smiled at him, pagod na rin ako kaya tumango ako kay Luke. We bid good bye to his family na pauwi narin, I never asked Luke about what he said earlier. Bukas ko nalang siya kakausapin, I'm too tired. Nakaalalay si Luke sa akin habang naglalakad kami papuntang parking area when I heard a familiar voice.
"Love."
Nanigas ako I automatically stopped from walking, napalingon ako and then I saw him, wasted. Gulo-gulo ang buhok at suit niya. Is he drunk? He smiled at me.
"I'm sorry, please. Can you choose me over him? Pwede bang akin ka nalang ulit?" His voice. It broke my heart. Hindi ko kaya. Nagmamakaawa na naman siya. "I'll do everything, love. Just...just, choose me." Nakita kong may pumatak na luha mula sa mga mata niya. Natutup ko ang bibig ko. Isa-isa ng pumatak ang mga luha ko. "I'm so fucking jealous, love. Why can't you love me? Why? Is he better than me? Tell me so that I can be the best." Malayang tumulo ang mga luha sa pisnge niya.
Kitang-kita ko ang sakit na bumabalatay sa mga mata niya, mahigpit na hinawakan ni Luke ang kamay ko.
"S-sabihin mo sa akin, do I need to kneel down in front of you again?" Nagulat ako ng lumuhod ito kaagad. Some of the visitors are here, nakikita nila kung ano ang nangyayari and his friends are here too. Lumapit ito sa kanya at pinatayo siya but winaksi niya lang ang mga kamay nito. Nakatitig lang siya sa akin.
Hindi ko na napigilan, nilapitan ko siya. Napaluhod ako at kaagad niya naman akong niyakap. "Naisip ko kanina that I will let you go but, I can't. I just love you so much, my love. Sorry, I can't let you go." Bulong niya sa akin. I cried. Yumakap ako sa kanya ng mahigpit. "I missed you. I missed you." Paulit-ulit niyang sambit.
"Mikay." Rinig kong tawag ni Luke sa akin. It's a warning tone. Marahan akong kumalas sa pagkakayakap kay Angelo, he smiled at me. There, smile. Pinunasan ko ang luha sa pisnge niya. "Don't c-cry again." Mahinang sambit ko, halos pabulong na. "Pwede bang akin ka nalang ulit?" Sa muling pagsambit niya ng mga katagang iyon ay mas napaiyak ako. Why do you have to be this? Mas nahihirapan ako.
"A-angelo, I'm sorry." Ani ko.
"L-love?" Hindi makapaniwalang wika niya. Napailing ako. I just can't. I'm sorry. Kumalas ako sa pagkakayakap niya but he won't let me go. Naramdaman ko nalang na may humawak na sa mga braso ko at napatayo na ako, it's Luke. Sinenyasan niya ang mga guards niya na ilabas si Angelo. "Don't! Huwag kang sumama sa kanya! Angel! I'm begging you, please." Sa sobrang pagmamakaawa niya ay handa na akong bumigay, but hindi pupwede.
"Let's go, dude." Ani Brent, pumiglas siya at nakawala naman ito. Agad siyang tumakbo papunta sa akin ngunit mabilis akong naitago ni Luke sa likuran niya. I cried again on Luke's back. "L-Luke, please." Nakuha naman ni Luke ang gusto ko at hinayaan niya akong harapin ulit si Angelo. Lumapit ako sa kany. Ngumiti ako kay Angelo, mabibigat ang paghinga niya. Hinawakan niya ang kamay ko. "Time will come that you'll be happy again." Sabi ko kay Angelo. "You're my happiness and my happiness...is not with me. You're with someone else now." Umiiyak niyang wika. "I love you." Halos sumabog ang puso ko sa lakas ng kabog nito. Bumitaw siya sa akin. Lay-lay ang balikat niya. "You're free now." Bulong niya.
Wala na. Gumuho na naman ulit ang mundo ko at nabiyak na naman ang puso ko.
Luke hold my hand, tipid siyang ngumiti sa akin. Hinala na niya ako papalayo kay Angelo, nilingon ko si Angelo. Still, he's standing there. Nakayuko at nanginginig ang mga balikat niya.
"I-I'm sorry." That's all I can say. I'm sorry.
