ChapterFortyTwo ]
-------------------------------
~oOo~
Mikaela's POV
Narito ako ngayon sa tapat ng malaking building na ni minsan ay hindi pa ako nakapasok. Kinakabahan ako, namamawis ang aking mga kamay at noo. Paano ako haharap sa kanya? Matatanggap niya pa kaya ako? Pero, kung hindi man, ay wala akong karapatang magalit. Tatanggapin ko kung ano man ang magiging pasya niya.
Naglakad ako patungo sa glass door, pinagbuksan ako ng guard at binati sabay ngiti, bumati ako pabalik at nginitian ang guard kahit pa dinadaga ako ng kaba. Lumapit ako sa receptionist at nagtanong, "anong floor ang office ng CEO?" Tila nagulat ito sa akin. Bahagya itong napatulala at ngumiti. "A-ah, 20th floor po, Madaam." Aniya. Bahagyang kumunot ang noo ko sa pagtawag niya sa akin nang madame, ngunit ngumiti parin ako at nagpasalamat. Nagtanong ako kung nasaan ang elevator, sinamahan niya ako papunta roon.
Ang babait yata nila rito? Nagwave ako sa receptionist na tumulong sa akin bago sumara ang elevator. I pressed the 20th number, sumandal ako at malalim na humugot ng hininga. "Kaya ko 'to." Mahinang bulong ko sa sarili. Dapat lang na kayanin ko! This is my only chance and sana, tanggapin niya ako.
Pagkarating ng 10th floor ay may dalawang babaeng sumakay, they are wearing executive attires. "Hay! Bakit ang sungit palagi ni boss? Kanina may pinagalitan na naman siya. Tsk!" Ani ng isang babae, maganda siya at mataas. Makinis din ang kutis nito at balingkinitan ang katawan. "Sinabi mo pa. Pero, hindi natin maipagkakaila na ang gwapo-gwapo niya parin kahit galit, ano? Ang swerte ng babaeng mahal niya." Wika naman ng isa pang babaeng maganda. Morena naman ito pero ang ganda ng kulay niya at ang ganda niya rin.
Bakit parang mga modelo yata ang mga babaeng empleyado rito?
At tama sila, ang swerte ng babaeng mahal ng boss nila. Namula naman ako sa aking naisip.
Napatingin ako sa numbers ng floor na umiilaw, maya-maya pa ay nakarating na kami sa 16th floor at bumukas ang pintuan at lumabas ang mga empleyado. Naiwan akong mag-isa sa loob. Rinig na rinig ko ang malakas na kabog ng puso ko.
17th floor...
18th floor...
19th floor...
20th floor...
Ting!
This is it!
Lumabas na ako sa elevator na naginginig ang aking mga tuhod.
Malawak ang floor na ito, halos walang taong narito. May lalaking papunta sa elevator at may kausap ito sa telepono. Naglakad ako ng diretso, hindi ko naman kase kung saan banda ang opisina ng CEO eh. Naglakad pa ako hanggang sa umabot ako sa bandng dulo ng floor, doon ko nakita ang isang malapad na opisina na puro salamin.
May isang babaeng kakalabas lang doon at may dala-dala siyang folder na kulay blue, umupo ito sa pwesto niya at nagbuntong hininga. Mukhang problemado ang itsura niya. Lumapit ako sa kanya. "Ang sungit-sungit talaga!" Nanggigil na wika nito, hindi niya yata ako napansin. Nagtitipa ito sa laptop niya. "Hello." Bati ko sa kanya. "Ay, palakang may bangs!" Gulat na gulat na wika nito. Napangiti ako. Ang cute niya. Nanlaki ang bilugang mata niya na bumagay sa maamo niyang mukha. Maganda rin siya katulad ng mga babaeng nakita ko kanina.
"M-madame!" Gulat na gulat parin siya. "Ako nga pala si Mikaela Angela Perez, gusto ko sanang makausap ang CEO. Okay lang ba?" Natulala ito sa akin at halos hindi na makapagsalita, bahagyang nakanganga rin siya. "Miss?" Pukaw ko sa kanya. Mukhang napabalik naman ito sa ulirat niya. "A-ah, po? Opo! Pasok nalang po kayo." Halos nauutal na wika nito. Ngumiti ako sa kanya, "salamat." Ani ko.
Humugot ako nang hangin at naglakad papuntang pintuan, pero, bago ko ito buksan ay nanalamin muna ako sa glass door. Mukhang okay naman ang itsura ko, nakakulay asul ako na dress, itim na flat shoes at may maliit na bag. Okay naman ang buhok ko, ni ponytail ko ang buhok ko, naglagay din ako nang foundation at light na lipstick.
Hinawakan ko ang hawakan ng pintuan at unti-unting binuksan ito, the cold breeze welcomed me. Ang lakas ng aircon niya. Nilibot ko ang paningin ko sa loob and there, I saw him. He's siting in his swivel chair, nakakunot ang noo niya habang nagbabasa ng isang papel. Napalunok ako. Nakasuot siya nang white long sleeves na nakarolyo hanggang sa siko niya.
Dahan-dahan akong pumasok at mahinang isinara ang pintuan. "I told you na huwag kang pumasok muna!" Galit na sigaw nito habang tutok na tutok sa papel na binabasa niya. Nagulat ako. Totoo nga ang mga naririnig ko, mainit yata ang ulo niya? Bigla na naman akong kinabahan. Napatikhim ako. "Get out, Mhia!" Sigaw na naman niya habang nagbabasa parin.
"Palagi ka raw galit?" May kaba sa boses ko ngunit pinilit kong huwag ipahalata ito. Nag-angat siya nang tingin at napatingin sa akin, gulat na gulat ito habang nakatitig sa akin. Napatayo siya at nabitawan ang papel na hawak niya. Tipid akong ngumiti sa kanya at naglakad papalapit sa mesa niya, sumunod ang tingin niya sa akin. Hindi siya nagbababa ng tingin.
Michael Angelo Buenavista CEO
Nang nasa harapan na niya ako ay doon ko nakitang biglang lumamig ang paraan ng pagkakatitig niya sa akin. 'Yung kaonting confident na natitira sa katawan ko ay nawala. Inayos niya ang necktie niya at pormal na umupo sa swivel chair niya. Hinawakan niya ulit ang papel na binabasa niya kanina at binasa ulit iyon.
"What are you doing here?" Malamig na wika nito. Malakas na kumabog ang puso ko, bakit nga ba ako narito? Hindi ako nakapagsalita, nakatitig lang ako sa kanya. Parang wala siyang pakialam na narito ako. Parang maiiyak ako. "G-gusto lang kitang kamustahin sana." Mahinang sagot ko. Binitawan niya ang hawak na papel, sumandal siya sa swivel chair niya habang malamig na nakatitig sa akin. "I'm fine, very fine." Matigas na sagot niya sa akin.
Hindi naging madali ang lahat para sa akin and I'm sure siya rin. After what happened babalik nalang ako na parang wala lang nangyari? Na parang okay lang ang lahat. Alam kung mali ang ginawa.
"Ang anak ko, k-kamusta siya?" Pinaglaruan ko ang mga daliri kong nakatago sa ilalim ng mesa niya. "She's fine too, why do you ask?" Natahimik ako. Ganoon ko ba talaga siya nasaktan? Ang sama-sama ko na ba ng dahil sa ginawa ko? Am I unforgivable? Nang hindi ako sumagot ay napatitig ito sa akin. "Why are you really here?" Sobrang seryoso ng pagkakasabi niya. Napalunok ako.
"Gusto ko lang humingi ng tawad." I saw him smiled a little. "You can go now." Malamig na turan nito at nagbasa na ulit. Uminit ang sulok ng mga mata ko. "May sasabihin sana ako, madali lan----." Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko nang magsalita na naman ito. "Save it. Umalis ka na." Palihim akong napatingala. "Sorry sa ginawa ko. S-sige, mauna na ako." Mabilis akong tumayo at lumabas ng opisina niya, pwede pa naman akong bumalik sa ibang araw, 'di ba? Mukhang mainit talaga ang ulo niya ngayon eh.
Nakita kong nakatanaw sa pintuan ang sekretarya ni Angelo, halatang may hinintay siyang lumabas. Nagulat pa nga ito nang makita ako. "M-madame!" Pilit akong ngumiti sa kanya. "U-una na ako." Mabilis akong naglakad papuntang elevator at pinindot ang ground floor. Napasandal ako at mahinang humikbi.
Hindi ba pupwedeng mag-isip muna ako bago ako sumagot ng oo sa alok niyang kasal? Hindi ba pupwedeng siguraduhin ko muna kung ano ba talaga ang nararamdaman ko bago sumagot ng oo? Dapat ba kapag inalok ka nang kasal sasagot ka kaagad ng oo?
Wala akong pakialam kung may makakita man sa akin ngayon dito. Napahagulhol ako nang iyak, babalik pa naman ako rito. Magpapaliwanag pa ako sa kanya.
Sobrang lumilipad ang isipan ko, I stopped crying. I dried my tears at umayos ako nang tayo. I'm just looking at the numbers at ng nasa ground floor na ako ay agad akong lumabas, feeling ko lahat ay nakaslow motion. Parang sarili ko lang ang nakikita kong naglalakad. Feeling ko lahat ng taong naririto ay sobrang nakaslow motion kung maglakad.
"You'll just fucking go away? Hindi mo man lang ako susuyuin? Why are you so unfair to me?" Ang lakas ng tibok ng puso ko, sa sobrang lakas nito ay pakiramdam ko ay magigiba ang rib cage ko. That voice. I turned my back and right there, he's standing in front of me. Sobra siyang hinihingal, his eyes. It's not cold anymore, I can saw that he missed me. Sobrang lamlam din nito. I bit my lower lip.
"Aalis ka na naman? Why are you always running away from me?" Lumandas ang luha sa pisnge ko. Ginulo niya ang buhok niyang nabasa ng pawis. "Do you know how frustrated I am? Do you know that?" Napailing ako. Mahigpit kong hinawakan ang stap ng bag ko. "Of course! You fucking don't know how it hurts!" Halos lahat yata ng taong narito ay napahinto sa ginagawa nila. Lahat ng mata ay nasa amin ni Angelo.
"I-I'm sorry." I whispered. Sorry, oo, hanggang ganoon nalang ang masasabi ko. Nasaktan ko na siya, sobrang nasaktan. But, when you love someone you'll expect too that you'll get hurt, right? Hindi naman kase sa lahat ng oras ay masaya kayo, but, Angelo and I are different. We were not lovers at the first place. He loathe me before. "Sorry? Why do you have to say sorry all the time? Pwede bang iba naman?" Nakatitig siya sa akin. His eyes. That eyes that full of emotions and sometimes it's like a star, sobra itong kumikinang at kailan lang ko lang ito napuna noong sobra ko siyang namimiss.
I remembered how he looked at me noong nasa beach pa kami, it was different because he's in love. His eyes are full of love that time, masyado itong makinang at masaya, pero anong ginawa ko? I made that eyes cried, full of tears.
Now I know why he cared so much, because if you love someone you care for her. You need to make sure na palagi siyang okay, na palagi siyang komportable, she's safe always and you make her smile. At lahat ng iyon ay nagawa niya sa akin, he made me smile, he wanted me to be okay all the time at inaalagaan niya ako. Nang nagkasakit ako, hindi siya pumasok sa trabaho niya para bantayan ako and he doesn't care kung magkasakit din siya. Niyayakap niya lang ako noon and he's always checking if okay na ba ang pakiramdam ko.
He let me feel like I'm the most beautiful woman in his eyes when he is looking at me, he was sincere all the time when he speaks. 'Yung mga sinasabi niya noon sa akin na akala ko ay bale wala lang ay totoo na pala. He was always jealous kung may ibang lalaking nakatingin sa akin, gusto niya ay siya lang ang may karapatang kausapin ako.
That I am his, I am his property.
When he hugged me, I felt that I'm always safe....when he kissed me, my world stops. It's like I'm seeing the most beautiful fireworks at noong may nangyari sa amin, I felt that it was purely made of love, bawat galaw niya, bawat salitang lumalabas sa kanya ay mula sa puso niya.
Napangiti ako. Wala ngang duda.
"Why are you really here?" Pagtatanong niya.
"Mahal kita." Hindi malakas ngunit sapat na para marinig niya at ng lahat ng taong naritito. I heard then gasp at nakita ko siyang nanigas at napatulala. I smiled at him. "Nag-isip lang naman ako nang mabuti, I was confused before but now, I think sigurado na ako." Nagulat ako nang biglang napaluhod si Angelo. Oh my God! Dali-dali akong lumapit sa kanya.
"Sir!" Sigaw nang mga empleyado niya.
"Angelo!" Napaluhod ako at napahawak kaagad sa mga braso niya, nanginginig siya. What's happening to him? "L-love." Usal niya. Hindi siya makapaniwala sa sinabi ko, titig na titig ito sa akin. "A-am I dreaming?" Napailing ako. He cupped my face. Napahawak ako sa palapulsuhan niya. "I'm not." Mahinang usal niya. "You love me?" Napatango ako sa tanong niya. Lumiwanag ang kanyang mukha.
At unti-unting nilapit ang mukha niya sa akin at nang iilang inches nalang ang layo ng mukha ko sa kanya ay inangkin niya ang mga labi ko. Napapikit ako, now, tumigil na naman sa pag-ikot ang mundo ko. Mahigpit akong napayakap sa leeg niya. "I love you, baby. I love you." Mahinang usal niya nang magkahiwalay ang ang mga labi namin and then he kissed me again and again. Mahina ko siyang sinampal sa braso niya.
"M-maraming tao, nakakahiya." But he didn't listened to me, inangkin niya lang ng paulit-ulit ang mga labi ko. "A-angelo naman!" Mahinang ingos ko. "I don't care about them, just kiss me. I miss you so much, love." Nang hahalikan na niya naman sana ulit ako ay umiwas ako, "tayo na nga tayo." Ani ko. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko. "I'm sorry for all the things that I did." Umiling ako sa kanya.
"Tama na 'yan. You were always saying sorry. Let's just move on, let's not dwell in the past." Nauna akong tumayo at inayos ang dress ko, I offered my hand para makatayo siya but he hugged my knees. I bit my lower lip. "I'm not going to stop saying sorry, Love." I played with his hair. Napatingin ako sa kanya. Pinigilan kong huwag maiyak. Napakaswerte ko at minahal ako nang isang Angelo na handang gawin mapatawad ko lang siya. He doesn't care if he will knelt done in front of many people just to make me believe how sorry he is.
He will cry and he will beg for me just to make me stay. I guess, when true love really hits you, you'll do anything.
Lahat ng taong narito ay bakas ang kasiyahan sa kanilang mukha, I saw the receptionist, 'yung tumulong sa akin at napagtanungan ko. She's teary eyed. I smiled at her and she smiled back. I saw some taking pictures of us or nagvivideo? I laughed in my mind at that thought.
Hinawakan ko ang braso ni Angelo at pinilit siyang pinatayo, and when his finally standing pinunasan ko ang luha sa pisnge niya. He wrapped his arms immediately on my waist, he is just looking at me intently. I smiled at him. "You're so beautiful." Namula ako sa sinabi niya. Pagkatapos kong punasan ang pisnge niya ay hinalikan niya ako sa noo. He pressed his lips on my forehead, matagal ito. I just closed my eyes.
I opened my eyes nang humiwalay siya sa akin, patagilid niya akong niyakap. "Everyone! This is my future wife, Mikaela Angela Perez-Buenaventura." He proudly said at nagpalakpakan ang mga empleyado niya. Mahigpit akong napayakap sa kanya, sinulyapan niya ako at ngumiti sa akin. "Go back to your work now!" Mabilis niya akong hinila palayo roon at mabilis na sumakay sa elevator.
Agad siyang sumandal sa loob ng elevator at niyakap ako sa bewang. "Nakakapagod kang habulin but it's worth it." Napatingala ako sa kanya, he's eyes are close and his smiling. Nang buksan niya ang mga mata niya ay napatitig kaagad ito sa akin. "Mahal kita." Muntik na akong matawa ng makita kong namula ang dalawang tainga niya at ang leeg niya. "Uy! Kinikilig siya." I teased him. Sinundot ko ang tiyan niya. Ang tigas.
Nag-iwas ito ng tingin at mahinang napamura. I buried my head on his chest and hugged him tight. "Tsk!" Rinig ko mula sa kanya. Hinaplos niya ang buhok ko at hinalikan ito. Hindi rin nagtagal at lumabas na kami nang elevator, mahigpit niyang hawak ang kamay ko habang naglalakad kami. Malayo palang ay nakangiti na ang sekretarya niya, "cancel all my appointments and do.not.disturb.us." 'Yun lang ang sinabi niya sa sekretarya niya at mabilis akong hinila papasok ng opisina niya.
He locked the door after we entered his office.
Umupo siya sa swivel chair niya at hinila ako kaya napaupo ako sa kandungan niya, agad akong napatingin sa mesa niya. May isang picture frame doon at may tatlong litrato. Nagulat ako nang makilala ko kung sino ang nasa litrato. It was me, natatandaan ko ang litratong ito. Nasa garden kami nito noon nila Manang Minda at Mang Mario, nasa 8 months na noon ang tiyan ko kaya malaki na.Si Mang Mario ang kumuha ng litrato sa akin, pero, bakit nasa kanya ang litratong ito? The other one is natutulog ako, nakaunan ang ulo nang anak ko sa braso ko. Hindi ko alam kung kailan ito kinuhanan, pero, nasa kwarto kami nito ni M.A.. Ito 'yung mga panahon na wala pang one year old si M.A., ang cute niya. Napangiti ako. At ang panghuli ay tatlo na kami, ito 'yung may alumni kami. Karga-karga ko si M.A., pareho kaming nakangiti at nakatingin sa camera, pero si Angelo ay nakatingin sa akin na nakangiti.
"You're lovely." Bulong niya sa tainga ko. Palihim kong pinunasan ang luhang pumatak sa pisnge ko, "bakit ka may ganito?" Nakatingin parin ako sa mga litrato at siya naman ay nakayakap lang sa akin. "Because I want to see you and our daughter everyday." Wika nito.
"I saw that picture in Mario's phone, kaya palihim ko itong kinuha." Turo niya sa picture na malaki ang tiyan ko, "the other one, 'yung tulog ka. I was the one who captured that. I don't know why I did that, ang cute niyo kasing tingnan that time and I was smiling after I took the picture and lastly that one." Turo niya sa picture na tatlo na kami. "It was our first family picture, you were the loveliest woman I've ever seen that night." Pinaharap niya ako sa kanya. He was looking at me intently, with love and longing.
"Hindi ko alam why I wanted to see you always before, kaya nilagay ko ang pictures mo with our baby here in my office." Aniya. Dumapo ang kamay niya sa legs ko at hinaplos iyon pababa at paitaas.
Inayos niya ang pagkakaupo ko, bahagya na akong nakaharap sa kanya pero nakatagilid ako. Hinawakan ko ang kamay niyang nakahaplos sa legs ko para itigil ang ginagawa niya. "Matagal na palang nakalagay ang mga litrato ko rito." Tumango ito sa akin at mahigpit na ipinulupot ang isang braso niya sa bewang ko. Napatingin ako sa magkahawak naming kamay, "our hands really fit." Nakangiti niyang wika. Hinalikan niya ang knuckles ko at tumitig sa mga mata ko.
"I'm happy that you finally realized that you love me, can't resist my charm, eh?" Nakakalokong sabi nito. Napailing nalang ako sa sinabi nito. "Akala ko mahihirapan akong suyuin ka eh." Nakatitig siya sa akin.
"Kaya mo bang gawin ang ginawa ko?" Aniya. Napalunok ako. Kaya ko ba? Matipid akong ngumiti sa kanya. "Hindi? Pero, susubukan ko naman...sana." Nakaya niya nga eh, wala naman sigurong mawawala sa akin kung gawin ko rin ang ginawa niya, 'di ba? "Hmmm. Really? But, why did you left me just like that?" Napabuga ako nang malalim na hangin.
Ayaw kong isipin niyang sumuko ako kaagad. "Mukha kasing mainit ng ulo mo, narinig ko sa mga empleyado mo kanina. Tapos, ayaw kitang kausapin na galit ka. Baka ayawan mo lang ako kaagad." Tumaas ang kilay nito. Parang ayaw maniwala sa pinagsasabi ko. "Tingin mo papahirapan kita?" Agad akong napatango. Nasaktan ko siya eh. Lahat ng taong nasasaktan ay nagbabago.
"Ayaw mo nga akong kausapin eh." Hinaplos niya ang pisnge ko. "I just don't know what to say, I thought bumalik kalang para kamustahin ang anak ko and then you'll left us again." Pinisil ko ang cheeks niya. Napasimangot naman ito. "Not my cheeks, Love." Pumayat yata siya. "Sabi ko may sasabihin ako, 'di ba? Pinaalis mo kaagad ako eh."
"Hindi mo kase kaagad sinabi ang pakay mo." Kunot noo niyang wika. Ako naman ang napasimangot. "Akala mo ganoon lang kadaling umamin na mahal mo ang isang tao? Ikaw ba? Naging madali ba sa 'yo 'yun?" He gave me a playful smile. "Guilty!" Manipis itong humalakhak. Mabilis niyang inayos ang pagkakaupo ko, nakaharap na ako ngayon sa kanya. Nasa pagitan niya ako ngayon. Napangisi ito. I wiggled. Ano ba namang posisyon 'to? Namula ako.
"Stop moving. You're waking him up."
"Huh?" Hindi ko ma gets ang sinabi niya. Mahigpit niya akong niyakap, he smelled my hair. "Stop asking, love." Mahinang sambit nito. "You're here already and you won't leave me again, you won't leave our daughter. That's the important thing now." Napangiti ako. I played with his hair. I heard him groaned. "Love." He said huskily. Nanindig ang balahibo ko nang naramdaman ko ang mumunting halik niya sa panga ko pababa sa leeg ko.
Ang mga kamay niyang mahigpit na nakayakap kanina sa akin ay humahaplos na sa hita ko ngayon. "A-angelo." I stopped myself from moaning. Napaliyad ako nang sinipsip niya ang leeg ko, his hands are squeezing my ass. Napasabunot ako sa buhok niya. "Hmmmm." I silently moaned. I can't stop myself. Biglang umiinit ang atmosphere at ang katawan ko ay biglang nakaramdam ng kakaibang init na siya lamang ang nakakagawa. Napatanga ako when he kissed my throat.
