အခန္း {၁၅}
"အစ္ကိုႀကီး ရနံ႔...၊ သဇင့္လက္ကို လႊတ္ပါေတာ့"
သဇင္ေျပာေတာ့မွ သဇင္ထက္ကို နန္းေရႊရည္၏ အိမ္ႏွင့္ အေတာ္ ေဝးေဝးကို ဆြဲေခၚခဲ့သည္ဆိုတာကို ရနံ႔သတိထားမိသြားသည္။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ ညာဘက္လက္ မဟုတ္လို႔"
"ဘာ ညာဘက္လက္ မဟုတ္လို႔...ျပစမ္း..."
သဇင္ထက္ ေျပာမွ ရနံ႔ 'သူ' သဇင္ထက္၏ ညာဘက္လက္ကို ဆြဲယူၿပီး ၾကၫ့္မိလိုက္ေတာ့ ပုလင္းကြဲစ စူးဝင္ခဲ့သၫ့္ ဒဏ္ရာကို သူ ေတြ့လိုက္ရသည္။ မနက္ကတည္းက ရခဲ့သၫ့္ ဒဏ္ရာမို႔ ေသြးေတြဟာ ေျခာက္လို႔ေနသည္။
"ေျဖးေျဖးကိုင္ပါ ကိုႀကီးရ"
"လာ ေဆးခန္းသြားမယ္"
"ဆိုင္ကယ္က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကိုႀကီးကားေရာပဲ"
"Taxiငွားသြားမယ္"
သူမလက္ကို ျပန္ေျပာင္း၍ ဆြဲကိုင္ကာ ေရ႔ွကေန သြားသၫ့္ ရနံ႔၏ ေက်ာျပင္ကို သဇင္ထက္ၾကၫ့္ရင္း မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲတက္လာၿပီး ပါးျပင္ေပၚသို႔ က်ဆင္းလာရသည္။ အစ္ကိုႀကီး ရနံ႔၏ ေနရာမွာ ရဲရင့္ညီသာ ျဖစ္လ်ွင္ သိပ့္ေကာင္းမည္။ မ်က္ရည္က်ရမၫ့္အစား သူမ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လိုက္ပါမိမွာ ေသခ်ာသည္။ အခုေတာ့ သူမခ်စ္ရသည့္ ရဲရင့္ညီ မဟုတ္ေပ...။
အစ္ကိုႀကီး ရနံ႔ သူမကို ဂရုစိုက္သလို ရဲရင့္ဆီကလည္း ဂရုစိုက္မႈေတြ ရခ်င္သည္။ အစ္ကိုႀကီး ရနံ႔ သူမကို ၾကင္နာသလို ရဲရင့္ညီဆီကလည္း ၾကင္နာမႈေတြ ရခ်င္သည္။ သို႔ေပမယ့္ အေတြးႏွင့္အေတြ့ဟာ လံုးဝကြာျခားခဲ့သည္။
'ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဉ္ကိုမွ နင္မေထာက္ထား ငါ့အေပၚ လုပ္ရက္တယ္ ရဲရင့္ရယ္၊ နင္ ငါ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ရက္တယ္'
ေဆးခန္းေရာက္၍ အနာထဲ ေဆးထဲတာေတာင္ သူမ မစပ္ မနာ။ ရဲရင့္ သူမအေပၚ လုပ္ရက္သည္ကို ေတြးေတာကာ စိတ္ထဲမွာ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြက အတိုင္းအဆမဲ့ က်ဆင္းေနသည္။
ထို ျမင္ကြင္းကို ၾကၫ့္ၿပီး စိတ္မခ်မ္း မသာျဖစ္ရသူက ရနံ႔သာ။
"နာလို႔လား... ညီမေလး"
ရနံ႔ေမးေတာ့ သဇင္ထက္သည္ ေခါင္းေလးခါျပသည္။
