အခန္း {၁၆}
ေဒါက္...ေဒါက္
"မမနန္းေရ ထေတာ့၊ သမီးတို႔ ကိုႀကီးရဲရင့္တို႔အိမ္ သြားလည္ၾကရေအာင္"
ဝါး...
အခန္းတံခါးေခါက္ကာ သူမနာမည္ကို ေအာ္ေခၚေနသၫ့္ ညီမေလးႏွင္းေရႊရည္၏ အသံေၾကာင့္ နန္း အိပ္ယာထဲမွာပင္ တစ္ခ်က္သမ္းရင္း အပ်င္းေၾကာ ဆန႔္ေနလိုက္သည္။
ေဒါက္...ေဒါက္
"မမနန္းေရ မႏိုးေသးဘူးလား..."
ႏွင္းေရႊရည္၏ အသံသည္ အခန္းျပင္မွ ဒုတိယအႀကိမ္ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ နန္း ကိုယ္ေပၚမွာ လႊမ္းၿခံဳထားသၫ့္ ေစာင္ကို ဖယ္ခ်ကာ အခန္းတံခါးဆီ ေလ်ွာက္သြားၿပီး တံခါးဖြင့္လိုက္သည္။
"ဘာကိစၥလဲ...ေမေမ"
ညီမေလးကို ဆူဖို႔လုပ္ေတာ့ ညီမေလးအေနာက္တြင္ ေမေမပါ ရိွေနသၫ့္ နန္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနေတာ့...
"အား...အား နာတယ္"
ေမေမက နန္းေရ႔ွ ေရာက္လာၿပီး နန္း နားရြက္ကို ဆြဲကာ အခန္းထဲ ျပန္ဆြဲေခၚသြားေလသည္။
"ေမေမ နန္း နားရြက္ ျပတ္ေတာ့မယ္"
"ျပတ္ေတာ့မယ္ မလုပ္နဲ႔၊ ျမန္ျမန္မ်က္ႏွာသစ္ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့၊ မိဘမ်က္ႏွာ ပ်က္ရေအာင္ လုပ္ဖို႔ မစဉ္းစားနဲ႔ေနာ္ မိနန္း"
ေမေမက တစ္ခ်က္လြတ္ အမိန႔္ေပးၿပီး ထြက္သြားေတာ့ နန္း နာရြက္ေလး ပြတ္ကာ က်န္ေနခဲ့ရသည္။ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာလို႔လည္း မျဖစ္တာမို႔ နန္း ေမေမ မွာထားခဲ့သလိုပင္ မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစား ျမန္ျမန္လဲကာ အခန္းျပင္ ထြက္ခဲ့ရသည္။
"ဟဲ့ မိနန္း ဘယ္လိုဝတ္ထားျပန္တာလဲ"
အစ္ကိုႀကီး စကားေၾကာင့္ နန္း ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ ကိုယ္ ျပန္ငံု႔ၾကၫ့္လိုက္သည္။ နန္း ဂါဝန္ ပန္းေရာင္ေလး ဝတ္ဆင္ထားတာ ျဖစ္သည္။ လွလည္းမလွသလို ရိုင္းလည္း မရိုင္းပါ။
"မလွလို႔လား... အစ္ကိုႀကီး၊ နန္း ဝတ္ထားတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ မရိုင္းဘူးေလ"
"နင္ သတို႔သားအိမ္ သြားလည္မွာေနာ္ ကစားကြင္း သြားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ထမိန္ဝတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာစိုးလို႔လဲ၊ ဂါဝန္ဝတ္ရေအာင္ နင္ ကေလးလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"မသိဘူး အစ္ကိုႀကီးရာ နန္း ဝတ္ခ်င္သလို ဝတ္မွာပဲ"
"အေမနဲ႔ အေဖ မေျပာေတာ့ဘူးလား..."
"ေျပာလည္း ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး သြားၾကရေအာင္"
