အခန္း {၄}
ဒုန္း...
KENBOဆိုင္ကယ္ အျဖဴေရာင္ ဘီးေလးကို ေမာင္းႏွင္လာသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ ကားလမ္းမကို ျဖတ္ကူးသည့္ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေရွာင္ရင္း လမ္းေဘးရိွ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္အား ဝင္တိုးမိကာ ခႏၶာကိုယ္က ေဘးသို႔ လြင့္စင္သြားသည္။ ဟိုင္း-ေဝး လမ္းမမို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဖိုးႀကီးႏွင့္ သူ၊ ထိုအမ်ဳိးသမီးက လြဲရင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ ရိွမေန။
"ကယ္ပါဦး"
ေခါင္းဆီမွ ေသြးဒီးဒီး စီးက်ေနသည့္ အမ်ဳိးသမီး၏ အသံေၾကာင့္ သူ႕ရင္ထဲ ဆို႔နင့္လာသည္။ အဖိုးအိုသည္လည္း သူ႕ကို ၾကည့္၍ သနားပါဆိုသည့္ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ အကူညီေတာင္းေနသည္။ သူ အလွ်င္အျမန္ပင္ အမ်ဳိးသမီးအနား သြားမိေတာ့ အမ်ဳိးသမီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ေပၚလြင္လို႔လာသည္။
"နန္း....."
ရဲရင့္ညီသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေခၚဆိုမိသည့္ ႏွင့္တၿပိဳက္နက္ အိပ္ယာမွ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္။
"ငါ အိပ္မက္ မက္ေနတာပဲ"
နာရီၾကည့္မိေတာ့ နံနက္ တစ္နာရီသာ ရိွေသးသည္။ ဂေယာင္ဂျခား အိပ္မက္ဆိုေပမယ့္ ေခြၽးေတြ ဒီးဒီးက်ဆင္းကာ ေမာဟိုက္ေနသည္ေၾကာင့္ မီးအိမ္ေဘးမွ ေရသန္႔ဘူးကို ဖြင့္၍ ေမာ့ေသာက္လိုက္မွ အေမာေျပသြားသလို ေခြၽးေလးလည္း အနည္းငယ္ တိတ္သြားသည္။
ရဲရင့္ညီသည့္ နန္းေရႊရည္ကို ေတြ႕တာ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္ဘဲ ရိွေသးေပမယ့္ နန္းေရႊရည္သည္ ရဲရင့္ညီ၏ အိပ္မက္ထဲကိုပါ စိုးမိုးလာၿပီ ျဖစ္သည္။
'ပန္းေတြက လွရက္လြန္းလိုက္တာ'
သူမ အသံကို ျပန္ၾကားၿပီး ၿပံဳးမိသည္ကလည္း အခါခါ။ သူ႕အသက္၂၁ႏွစ္အတြင္း ပထမဆံုး ခ်စ္မိတာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ေနေအာင္လည္း နန္းေရႊရည္ကို ႀကိဳက္ေနသည္ ဆိုတာႀကီးက သူ႕အေတြးထဲ ဝင္ေရာက္လာသျဖင့္ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္သည္။
