'ကင်မ်...ကင်မ်'
ထိုနာမ်စားတစ်လုံးတည်းကိုရေရွတ်ရင်းနဲ့ ချွေးစေးတွေနဲ့အတူ ဂျောင်ကုနိုးလာခဲ့သည်။ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးစုန်ချည်ဆန်ချည်ရွေ့လျားနေသလို မျက်လုံးဝိုင်းတွေမှာလည်းမျက်ရည်တွေအပြည့်။နာကျင်စွာငိုကျွေးနေတဲ့ဝဲဘက်ရင်အုံကို ဖိကိုင်ရင်း'ကင်မ်'ဟုတိုးတိုးရေရွတ်၍ ဂျောင်ကုငိုချလိုက်တော့သည်။
သူအိပ်မက်အရှည်ကြီးမက်နေခဲ့တာ။အိပ်မက်ထဲမှာ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ဆံပင်ကောက်ကောက်နဲ့ကင်မ်သေးသေးလေးကိုတွေ့ခဲ့တယ်။ကင်မ်ကအခန်းနံပါတ်9ထဲက ပြတင်းပေါက်နားမှာ ချော့မယ့်သူမရှိပဲငိုနေတာ။ဘယ်လောက်သနားဖို့ကောင်းလိုက်သလဲ?
"အစ်ကိုဂျောင်ကု!"
ဂျောက်ခနဲတံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ ကြားလိုက်ရတဲ့အသံစူးစူးကြောင့် မျက်ရည်တွေကိုမြန်မြန်သုတ်လိုက်သည်။
"နောက်ဆုံးတော့ အစ်ကိုနိုးလာပြီပေါ့...အစ်ကို့ကိုသေသွားပြီထင်နေတာ"
သူ့ကိုအတင်းလာဖက်ပြီးငိုနေတဲ့ဆောဟာနူးကို တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ဒီကောင်လေးက စကားကိုပြောချလိုက်ရင်အမြဲတစ်ဆုံးပဲ။
"ငါဘယ်နှရက်တောင် အိပ်ပျော်သွားတာလဲဟာနူး"
"နှစ်ရက်လုံးလေ"
ဟာနူးစကားကြောင့်ဂျောင်ကုပြုံးမိသည်။ဟာနူးကတော့ဂျောင်ကုကိုအထူးအဆန်းသဖွယ်ကြည့်ပြီး နဖူးကိုစမ်းသည်။အစ်ကိုကအထိုးခံရပြီး ရူးသွားတာများလား?
"အစ်ကိုဘာလို့ပြုံးနေတာလဲ...ဦးနှောက်ထိသွားတာလား"
ဂျောင်ကုလည်းသက်ပျင်းချပြီးသာ နဖူးပေါ်ကဟာနူးလက်ကိုဖယ်လိုက်သည်။သူနှစ်ရက်တောင်အိပ်ပျော်သွားလို့ ကင်မ်ကိုတွေ့ခဲ့ရတာလေ။ကင်မ်နဲ့သာအမြဲအိပ်မက်ထဲမှာတွေ့ရမယ်ဆိုရင် သူဒီတစ်သက်ပြန်မနိုးလာတော့လည်း ဖြစ်တယ်။
"ငါစုံစမ်းခိုင်းထားတာရော"
ဂျောင်ကုမေးတော့ ဟာနူးကချက်ချင်းမဖြေပဲ ကုတင်ဘေးကခုံပေါ်မှာဆေးနဲ့အတူတင်ထားတဲ့ ရေခရားထဲကရေကိုတစ်ခွက်သောက်ပြီးမှ
