"ဆေးတိုက်ထားပြီးပြီဆိုတော့...စိတ်မပူပဲကျောင်းသွားတော့ထယ်ယောင်း"
နေမကောင်းလို့အိပ်နေတဲ့ဂျောင်ကုလက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ထယ်ယောင်းမျက်နှာလေးကညှိုးနေသည်။သူကဂျွန်မပါပဲ ကျောင်းကိုဘယ်လိုသွားရမှာလဲ?မသွားချင်ပါဘူး။ပြီးတော့ ဂျွန်ကိုစိတ်မချဘူး။
"သား...ဒီနေ့ကျောင်းမသွားလို့မရဘူးလားမာသာ"
ထယ်ယောင်းပြောတော့ မာသာအက်စတာက သဘောမကျဟန်စူးစိုက်ကြည့်သည်။
"ဂျောင်ကုနေမကောင်းတာနဲ့...ထယ်ယောင်းကျောင်းမသွားတာမဆိုင်ဘူး....စာမေးပွဲနီးနေပြီမလား...နေမကောင်းတဲ့သူငယ်ချင်းအစား စာကူးပေးရမှာပေါ့...နားလည်လား"
"ဟုတ်ကဲ့...နားလည်ပါတယ်မာသာ"
နည်းနည်းမှအလျှော့ပေးခြင်းမရှိတဲ့ မာသာအက်စတာကြောင့် ထယ်ယောင်းခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"ဟိုဘက်ကုတင်မှာ...ဘာလို့မအိပ်တာလဲ"
မာသာက ခေါင်းအုံးရောစောင်ပါမရှိတဲ့ဘယ်ဘက်အခြမ်းက ထယ်ယောင်းကုတင်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးမေးတော့ ဂျောင်ကုလက်ကိုကိုင်ထားတဲ့ထယ်ယောင်းလက်တွေ ပိုတင်းကျပ်သွားသည်။
"ဖြေလေ ထယ်ယောင်း"
"ဂျွန်နေမကောင်းလို့...မနေ့ညကသားဒီမှာလာအိပ်ပေးတာပါ"
"ဂျွန်ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ"
"ဂျောင်ကုကိုပြောတာပါ မာသာ"
ထယ်ယောင်းစကားဆုံးတာနဲ့ မာသာကဂျောင်ကုအိပ်ယာပေါ်မှာရှိတဲ့ ထယ်ယောင်းခေါင်းအုံးနဲ့စောင်ကိုယူပြီး ထယ်ယောင်းအိပ်ယာပေါ်သွားပြန်ထားသည်။
"စည်းကမ်းလိုက်နာပါထယ်ယောင်း...မာသာတို့ချမှတ်ထားတဲ့စည်းကမ်းတွေအကုန်လုံးက...ပန်းလေးတွေအတွက်ပဲ...အခုကျောင်းသွားဖို့ပြင်ဆင်တော့"
"ဟုတ်ကဲ့ မာသာ"
မာသာအက်စတာက ထယ်ယောင်းခေါင်းကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးပြီးပြန်သွားသည်။ကျန်ခဲ့တဲ့ထယ်ယောင်းကတော့ ဂျောင်ကုကိုစိတ်မချပါသော်လည်း မာသာ့စကားကိုမလွန်ဆန်နိုင်တာမို့ ကျောင်းသွားတက်ရသည်။
