နေဝင်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ညနေခင်းမှာ ဂျောင်ကုနဲ့ထယ်ယောင်းတူတူရှိနေကြသည်။24 hr ဆိုင်ရှေ့ကခုံမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေကြတာဖြစ်၏။ထယ်ယောင်းက အထက်တန်းကျောင်းဝတ်ဆုံနဲ့မလိုက်ဖက်စွာ ဘီယာတစ်ဗူးကိုအေးဆေးသောက်နေပြီး ဂျောင်ကုမျက်ဝန်းတွေကတော့ ထယ်ယောင်းဆီမှာဖြစ်သည်။
"ကိုယ့်ကိုအလုပ်လက်မဲ့လို့ဘာလို့ထင်ရတာလဲ ကင်မ်"
ကင်မ်သိချင်သောမေးခွန်းကိုမဖြေပဲ မေးခွန်းပဲဆက်မေးမိသည်။မေးခွန်းတွေအပြန်အလှန်မေးခြင်းဟာ ရင်းနီးမှုတစ်ခုကိုအစပြုခြင်းဆိုတဲ့အတိုင်း သူလိုက်နာနေမိသည်။ကင်မ်နဲ့ဒီထက်ပိုပြီးရင်းနီးချင်တယ်လေ။
"အလုပ်လက်မဲ့မှန်းသိသာလွန်းတယ်လေ...မေးစရာလိုသေးလို့လား"
ဘီယာကိုမော့သောက်ရင်းဖြေလိုက်တော့ ထိုလူကဘာကိုသဘောကျပြန်ပြီမသိ...ခေါင်းခါရင်းပြုံးနေပြန်သည်။ဘယ်သူဆီကမှ လိုလိုလားလားနဲ့ မတောင်းဆိုဖူးတဲ့အပြုံးတွေကို ထိုလူဆီကပဲခဏခဏရနေတော့ မာန်တက်ချင်လာသည်။
အဲ့လူရဲ့အပြုံးတွေက ကျွန်တော်ကြောင့်ဖြစ်တည်နေတာမလား?ကြံကြံဖန်ဖန် ဂုဏ်ယူချင်စရာပဲ။
"ဘာလို့ကျွန်တော့်နောက်လိုက်နေတာလဲ"
ထယ်ယောင်းက ဘီယာဗူးခွံကိုပစ်ပေါက်ပြီးမေးတော့ ဂျောင်ကုက ထိုဗူးခွံကိုသွားကောက်ပြီး လမ်းပေါ်မှာထားပေးထားတဲ့ အမှိုက်ပုံးအစိမ်းထဲသွားထည့်သည်။ထယ်ယောင်းကတော့ စည်းကမ်းသိပ်ကြီးတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့် မျက်ခုံးတွေပင့်သွားရသည်။သူနဲ့တစ်ခြားစီမလား?
"ကိုယ် ကင်မ်နဲ့ရင်းနီးချင်လို့ပါ"
ဂျောင်ကုက ထိုင်ခုံရှိရာသို့ပြန်လာထိုင်ပြီးဖြေသည်။
"လုံလောက်တဲ့အဖြေမဟုတ်ဘူး"
"လောလောဆယ်တော့...ဒါလေးပဲသိထားပေးပါလားကင်မ်"
ဂျောင်ကုရဲ့အသနားခံသလိုစကားကို ထယ်ယောင်းဘာမှပြန်မတုံ့ပြန်ပဲ ဒီတိုင်းသာစိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။အမှန်တော့ သူစိမ်းတစ်ယောက်အနားကပ်လာခြင်းကို ထယ်ယောင်းကဂရုစိုက်နေမယ့်လူစားမဟုတ်ပေ။ဂျောင်ကုမို့လို့သာ မေးနေတာဖြစ်၏။
