ဘောပင်ကိုလက်သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့လှည့်ပြီး ဆော့ကစားနေတဲ့ထယ်ယောင်းက ဆရာစာသင်နေတာကိုအာရုံမရှိပဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်နေသည်။အမြဲရန်ဖြစ်နေကျကျောင်းသားမို့ နဖူးစောင်းမှာပလာစတာတစ်ခုကပ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းစွန်းနားကလည်း အနည်းငယ်ယောင်ပြီးကွဲနေသည်။အခုထယ်ယောင်းတွေးနေတာက သူ့ကိုတွေ့တိုင်း'ကင်မ်' ဟုခေါ်တတ်တဲ့လူအကြောင်းပင်။
ရန်ဖြစ်တဲ့ညက သူ့ကိုယ်သူဂျွန်လို့ပြောတဲ့လူက စိုးရိမ်နေတဲ့မျက်လုံးတစ်စုံနဲ့သူ့ကိုကြည့်နေခဲ့တာ။ထိုလူက သူ့မေးဖျားကနေပင့်တင်ပြီးသွေးသုတ်ပေးတော့ ခဏလောက်တောင်ကြောင်သွားခဲ့သေးသည်။ဒီလူ့ရဲ့အပြုအမူတွေနဲ့ အရမ်းနေသားကျနေသလိုခံစားနေခဲ့ရလို့ပင်။နောက်မှအသိဝင်ပြီး လက်ကိုပုတ်ချကာဆောင့်တွန်းပြီး'ဘယ်သူလဲ'လို့မေးတော့ သူ့ကိုအတင်းဖက်ပြီး'ကိုယ်ကကင်မ့်ရဲ့ဂျွန်ပါ' တဲ့။ပြီးတော့ပြောသေးတယ် 'ကိုယ်ကင်မ့်ကိုရူးလောက်အောင်လိုက်ရှာနေခဲ့တာ'တဲ့။ရူးသလိုလိုကြောင်သလိုလိုနဲ့ သူနားမလည်တာတွေလာပြောနေတဲ့လူကို ဆောင့်တွန်းပြီးတစ်ချက်ထိုးခဲ့ပြီးမှပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။သူ့နာမည်အရင်းကင်မ်ထယ်ယောင်းဆိုတာကို အဲ့လူကသိနေတယ်။ပြီးတော့ ညတိုင်းအိပ်မက်ထဲမှာကြားရတတ်တဲ့ 'ကင်မ်' လို့ခေါ်တဲ့အသံက အဲ့လူအသံပဲ။အဲ့လူကဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့ သူ့နားကပ်လာလဲဆိုတာမသိပေမယ့် အရမ်းထူးဆန်းတယ်။
"ထယ်ယောင်း"
နှစ်ကြိမ်သာဆုံဖူးတဲ့သူစိမ်းအကြောင်းကို စဥ်းစားနေတုန်း ပုခုံးကိုလာပုပ်တဲ့အထိအတွေ့ကိုရတော့မှ လက်ထဲမှာလှည့်နေတဲ့ဘောပင်ကိုရပ်လိုက်မိတယ်။အရှေ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ စာသင်နေတဲ့ဆရာမရှိတော့ဘူးပဲ။သူစာသင်ချိန်တစ်လျှောက်လုံး ဟိုလူအကြောင်းကိုတွေးနေမိခဲ့တာပဲ။
"ဘာလဲ"
ထယ်ယောင်းအသံက ခပ်သြသြဖြင့်တည်ငြိမ်နေသည်။
"TXကိုလစ်ရအောင်"
မင်ဟိုဆီက TXဆိုတဲ့စကားကြားတာနဲ့ ထယ်ယောင်းနှုတ်ခမ်းပါးတွေကအပေါ်သို့ကော့တက်သွားသည်။
