အဖြူရောင်အိမ်ငယ်လေးထဲတွင် ချော့မော့သံများဖြင့်ပြည့်နှက်နေသည်။အိမ်အဖြူလေး၏ပိုင်ရှင်ငယ်သည် တွဲမြင်ရလေ့မရှိသောစာအုပ်ပုံတွေကြားမှာ ခေါင်းမှောက်ချကာအိပ်နေပြီး တံခါးအပြင်ကအော်သံကို မကြားရအောင် နားနှစ်ဖက်ကိုပိတ်ထားသည်။
"ကင်မ်...တံခါးဖွင့်ပေးပါဦး...ညစာစားချိန်ကျော်နေပြီလေ"
"ခင်ဗျားတစ်ယောက်တည်းစား!"
"ကင်မ်"
"ကျစ်!...စာလုပ်နေတယ်လို့!"
"ကင်မ်စာမလုပ်တာကိုယ်သိတယ်...တံခါးလာဖွင့်ပေးကွာ...နော်"
ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းအကြောင်းကိုနောကျေစွာ တံခါးဖွင့်ပေးရန် အသံရှည်ဆွဲကာပြောတော့ ခြေဆောင့်သံနဲ့ခုံရွေ့သံကထွက်ပေါ်လာသည်။
"ညစာစားရအောင်ကင်မ်...ကိုယ်ကင်မ်ကြိုက်တဲ့ဂင်ချီဟင်းရည်ချက်ပေးထားတယ်"
မျက်နှာဆူပုပ်ကာ တံခါးဖွင့်ပေးလာတဲ့ကင်မ်ကြောင့် ပါးနုနုလေးကိုခပ်ဖွဖွဆွဲရင်းဆိုတော့ ကင်မ်ကမျက်လုံးဆွေကြည့်ရင်း မျက်နှာကိုတစ်ဖက်သို့လှည့်ကာရှောင်သည်။မျက်ခုံးတွေကိုတွန့်ချိုးထားတာကြောင့် ထိုမျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို လက်ချောင်းထိပ်နဲ့ခပ်ဖွဖွထိကာဖြန့်ပေးတော့ သူ့လက်ချောင်းကိုဆွဲယူပြီး ခွေးပေါက်လေးလိုကိုက်ချလိုက်သည်မှာ အင့်ခနဲ။
"နာသွားတယ်မလား...ဘာလို့မအော်တာလဲ"
"အပြုအမူတိုင်းကိုချစ်လွန်းနေလို့...နာရကောင်းမှန်းတောင်မသိပါဘူးဗျာ"
ဂျောင်ကုပြောတော့ ထယ်ယောင်းနှုတ်ခမ်းစွန်းလေးတွေ နည်းနည်းကော့တက်သွားသည်။သို့သော် ပြုံးချင်စိတ်ကိုအမြန်ထိန်း၍ ဂျောင်ကုကိုစောင်းကြည့်သည်။
"ကိုယ်ကင်မ်ကြိုက်တဲ့ဂင်ချီဟင်းရည်ချက်ထားတယ်...ထမင်းစားကြရအောင်နော်"
"တစ်ခါလာလည်းဂင်ချီဟင်းရည်...နောက်တစ်ခါလာလည်းဂင်ချီဟင်းရည်!...နေ့တိုင်းအဲ့ဟင်းရည်ပဲသောက်ရတာရိုးနေပြီ!"
