"တစ်ခါတုန်းက...မြို့ပြနဲ့အလှမ်းဝေးတဲ့ရွာလေးတစ်ရွာမှာ...ငါးမန်းလိုသွားတွေနဲ့ Luno ဆိုတဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်မွေးဖွားလာခဲ့တယ်...Lunoရဲ့အဖေက ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့သွားတွေနဲ့မွေးဖွားလာတဲ့ Lunoကြောင့်...Luno မွေးပြီးပြီးချင်းမှာပဲထွက်ပြေးသွားခဲ့ပြီး...Luno အမေကတော့ သူ့သားလေးကိုချစ်လွန်းတာကြောင့် မစွန့်ပစ်ခဲ့ပဲနဲ့...Luno ကိုဖွက်ပြီးတောထဲမှာသွားနေခဲ့တယ်"
ဂယောင်းဂီဒိုမြို့ရှိ Dream ဆိုတဲ့မိဘမဲ့ဂေဟာလေးမှာ ဂျောင်ကုပုံပြင်ဖတ်ပြနေတာဖြစ်သည်။ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးတွေရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက ကြယ်တွေစုပုံနေသကဲ့သို့ တလက်လက်တောက်ပနေပြီး ပုံပြင်ဖတ်ပြနေတဲ့ဂျောင်ကုဆီမှာပဲ အကြည့်တွေပို့ထားကြသည်။ဂျောင်ကုကရှပ်အဖြူနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီအနက်ကိုပဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ထားပြီး စာဖတ်ရင်သုံးတတ်တဲ့ မျက်မှန်ကိုင်းအနက်လေးကိုတပ်ထားသည်။ကလေးတွေအရှေ့က ခုံအရှည်မှာထိုင်ပြီး ပုံပြင်စာအုပ်ကိုကိုင်၍ စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းအောင် အသံအနိမ့်အမြင့်သုံးပြီးသေချာဖတ်ပြသည်။တပ်ဆင်ထားပြီးသားမိုက်က ဂျောင်ကုပါးစပ်နဲ့တစ်တန်းတည်းဖြစ်ပြီး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ထိုအခန်းကြောင့် ဂျောင်ကုအသံကိုပဲကြားနေရသည်။ဖိတ်ခေါ်ခွင့်ပြုထားတဲ့မီဒီယာကတော့ ဂျောင်ကုနောက်ကျောဘက်ကနေမှတ်တမ်းယူပြီး ကလေးတွေကိုပဲအဓိကထား၍ရိုက်သည်။ဂျောင်ကုက သူ့မျက်နှာကိုမီဒီယာကိုဖော်ပြလေ့မရှိတာကြောင့်ပင်။
"ငါးမန်းလိုသွားအချွန်တွေနဲ့ Luno က အသားပဲစားပြီး...အသီးအရွက်ကိုလုံးဝမစားဘူးတဲ့...အမေကတောထဲကနေ အသားတွေကိုပဲအဓိကရှာပေးရပြီး...Luno လေးကိုနေ့တိုင်းကျွေးရတယ်...ဒီလိုနဲ့ပဲနေ့တိုင်း Luno ဖို့အသားတွေရှာပေးနေရတော့...တိရစ္ဆာန်လေးတွေက...ဒီတောထဲမှာမနေတော့ပဲ...တစ်ခြားတောကိုပြောင်းသွားကြတယ်...Luno အမေက တစ်ခြားအသီးအရွက်တွေချော့မော့ပြီး ကျွေးတော့လည်း...Luno ကမစားပဲနဲ့ အမြဲအော်ငိုနေတာ...အဲ့လိုနဲ့ပဲ Luno အမေက...အသားမရှိတော့ သူ့သားလေးကိုဘယ်လိုကျွေးရမလဲဆိုပြီး အခက်တွေ့နေရင်းနဲ့...တောထဲမှာဟင်းသီးဟင်းရွက် လာခူးတဲ့ကလေးတွေကိုဖမ်းပြီး...Luno ကိုစကျွေးတယ်"
