အငွေ့သေနေတဲ့ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုဘေးမှာချပြီး ဆေးရောင်စုံတွေပေကျံနေတဲ့အင်္ကျီတစ်ထည်နဲ့ ဂျောင်ကုကပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို ရူးရူးမူးမူးဖန်တီးနေသည်။စွဲချက်တစ်ခုဆွဲတိုင်း အပေါ်သို့ကွေးတက်သွားတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးတွေက ထိုပန်းချီအပေါ်မည်မျှစိတ်နှစ်ထားပြီး သဘောကျကြောင်းဖော်ပြပေးသည်။သူဒီပန်းချီတွေကို ဆွဲနေခဲ့တာကြာပြီ။13နှစ်အရွယ်ထိပဲမြင်ဖူးခဲ့တဲ့ကင်မ်ရဲ့ပုံစံလေးကနေ အခုလိုသူ့လိုအရွယ်33နှစ်အထိ ကင်မ်ကဘယ်လိုလေးပြောင်းလဲသွားမလဲဆိုတာကို ပုံဖော်ပြီးဆွဲနေခဲ့တာ။အခုဒီပန်းချီကားလေးပြီးသွားရင် ကင်မ့်ရဲ့33နှစ်ပြည့်မွေးနေ့အတွက်လက်ဆောင်ပြီးပြီ။
ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းအတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်ဆိုပြီး နှစ်တိုင်းပန်းချီတစ်ချပ်ဆွဲတတ်သည်။ထိုပန်းချီကားကတစ်စွန်းတစ်ဆမျက်နှာအစိတ်အပိုင်းတွေမဟုတ်ပဲ သူကိုယ်တိုင်စိတ်ကူးယဥ်ပုံဖော်ထားတဲ့ ထယ်ယောင်းရဲ့ပုံတူလေးဖြစ်သည်။သို့ပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက်ပန်းချီကတော့ အရင်လိုဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေမဟုတ်တော့ပဲ ဆံနွယ်အိအိအပြာရောင်လေးဖြစ်နေသည်။
"အစ်ကိုဂျောင်ကု!"
ကြားလိုက်ရတဲ့အသံပြဲကြီးကြောင့် ဆံပင်အပြာလေးရဲ့လည်ပင်းညှပ်ရိုးကို အရိပ်ထည့်နေတဲ့ဂျောင်ကုလက်တွေရပ်တန့်သွားသည်။ပြီးတော့သက်ပျင်းတစ်ချက်ချ၍ အပြီးမသတ်ရသေးတဲ့ပန်းချီကို အဖြူရောင်ပိတ်သားဖြင့်အုပ်ပြီး အပြင်သို့ထွက်ခဲ့သည်။ထိုပန်းချီခန်းက ဂျောင်ကုကလွဲပြီးဘယ်သူမှဝင်ခွင့်မရှိသောအခန်းဖြစ်သည်။
"ဘာလို့အော်နေတာလဲ"
ဂျောင်ကုက ပန်းချီဆေးတွေပေနေတဲ့လက်ကို ပုဝါတစ်ခုဖြင့်သုတ်ပြီးလေသံအေးအေးဖြင့်မေးသည်။
"ကျွန်တော်...ကျွန်တော်ရှာတွေ့ပြီ...အစ်ကိုသိချင်နေတဲ့ကင်မ်ထယ်ယောင်းရှိမယ့်ကျောင်းကို"
မန်နေဂျာဆောဟာနူးစကားကြောင့် ဂျောင်ကုမျက်နှာလေးက ချက်ချင်းပြုံးယောင်သမ်းသွားသည်။
