သာယာနေသောမနက်ခင်းလေးတွင် တစ်ရပ်ကွက်လုံးတိတ်ဆိတ်နေသော်လည်း အိမ်အဖြူလေးတစ်အိမ်ကတော့ ကွက်ပြီး ဆူညံသံတွေနှင့်ပြည့်လျှံနေပြန်သည်။
"ခြောက်,ခြောက်လီဘယ်လောက်လဲ"
"နှစ်ဆယ့်ရှစ်"
"ဟား!...ဘာနှစ်ဆယ့်ရှစ်လဲ!...ခြောက်,ခြောက်လီသုံးဆယ့်ခြောက်ကွ!"
"မေ့သွားလို့ပါ...ဒယ်ဒီလေးကလည်း"
"လာအချိုသတ်မနေနဲ့ ဂျောင်ဝူဆောင်း!"
"ဂျွန်ဝူဆောင်းပါ"
"ဘာဂျွန်ဝူဆောင်းလဲ!...မင်းအဲ့လောက်ညံ့နေတာ..မင်းကိုငါ့ယောက်ျားမျိုးရိုးထဲကပြန်ထုတ်မယ်!"
"အိမ်ထောင်စုစာရင်းမှာ တစ်ခါတည်းရေးပြီးပြီ...ဒယ်ဒီလေးထုတ်ချင်လည်းမရတော့ဘူး"
မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ကာ နှုတ်ခမ်းတထော်ထော်နှင့်ပြောလာတာကြောင့် ဒေါသကငယ်ထိပ်သို့ဆောင့်တက်တော့သည်။
"မင်းကိုရိုက်မှဖြစ်တော့မယ်...ပေတံရော!"
"အင့်...ဒယ်ဒီရေ!"
ဤသို့ဖြင့် ပွက်လောရိုက်နေတဲ့အသံတွေကြောင့် ဂျောင်ကုမှာ ပန်းကန်ဆေးရင်းတန်းလန်း အပြေးလာရတော့သည်။ယခုဆိုလျှင် ဂျောင်ကုထိန်းရမည့်ကင်မ်ထယ်ယောင်းနောက်တစ်ယောက် ထပ်တိုးလာခဲ့သည်။
"ကင်မ်"
"ဂျွန်!"
"ဒယ်ဒီ!"
ပေတံတစ်ချောင်းဖြင့် ဒေါသထွက်နေတဲ့ထယ်ယောင်းနှင့် ပတ်ပြေးနေသောဂျွန်ဝူဆောင်းလေးသည် ဂျောင်ကုကိုတွေ့တာနဲ့ အားကိုးရာတွေ့သလို ပြိုင်တူအော်ကြတော့သည်။
"ဘာဖြစ်ကြပြန်ပြီလဲ ကင်မ်"
ဖန်တစ်ရာလည်နေသောအငြင်းအခုံပွဲတွေကို မရိုးနိုင်အောင်ဖြေရှင်းပေးရသည်ကြောင့် မေးကြည့်တော့
"အဲ့ကောင်လေးကိုမေးကြည့်!"
ထယ်ယောင်းကလက်ညှိုးထိုးရင်းပြောတော့ ဂျောင်ကုခြေထောက်နားမှာပုန်းနေတဲ့ဝူဆောင်းလေးက ဂျောင်ကုလက်ကိုလှုပ်ယမ်းပြီး
