"ဘယ်မှာလဲ...ခင်ဗျားရဲ့ပင်လယ်လိပ်တွေ"
ရှင်းလင်းနေတဲ့သဲသောင်ပြင်ကြောင့် ထယ်ယောင်းရဲ့ခပ်ဆတ်ဆတ်အသံထွက်လာသည်။
"အိမ်ပြန်သွားပြီထင်တယ် ကင်မ်ရဲ့"
မျက်နှာမဲ့နေတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကုကဂုတ်ကိုလက်နဲ့ပွတ်သပ်ရင်း ရယ်ကျဲကျဲနှင့်ပြောသည်။
"ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုလိမ်ခေါ်လာတာမလား"
"မဟုတ်ပါဘူးကင်မ်ရယ်...မာသာကတ်သရင်းသေချာပြောလိုက်တာပါ"
"ဒါဆိုဘယ်မှာလဲ လိပ်တွေ"
"ကိုယ်လည်းမသိဘူးလေ"
"ခင်ဗျားသပ်သပ်လိမ်တာ!"
ပြောပြီးတာနဲ့ လက်ချင်းယှက်ထားတာကနေ ဆတ်ခနဲရုန်းပြီး ဂေဟာဘက်ပြန်လျှောက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကုလည်း စိတ်ညစ်သွားတဲ့မျက်နှာဖြင့်ကျန်ခဲ့သည်။
"ကင်မ်!...ဒီမှာလိပ်သေးသေးလေး"
သဲပြင်ပေါ်ခြေဆောင့်ပြီးသွားနေတဲ့ထယ်ယောင်းသည် အနောက်ကဂျောင်ကုရဲ့ အားရဝမ်းသာသွားတဲ့အသံကြောင့် မျက်လုံးလေးတွေဝိုင်းသွားပြီး ချက်ချင်းပြန်လှည့်ပြေးလာသည်။
"ဘယ်မှာလဲ!"
"ကမ်းစပ်နားမှာ...လာ...ကိုယ်ပြမယ်"
ပင်လယ်လိပ်ကိုသာ တွေ့ချင်နေသောထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုရဲ့ပြီတီတီအပြုံးတွေကိုမမြင်။ထို့ကြောင့် ဂျောင်ကုဆွဲခေါ်ရာကမ်းစပ်နားသို့ အပြေးလိုက်သွားသည်။
"ဟိုမှာလေကင်မ်"
"ဟင်!...ဘယ်နားမှာလဲ"
"ဟိုနားမှာလေ"
ကြည်လဲ့ပြီးအပြာရောင်သမ်းနေတဲ့ရေတွေကြား လိပ်နဲ့တူတာတစ်ကောင်မှမတွေ့တာမို့ ထယ်ယောင်းမျက်လုံးတွေက ဂျောင်ကုညွှန်ပြတဲ့နေရာကို သေချာလိုက်ကြည့်သည်။လိပ်ကြည့်ချင်ဇောများနေသည့်ထယ်ယောင်းသည် ခြေကျင်းဝတ်ထိရေစိုနေသည်ကို သတိမမူမိ။
"ဘယ်နားမှာလဲ...ကျွန်တော်မတွေ့ဘူး!"
စိတ်မရှည်တော့တဲ့ထယ်ယောင်းက ထအော်တော့သည်။ဂျောင်ကုပဲတွေ့ပြီး သူ့ကျတော့မတွေ့တာမို့ စိတ်တိုချင်နေပြီဖြစ်သည်။
