ဂျောင်ကု အသက်မဲ့စွာသောမျက်ဝန်းဖြင့် အိပ်ယာထဲမှာလဲလျောင်းနေသည်။အိပ်ယာပေါ်တွင်ရောက်နေသော်လည်း အိပ်နေခြင်းတော့မဟုတ်။သဘောကျသောလူသားလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့တွေစွဲနေသေးတဲ့ အိပ်ယာခင်းနဲ့ခေါင်းအုံးလေးကြောင့်ပင်။ထယ်ယောင်းဖက်အိပ်နေကျ ခေါင်းအုံးအဖြူလေးကိုပွေ့ပိုက်ရင်း ဂျောင်ကုမျက်ဝန်းတွေပြန်စိုစွတ်လာသည်။အတားအဆီးတွေမရှိတော့တဲ့အချစ်ခရီးကို ကင်မ့်လက်သွယ်သွယ်လေးကိုဆွဲပြီး လျှောက်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကူးက မိနစ်ပိုင်းအတွင်းပင် မြူတွေလိုပျောက်ကွယ်သွားရသည်။
အေးစက်နေတဲ့ရာသီဥတုမှာ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့်ထွက်သွားသည့်ကင်မ်က အနွေးထည်ပါးပါးလေးတောင်မပါပေ။မသွားပါနဲ့လို့လိုက်တားချင်ပါသော်လည်း ကင်မ့်နှုတ်ခမ်းပါးထက်ကအမိန့်တစ်ခုနှင့်တင် သူ့ခြေလှမ်းတွေကတစ်စင်တီမီတာလောက်တောင် မလှမ်းရဲတော့ချေ။ကင်မ်ကသူ့ဖုံးကွယ်မှုကြောင့် အရမ်းနာကျင်သွားတာ။ကင်မ့်မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေက ကြေကွဲနေပြီး သူသဘောမကျတဲ့မျက်ရည်တွေနဲ့။မနာကျင်စေရဘူးဆိုပြီး ထပ်ပြီးသူ့ကြောင့်နဲ့ပဲ ကင်မ်နာကျင်ရပြန်သည်။
ဖုံးကွယ်ထားရတဲ့အကြောင်းအရင်းတွေက အချိန်တန်ရင်ကိုယ်,ကိုယ်တိုင်ပြောပြချင်လို့ပါ။ကိုယ်တို့တွေ့ဆုံမှုက ဘယ်လောက်လှပခဲ့ကြောင်း ၊ အမှတ်တရတွေဟာ ပြောမဆုံးနိုင်အောင်များခဲ့ကြောင်း ၊ ကင်မ်ထယ်ယောင်းဆိုတဲ့လူသားလေးက သူ့ရဲ့ငယ်ဘဝတစ်ခုလုံးဖြစ်ခဲ့ကြောင်း ၊ ထိုလူသားလေးကြောင့်ပဲ သူ့ဘဝကြီးတစ်ခုလုံးကိုအဓိပ္ပါယ်ရှိစေခဲ့ကြောင်းစသဖြင့် ထိုအကြောင်းအရာတွေကို ကင်မ့်လက်လေးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ပြောပြချင်ခဲ့တာ။ထိုအခါကင်မ်က သူ့ကိုမေးခွန်းတွေတရဆက်မေးပြီး အတိတ်ကိုပြန်သတိရဖို့ကြိုးစားနေမှာ။ကင်မ်ကအကုန်လုံးကိုမမှတ်မိရင်တောင် သူတို့မှာ ပျော်ရွှင်ဖွယ်အမှတ်တရတွေရှိနေခဲ့တယ်ဆိုတာကို သိစေချင်သည်။
