တစ်ခုသောအခန်းငယ်လေးမှာ ဆေးရောင်စုံဖြင့်ဖန်တီးထားတဲ့canvasတွေက နေရာအပြည့်ယူထားသည်။ဆိုဒ်အကြီးကစလို့ အသေးဆုံးဆိုဒ်အထိနေရာအနှံ့မှာထောင်ထားလျက်ရှိသည်။တစ်စွန်းတစ်စသာဆွဲထားသော ပန်းချီတွေကဘာကိုရည်ညွှန်းမှန်းမသိသော်လည်း လူတစ်ယောက်ရဲ့ခန္ဓါကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေဖြစ်ဟန်တူသည်။လှပလွန်းတဲ့မျက်လုံးအိမ်တစ်ခုကိုဆွဲထားသည့် canvasအကြီးကြီးကတော့ ကုတင်ထက်ကနံရံမှာတည်ရှိသည်။ထိုမျက်လုံးပုံပန်းချီကားက တစ်ကယ့်အစစ်လိုအသက်ဝင်နေပြီး မြင်သူတိုင်းကိုအာရုံကိုညှို့ယူနိုင်သည်အထိ လက်ရာမြောက်လွန်းသည်။သိပ်လှတဲ့မျက်လုံးအိမ်ထဲက မျက်ဆန်ကအညိုရောင်လေးဖြစ်သည်။မျက်ခမ်းစပ်နားက မထင်မရှားမှဲ့အနက်သေးသေးလေးတစ်လုံးက ထိုမျက်လုံးအိမ်ကိုပိုလှစေရန်ပံ့ပို့ပေးထားသည်။မျက်တောင်ကော့ကော့တွေစီခြယ်ထားတဲ့ မျက်ဝန်းညိုလေးကစိတ်ကူးမဟုတ်ပဲ အပြင်ကလူတစ်ယောက်ရဲ့မျက်ဝန်းတစ်ဖက်သာဆိုရင် ထိုလူသားကအတော်ဆွဲမက်ဖွယ်ကောင်းနေမှာအမှန်ပေ။သို့သော်တစ်ကယ်ဟုတ်သလား?မဟုတ်သလား?ဆိုတာကိုတော့ ပန်းချီဆရာသာသိလိမ့်မည်။
ထိုမျက်ဝန်းညိုပန်းချီကားကြီးအောက်က ကုတင်မှာဂျောင်ကုအိပ်စက်နေသည်။မျက်နှာအနှံ့မှာဒဏ်ရာတွေပြည့်နေပြီး ဖူးယောင်နေသည်။
"ဆရာဝန်ကပြင်ပဒဏ်ရာကလွဲပြီး...တစ်ခြားစိုးရိမ်စရာမရှိဘူးလို့ပြောသွားပါတယ်CEO..."
အသက်ခပ်ငယ်ငယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်က ဂျောင်ကုကိုအားမရစွာကြည့်ရင်းနဲ့ပြောသည်။ထိုကောင်လေးက ဂျောင်ကုရဲ့မန်နေဂျာဆောဟာနူးဖြစ်သည်။
"ဆေးရုံမသွားလို့ဖြစ်ရဲ့လား...ဆရာဝန်ပဲခေါ်ပြနေရင်ပြန်သက်သာတာကြာမယ်ထင်တယ်"
CEOဆိုသူက လဲလျောင်းနေတဲ့ဂျောင်ကုကိုကြည့်ပြီး သက်ပျင်းချ၍ပြောသည်။
"ကျွန်တော်လည်းအစ်ကို့ကိုပြောပါသေးတယ်...အတင်းမသွားချင်ဘူးပဲငြင်းနေတာ"
