မက်မွန်ပွင့်ဖတ်တွေနဲ့ ပန်းနုရောင်လွှမ်းနေတဲ့ဂေဟာဝန်းက တီတီတာတာရယ်သံချိုချိုတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေသည်။အဖြူရောင်ထက်ပိုဖြူစင်တဲ့ပန်းလေးတွေရဲ့မျက်နှာလေးတွေက အစွမ်းကုန်ပြုံးရွှင်နေကြပြီး ပြေးလွှားဆော့ကစားနေကြသည်။ထိုပန်းလေးတွေမှာ စိုးရိမ်စရာလည်းမရှိ၊တွေးပူစရာလည်းမရှိ၊နောင်တဆိုတာလည်းမရှိပေ။မတရားချစ်ဖို့ကောင်းပြီး အပြစ်ကင်းတဲ့ဖြစ်တည်မှုလေးတွေပေါ့။
ထိုပန်းဖြူဖြူလေးတွေကိုကြည့်ပြီး မာသာဒေစီမှာအရင်လိုမပြုံးရွှင်နိုင်။သူမရဲ့နေ့စဥ်ဝတ်ပြုဆုတောင်းခြင်းကလည်း ဘုရားသခင်ဆီကမျက်ကွယ်ပြုခံထားရသည်ထင်...မဖြစ်လာစေချင်တဲ့ကိစ္စကို ရင်အနာခံပြီးခံစားခိုင်းစေသည်။
သိပ်ဖြူစင်တဲ့ပန်းလေးတွေမို့ ထပ်မလှည့်စားပါနဲ့တော့ဘုရားသခင်ရယ်။
"မာသာ...သားရောက်ပါပြီ"
အသံချိုချိုလေးကြားရတော့မှ အတွေးတွေကနေရုန်းထွက်မိသည်။အခုသူမနားမှာရပ်နေတာက ဂျောင်ကုလေးဖြစ်သည်။
"မာသာတို့...မက်မွန်ပင်အောက်ကထိုင်ခုံမှာထိုင်ကြရအောင်"
"ဟုတ်ကဲ့ မာသာ"
မာသာဒေစီကဂျောင်ကုလက်ကိုဆွဲ၍ မက်မွန်ပင်အောက်ကထိုင်ခုံတန်းဆီလျှောက်သွားသည်။ထိုင်ခုံမှာနှစ်ယောက်သားထိုင်နေသည့်တိုင် ဂျောင်ကုလေးကိုပြောရမယ့်စကားတွေကို သေချာစဥ်းစားနေမိသည်။ကလေးတစ်ယောက်နားလည်အောင် သူမဘယ်လိုများရှင်းပြရမလဲဆိုတာ အခက်တွေ့နေသည်။
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က ဆေးရုံအုပ်ဆီကနေကြားလိုက်ရတဲ့သတင်းက သူမကိုတစ်ရက်လုံးငိုကြွေးစေသည်အထိပြင်းထန်ခဲ့သည်။
လွန်ခဲ့သောနှစ်ရက်ခန့် ဟန်ဆောင်းအထွေထွေရောဂါကုဆေးရုံ၌
"မင်္ဂလာပါမာသာ"
"ဟုတ်ကဲ့...မင်္ဂလာပါရှင့်"
ထယ်ယောင်းလေးနဲ့အတူဆေးရုံသို့ နောက်တစ်ခါလာခိုင်းတာကြောင့် သူမအတွက်ထူးဆန်းနေသည်။အခုလည်း ထယ်ယောင်းလေးကို ဆေးစစ်စရာရှိတယ်ဆိုပြီး စစ်နေကြပြန်သည်။
