အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူပေါ်က ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် မျက်လုံးကိုအတင်းမှိတ်ထားပြီး ခေါင်းကိုဘယ်ညာယမ်းနေသည်။နားထင်နှစ်ဖက်နဲ့ နဖူးစပ်မှာချွေးစေးတွေထွက်နေပြီး ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစေ့ထား၍ အသက်ရှုသံတွေမြန်နေသည်။ကြည့်ရတာ အိပ်မက်ဆိုးမက်နေတာဖြစ်မည်။
"ဂျွန်...ဂျွန့်ကိုခေါ်ပေးပါ"
"ကလေးရယ်...ထမင်းစားလိုက်ပါနော်"
"မစားဘူး...ဂျွန့်ကိုခေါ်ပေးပါ...တောင်းပန်ပါတယ်"
ဆံပင်ကောက်ကောက်လေးသည် လက်အုပ်ချီ၍ငိုယိုကာပြောနေတော့ အိမ်အကူဖြစ်ဟန်တူသောအမျိုးသမီးမှာ စိတ်မကောင်းပေ။
"ထမင်းစားရင်ခေါ်ပေးမယ်နော်...ဒါလေးစားလိုက်ပါ"
"မစားဘူး...မနေ့ကလည်းအဲ့လိုပြောပြီးဂျွန့်ကိုမတွေ့ရဘူး...အန်တီလိမ်တာ"
"ဒီတစ်ခါမလိမ်ပါဘူး...စားလိုက်ပါနော်"
"မစားချင်ဘူး!...ဂျွန့်ကိုခေါ်ပေး...ဂျွန်!!"
အာခေါင်ခြစ်၍အော်ငိုနေသောကလေးငယ်ကြောင့် အိမ်အကူအဒေါ်ကြီးမှာ သက်ပျင်းချရင်းနဲ့ပဲ ပုံစံခွက်လေးတွေပါတဲ့ ချစ်စရာထမင်းပန်းကန်အပြာလေးကို ကုတင်ပုလေးဘေးကစားပွဲမှာတင်ပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။
"ဂျွန်...အင့်...ဂျွန်...ငါကြောက်တယ်...အင့်...ငါကြောက်တယ်ဂျွန်"
ဆံပင်ကောက်ကောက်လေးသည် ကုတင်ဘေးကထောင့်လေးကိုတိုးဝင်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုဖက်၍ မျက်နှာအပ်ရင်းငိုနေသည်။ရှိုက်သံတွေထွက်လာတဲ့အထိ 'ဂျွန်' ဆိုတာကိုပဲ ထပ်တလဲလဲခေါ်နေရင်း ကြောက်ရွံ့မှုအပြည့်ပါသောမျက်ဝန်းတွေသည် လိုက်ကာဖြူဖြူကတစ်ဆင့် မြင်နေရတဲ့ကောင်းကင်ကြီးကိုကြည့်ပြီးငိုနေသည်။
"ဂျွန်ကတိမတည်ဘူး...အင့်...တစ်လပြည့်တော့မယ်...အင့်...ဂျွန့်ကိုလွမ်းတယ်"
"ဂျွန်...ဂျွန်...ဂျွန်"
ထိုနာမည်ကို ဆက်တိုက်ရေရွတ်နေရင်းနဲ့ ထိုဆံပင်ကောက်ကောက်လေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာအိပ်ပျော်သွားသည်။မျက်ခွံလေးတွေကဖောင်းအစ်နေပြီး အသံတိမ်ဝင်နေပြီဖြစ်သည်။အိပ်ပျော်သွားသော်လည်း တစ်ချက်တစ်ချက် 'ဂျွန်' ဆိုတာကိုယောင်ယမ်းပြော၍ ကျနေဆဲဖြစ်သည့်မျက်ရည်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာအိုင်ထွန်းနေသည်။
