နေရောင်ခြည်နွေးနွေးတွေ ပါးပြင်ပေါ်ရောက်လာတဲ့အထိ ၊ ထယ်ယောင်းလက်ထဲကနှင်းဖန်လုံးလေးဆီက 'တတူတူ' အသံလေးတိတ်သွားတဲ့အထိ ထယ်ယောင်း ဂျောင်ကုရင်ခွင်ထဲမှာရှိနေသေးသည်။တသိမ့်သိမ့်တုန်နေသောကျောပြင်သည် ဂျောင်ကုကျောပြင်ဖြစ်ပြီး ထိုကျောပြင်ကိုလက်သွယ်သွယ်လေးက ခပ်ဖွဖွပုပ်ပေးနေသည်။
"ခင်ဗျား ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
အတန်ကြာမှထွက်လာတဲ့ကင်မ့်အသံကြောင့် ခါးမှာရစ်သွယ်ထားတဲ့လက်တွေကို ပိုပြီးတင်းကျပ်စွာဖက်မိသည်။မီးဖိုချောင်မှာ ကင်မ့်အတွက်မနက်စာပြင်ပေးနေတုန်း အိပ်ခန်းထဲကထွက်လာတဲ့အသံလေးကြောင့် မထိန်းနိုင်စွာပင် ကင်မ့်ကိုပြေးဖက်မိသည်။ဖြစ်နိုင်ချေမရှိပေမယ့် ကင်မ်သာသူတို့အတိတ်လှလှလေးတွေကို ပြန်မှတ်မိရင်ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ?
"ကိုယ်ကင်မ့်ကိုလွမ်းလို့"
ယုတ္တိမရှိတဲ့ကျွန်တော့်စကားကြောင့် ကင်မ်ကဟက်ခနဲရယ်သည်။ကျောပေါ်ကလက်လေးတွေကတော့ လှုပ်ရှားနေတုန်းပင်။
"ဖယ်တော့...မျက်လုံးကိုနေစူးတယ်"
"ကိုယ့်ကိုနည်းနည်းလောက်ထပ်ဖက်ခွင့်ပေးပါ...ဒီနားဆိုရလား"
နေမထိုးတဲ့ဘက်ကိုခေါ်သွားပြီး ထပ်ဖက်လို့ရမလားလို့တောင်းဆိုနေတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့် ထယ်ယောင်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိအောင်ကိုဖြစ်သွားရသည်။
"ကိုယ်ဖက်လို့ရမလား"
"အကြောင်းအရင်းပြော"
ထိုလူ့အငွေ့အသက်တွေကနေရနေတဲ့ တိကျသေချာနေတဲ့စကားစုကို ထိုလူ့နှုတ်ခမ်းပါးတွေကနေ ဖွင့်ဟလာမှာကိုလိုချင်သည်။
"ကိုယ်...ဒီအတိုင်းဖက်ချင်လို့"
"ဒါဆို...မဖက်နဲ့"
လိုချင်တဲ့အဖြေမရတာကြောင့် ထယ်ယောင်းကမျက်ခုံးပင့်ပြရင်းနဲ့ လှည့်ထွက်သွားသည်။သို့သော် ခန္ဓါကိုယ်တစ်ပတ်လည်ပြီး ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲပြန်ရောက်သွားရသည်။
