Abilerim De Abilerim✨

Bölüm 1

"Bizi unutma tamam mı Almira?"

"Unutmam Ayça hatta sürekli ziyaretinize gelmeye çalışırım."

"Eğer onları sevmezsen geri gel. Ben sana aile olurum."

"Zaten ailemsin Ayça. Senden başka kimim var benim?"

Son sarılmamızı gerçekleştiriyoruz sanırım. Ben Almira. Yetimhanedeki hayatlardan biriyim ama artık değilim. Bir aile beni evlatlık olarak aldı. Mutlu muydum? Aslında evet. Çünkü yetimhanede kaldığım için oldukça eksiktim. Aile sevgisinden. Okulda da bolca zorbalığa uğruyordum. Pek takmıyordum ama benim de kendimce sınırlarım.

Odadaki herkese veda ettim. Hepsini özleyecektim. Valizimi alıp yurttan çıktım. Yurt müdürü ve yeni ailem konuşuyorlardı. Yanlarına gittim. Kadın beni gördüğünde gülümsemişti. Gülüşü çok güzeldi.

"Hazır mısın canım?"

Sadece başımı salladım.

"Her şey için çok teşekkür ederiz."

"Biz teşekkür ederiz Bay Korkmaz. Umarım Almira'yla mutlu bir aile olursunuz."

Adam sadece gülümsemekle yetinmişti. Arabaya binmiştik. Son kez yurta baktım. Kurtuldun be Almira. Sonunda duaların kabul oldu.

....

Yol boyunca kadınla yani Sevda hanımla konuşmuştuk. Arada sohbete Kemal beyde katılmıştı. Tatlı insanlardı. 4 abim varmış. Daha sonra bir kaç sağlık sorunu nedeniyle de bir daha çocukları olmamış. Kız çocukları olsun çok istemişler ama olmamış. Bu yüzden evlatlık almak istemişler.

Koca bir evin bahçesine girmiştik. Burası harikaydı. Hani masallardaki şatolar olur ya işte onlar gibiydi. Benim masalımın şatosu.

"Gel bakalım. Hazır mısın yeni hayatına Almira?"

"Hazırım."

Sesim heyecanlı çıkmıştı. Kendimi bastırmaya çalışıyordum ama yapamıyorum. İçim içime sığmıyordu resmen.

Evin kapısını çalmıştı Kemal bey. Kapı kısa bir süre sonra resmen Kemal beyin ikizi gibi olan birisi açmıştı.

"Hoşgeldiniz."

Bakışları bana değdi daha sonra hızla anne ve babasına baktı sorgularcasına.

"Kapıda mı bekleticeksin oğlum?"

"Üzgünüm baba geçin hadi içeri. Diğerleri daha gelmedi."

İçeri geçmiştik. Utancımdan bakışlarımı yerden kaldıramıyordum. Neden utanıyorum onu da bilmiyorum.

Koltuklardan birine oturdum. Yanıma da Sevda hanım oturmuştu.

"Aytemur sana bahsetmiştik bu konuyu."

"Evlatlık alma konusunu mu?"

"Evet."

"Ben şaka yapıyorsunuz sanıyordum!?"

"Bak biliyorum endişe ediyorsun ama bizide anla oğlum lütfen. Hepiniz bir yerlere gidiyorsunuz. Senin ne zaman göreve gideceğin belli değil. Kardeşlerin desen hepsinin aklı bir karış havada. Baban desen gecesi gündüzü belli değil. Tek kalıyorum ve bu benim için oldukça zor. Kendime arkadaş arıyorum ve buldum da. "

Bana bakıp gülümsemişti. Bende istemsizce gülüyordum. Bu kadının güzelliği şaka mı?

" Baba? "

" Annen haklı oğlum."

Bana uzunca bakmıştım Aytemur. Bakışları sertti baya hemde. Korkutucu yani.

" Sen nasıl istersen öyle olsun sultanım. Yaşamadığım evde sözümün geçmesi saçma olur. Sen mutluysan bende mutluyum. Ama diğerlerinin kabul edeceğini pek sanmıyorum. Ben burdayken ses çıkarmazlar ama gidince başınızı şişirecekleri kesin."

Hepsi gülmüştü.

" Öyle olacak ama alışacaklar. Odana çıkmak ister misin Almira? "

Ne diycem ben şimdi? Sakin Almira sakin.

" Bilmem ki. Olur mu öyle? "

" Ha bi de utangaç yani. Ohoo yandı bu kız. Heleki Ali yakar bu kızı. İki günde kaçar. "

" İstemezler mi beni?"

"İstememek ne resmen kovarlar. Kapının önünde bulursan kendini şaşırma yani."

"Aytemur! Korkutma kızı."

"Tamam tamam bir şey demedim. Sonradan üzülmesin diye söylüyorum bunları."

"Aytemur!"

"Tamam anne ya. Takılmaya da gelmiyor. Ayrıca ben varken bir şey yapamazlar küçük hanıma."

Aytemur askermiş. Görev sırasında yaralandığı için evdeymiş ama haftaya tekrardan işinin başına dönecekmiş. Komik birisiydi. Dışarıdan bakıldığında acımasız ve sert duruyordu ama konuştukça yumuşak bir kişiliği olduğu anlaşılıyordu.

Biz sohbet ederken kapı çalmıştı. Sevda hanım açmaya gitmişti.

"Gelsi seninkiler küçük hanım. Hazır ol."

Onın güldüğü şeyden şuan deli gibi korkuyordum. Ya cidden beni kovarlarsa?

DEVAM EDECEK