Ukryta

XV. "Uczę się od Ciebie"

Dzisiaj obudziłam się jakieś dwie godziny przed wschodem słońca. To było do mnie nie podobne. Kręciłam się na łóżku, nie chciało mi się już spać. Wstałam z łóżka, ubrałam bluzę Luca, bo była najbliżej, a nie chciałam go obudzić grzebaniem po nocy w moich rzeczach. Wyszłam z pokoju, zeszłam na sam dół. Zobaczyłam, że świeci się światło w jadalni. Weszłam tam by, zobaczyć kto tam jest, ale nie było nikogo. Poszłam do pokoju gościnnego, stanęłam przy biblioteczce i widziałam różne tytuły książek m.in. ''Tam i z powrotem'', ''Zioła lecznicze od a-z'' itp. Podeszłam do drzwi balkonowych prowadzących do ogrodu i nacisnęłam klamkę, zaskrzypiały okropnie, ale nie usłyszałam żeby ktoś się obudził. Wyszłam więc na dwór w samej koszuli nocnej i kubraku, i na dodatek boso. W tym ogrodzie nie było nic niezwykłego, parę drzew, mało kwiatów, ale bardzo zadbany trawnik nic poza tym. Nagle poczułam czyjeś ręce na mojej talii, przestraszona odwróciłam się momentalnie.

- Chyba przywiąże cię do siebie - usłyszałam to był Luc, w sumie kto mógłby za mną tak chodzić o tej porze...

- Bardzo śmieszne, przestraszyłeś mnie - odpowiedziałam i wymierzyłam mu kuksańca.

- Nawet widzę, że przywłaszczyłaś sobie mój kubrak - powiedział i nachylił się do mojego ucha - Do twarzy ci w nim - zaśmiał się cicho.

Czułam się bardzo niekomfortowo, stał jeszcze bliżej niż byłoby to znośne. Jeszcze kawałek i czułabym jego oddech na skórze.

- Ktoś idzie - powiedział.

- Co? Ja tam nikogo nie słyszę.

- No, no, no widzę miłość kwitnie, nawet o tak wczesnej porze - usłyszałam i z ciemnego pokoju wyszedł pan Edmund.

- Jeśli pana obudziliśmy, to przepraszamy, ale Anna nie mogła zasnąć - powiedział Luc.

- Nic się nie stało. Rozumiem, też kiedyś byłem zakochany - przerwał - ahh piękne czasy...Może chcecie iść ze mną jutro to znaczy już dzisiaj, na bal? - zapytał i uśmiechnął się do mnie.

- Z wielką przyjemnością - odparł Luc.

Edmund wszedł do domu i zniknął. Zostaliśmy sami.

- Czyś ty zgłupiał do reszty? Bal? - powiedziałam i obrzuciłam go oskarżycielskim spojrzeniem.

- Co boisz się? - zakpił.

Spojrzałam na niego karcąco i wyrwałam się z jego uchwytu.

- Chodź spać - powiedział.

Poszliśmy do swojego pokoju, rozebrałam się i położyłam. Leżałam aż nie zaczęło świtać, nie mogłam spać. Luc chyba spał, bo słyszałam jego ciężki oddech. Wstałam, poszukałam w jukach czarnej sukienki. Opiętej w talii i zwiewnej, długiej do ziemi. Związałam włosy w koka i zeszłam na dół do jadalni. Nikogo tam nie było, więc poszłam do kuchni, by wziąć coś do picia. Natknęłam się na starszą służkę.

- Dzień dobry, ale dzisiaj panienka wcześnie wstała - powiedziała z ciepłym uśmiechem na twarzy.

- Dzień dobry, nie mogłam spać jakoś.

Kobieta wyszła z kuchni, a ja wzięłam szklankę i napiłam się wody z dzbanka. Wyjrzałam przez okno. Zapowiadał się piękny dzień. Miałam już dość tego samego widoku miasta i stwierdziłam, że spacer temu zaradzi. Obeszłam całą posiadłość dookoła, aż doszłam do stajni. Znalazłam konia, Alliatha i podeszłam do niego. Jakże, by było cudownie móc wybrać się na przejażdżkę. Luc pewnie nie byłby zadowolony z mojego pomysłu, ale cóż. potrzebuje tego. Chociażby dla poprawy samopoczucia. Wzięłam leżący obok siodła i czaprak i zaprzęgłam konia. Wsiadłam i wyjechałam ze stajni. Słońce jeszcze na dobre nie wstało i nie było zbyt wielu ludzi na ulicach. Jakoś trafiłam do bramy miasta i gdy tylko wyjechałam poza te grube mury zrobiło mi się lżej na sercu. Zwolniłam tempa, by podziwiać piękny wschód słońca.

Usłyszałam go. Zawył głośno. Padwan.

- Wilku mój gdzie jesteś? - zawołałam do niego w myślach.

Zeszłam z konia, chwyciłam go za uzdę i szłam kawałek. Dotarliśmy na polane blisko lasu. Stąd był piękny widok na miasto. Nagle poczułam jego obecność. Koń się spłoszył, zaszarżował, ale udało mi się go uspokoić.

- Cieszę się, że cię widzę moja mała - powiedział - Co ty tu robisz, całkiem sama?

- Ja też - uklękłam i objęłam jego wielki pysk - Potrzebowałam chwili wytchnienia - odpowiedziałam.

Siedzieliśmy tam dość długo. Słońce już świeciło wysoko. Rozmawialiśmy o tym, co nas spotkało podczas rozłąki. Ja mówiłam o małym chłopczyku, dziwnym zachowaniu Luca, miłe starszej pani, Łowcach... a on o swoich polowaniach, stadzie. Opowiadał również wspaniałe historie o jego spotkaniach z ludźmi. Wychodziło na to, że ma już dobre paredziesiąt lat na karku i miał niesamowitą wiedzę i doświadczenie.

- Padwanie wybacz mi mój kochany, ale muszę już jechać, na pewno zachodzą w głowę gdzie się podziałam -powiedziałam,ujęłam jego łeb i ucałowałam.

- Rozumiem, uważaj na siebie - odpowiedział i pobiegł w las.

Ja wsiadłam na konia i pogalopowałam w stronę miasta. Przed samą bramą zwolniłam i kłusem wjechałam do miasta. Mijałam kolejne ulice, teraz było na nich pełno ludzi. W końcu znalazłam się pod posiadłością Edmunda. Podjechałam pod drzwi od stajni i zobaczyłam siedzącego pod drzwiami Luca z założonymi rękami na piersi.

- Można wiedzieć gdzie to się było i dlaczego wzięłaś mojego konia? - zapytał.

- Mi również miło cię widzieć - odpowiedziałam i zsiadłam z konia.

- Proszę proszę, komuś się wyostrzył żart - powiedział drwiąco i wstał na równe nogi.

- Uczę się od Ciebie - odparłam i zaprowadziłam konia do boksu.

Gdy już go oporządziłam, wyszłam przed stajnie, ale Luca nigdzie nie było. Weszłam do domu i odrazu wpadłam na służkę i pana Edmunda.

- Marie, pomożesz pani przygotować się? - powiedział do służki.

- Oczywiście proszę pana - odpowiedziała.

- Jeśli panienka pozwoli za mną - zwróciła się do mnie.