Ukryta

XVI. "Chyba się mnie nie boisz?"

  Weszłam za starszą panią do naszego pokoju, przeszłyśmy przez niego i poszłyśmy do łazienki. Wykąpałam się, umyłam włosy. Miałam na sobie teraz tylko lekką halkę, miejscami prześwitującą. Usiadłam na łóżku, a Marie zaczęła czesać moje włosy, gładzić je i pielęgnować.

 - Piękne ma pani włosy - powiedziała cicho.

 - Dziękuje.

 - Panicz Gabriel bardzo się zmartwił gdy się obudził, a panienki nie było - mówiła szeptem.

 - Bywa przewrażliwiony czasami - odparłam z cichym śmieszkiem.

 Marie wstała, podeszła do drzwi i zawołała kogoś z imienia, ale nie zapamiętałam. Po chwili do pokoju weszła kobieta tak koło 40, ubrana w fartuch. Miała w rękach ogromne pudło.

 - Pomożemy panience się przygotować - powiedziała Marie.

 Wstałam podeszłam do lustra i otwarłam wręczony właśnie prezent. W pudle znajdowała się sukienka w kolorze purpury z koronkowymi dłuższymi rękawami, góra sukienki również była koronkowa. Kobiety pomogły mi włożyć suknie, halki i niestety gorset. Najokropniejsza rzecz którą kiedykolwiek wymyślono. Ubrałam pantofelki, które też były w tym samym kolorze co sukienka, były dołączone do sukienki. Kobiety zaczęły robić mi delikatny makijaż i upinać włosy. Spięły je w pięknego eleganckiego koka na z tyłu głowy. Przyozdobiły to pięknymi wsuwkami z maleńkimi diamencikami.

 - No! Proszę! Skończone! Wygląda panienka teraz co najmniej jak księżniczka - powiedziała druga kobieta. 

- Jeszcze tylko to - powiedziała i podała mi chustę w kremowym kolorze na ramiona. - Gdy będzie pani gotowa proszę zejść, panowie już zapewne czekają.

 Gdy kobiety wyszły z pokoju stanęłam przed lustrem i przyjrzałam się. W ogóle nie przypominałam siebie, byłam zbyt pięknie ubrana, umalowana i uczesana, jak jakaś królowa. Gdyby Gabbe mnie teraz zobaczyła, to by zaczęła się śmiać na pewno. 

Przecież jej tu nie ma... 

Okręciłam się jeszcze dwa razy przed lustrem i wyszłam z pokoju. Gdy stanęłam przed schodami wzięłam głęboki oddech, oczywiście tylko taki na jaki pozwalał mi gorset. Gdy schodziłam powoli na dół, zobaczyłam że pan Edmund i Luc już na mnie czekają. Obydwoje byli w czarnych smokingach, pan Edmund miał zielony krawat i cylinder w ręce. Luc trzymał ręce w kieszeni, ale po chwili odwrócił się i spojrzał na mnie tymi swoimi zielonymi oczyma. Włosy miał uczesane starannie. Smoking idealnie dopasowany i czarną muszkę.

 Podeszłam do nich i uśmiechnęłam się z lekkim rumieńcem. Teraz gdy tak wyglądam na pewno więcej ludzi zwróci na mnie uwagę i będą się patrzeć niżli bym była ubrana normalnie.

 - Gotowi? - zapytał pan Edmund.

 - Oczywiście - odpowiedział Luc.

 Wyszliśmy z domu i kroczyliśmy powoli w ciszy przez ulice. My z Luciem dwa kroki za panem Edmundem szliśmy pod rękę. Nikt nic nie mówił.

 W końcu dotarliśmy pod jakiś dom i weszliśmy do środka. Był ogromny. Ludzie już się bawili, tańczyli i rozmawiali. Przywitaliśmy się z jakimiś ludźmi i poszliśmy zająć miejsce przy stole. Sala była bardzo wystawna i bogato ozdobiona. Stoły bogato zastawione, wszelkiego rodzaju jadłem i napitkami.

 - Ten mężczyzna tam - powiedział pan Edmund wskazując lekkim skinieniem głowy na szczupłego wysokiego mężczyznę w garniturze z cygarem w ręku - to jest gospodarz całej imprezy, jest niewiele starszy od was, dorobił się na sprzedaży ropy naftowej. Okazało się że w jednej z okolicznych wsi odkryto złoże ropy. Trafiło się tak, że to było na polu jego rodziców, którzy zmarli na czarną ospę, jakoś dwa lata temu. Chodźmy, pora was przedstawić.