Ukryta

V."Wiedźma!"

   Wesele skończyło się nad ranem, zanim skończyliśmy sprzątać zaczynało już świtać. Gdy wyszłam z karczmy zostali tam jeszcze Gabbe i Aiddan, Marion wyszła już wcześniej. Zaczęłam iść do domu, ale coś mnie tknęło żeby iść inną drogą, przez rynek. Więc tak zrobiłam. Gdy dochodziłam do rynku usłyszałam krzyki, trochę się przestraszyłam, ale nie zawróciłam. I wtedy zobaczyłam dwóch opryszków napastujących kobietę z dzieckiem. Mimo, że były już otwarte dwa kramy nikt nie pomógł kobiecie. Zaczęłam biec, w biegu wzięłam miecz z pobliskiego otwartego kramu. Nie zważałam na krzyki właściciela. Podbiegłam do kobiety i zasłoniłam ją sobą.

 - Zostawcie ją! - krzyknęłam.

 - Bo co nam zrobisz dziecinko !? - zaśmiał się jeden z napastników. Poczułam niesamowity odór, tak jakby rozkładał się od środka.

 I w tym momencie drugi zamachnął się mieczem na kobietę. Momentalnie sparowałam cięcie, ten zdziwiony spojrzał na swojego kompana, który też rozpoczął natarcie. Cięcie, parowanie, cięcie, parowanie. W głowie miałam tylko jedno: obronić matkę i dziecko... 

Wydawało mi się że usłyszałam czyjś krzyk z oddali, ale to nie było teraz ważne. Włosy całkiem się zmierzwiły, sukienka pobrudziła.

Wtedy poczułam to uczucie... takiej ogromnej energii... i stało się.

 - BRISINGER! - wykrzyknęłam i mój miecz zapalił się czarnym jak smoła płomieniem.

 - To jakaś czarownica! Ratunku! - napastnicy zaczęli krzyczeć. Porzucili swoje miecze i uciekli.

Ja również rzuciłam miecz, który już przestał płonąć i odwróciłam się do kulącej się matki przytulającej swojego małego synka.

 - Wszystko w porządku nic wam nie zrobili? - zapytałam.

 - Nie... dziękuje panienko.. nie wiem co by się stało gdyby nie pani... - kobieta płakała.

  Pomogłam jej wstać i dopiero wtedy zorientowałam się, że ludzie zaczęli się wokół nas schodzić.

 - To czarownica! 

 - Wiedźma!

 - Wyrzucić ją z miasta! 

To były jedyne słowa mieszkańców, które wyrażały wzburzenie i nienawiść do mnie.