güzel bir bölüme hoş geldiniz~~
———————
gözlerime bakıyordu sadece.
ben ona, o bana. içimizdeki sessizliği bölen ilk o oldu.
üzerime daha fazla eğildi ellerini ceplerine yerleştirip.
"bu kadar kısa ve ince pijamalarla bahçeye çıkarkenki amacın tam olarak neydi, ılgıncığım?"
ılgıncığım???????
"abimi... abimi görmek ve konuşmaktı."
"bu kıyafetlerle mi?"
"kızacağını sanmam."
"kızmasından değil. dışarı çıkıyorsun ve bunu mu giyiyorsun?"
"alt tarafı hastanenin bahçesine çıktım baran! birşey olması imkansızdı zaten." dedim. tam o sırada sebepsiz yere gözlerim onun dudaklarına kaydı. orda da kaldılar.
"bu hastanede sadece gripler, hamileler, birkaç şikayeti daha olanlar ya da kanser olanlar kalmıyor ılgın. bu hastanede daha şizofren tanısı konmamış hastalar da var. daha akıl hastanesine yatmamış, psikolog olarak hastanedekileri tercih eden yüzler, belkide binlerce hasta var." dikkat etmelisin.
o da dudaklarıma bakmaya başlamıştı.
bie tek öpüşmediğimiz kalmıştı.
üzerime dahada eğildi. dahada eğildi. daha ve dahada eğildi.
öpecek miydi?
gözlerimi kapattım sebepsizce.
"dudaklarıma bakmayı kes ve gözlerime bak. o aklından geçen şu an, bu gün olmayacak."
hemen açtım gözlerimi.
gözlerimi açtığım an elimin üzerinde hissettiğim hafif sızılı bir ağrıyla gözlerimi elime diktim. çekerek çıkarttığım serumu baran başka bir şekilde elimin üzerine tekrar olması gereken yere takmıştı.
ben daha ne olduğunu anlamazken benden uzaklaştı ve kalının önüne geçti. kapıyı açtı. çıkmadan son bir defa bana baktı. yüzüme güldü son bir kez.
o kadar güzel gülmüştü ki gözleri kısılmıştı gülerken.
neden bilmiyorum ama bu gülümseme aklımın baş ucuna yazılmıştı çıkmayan bir kalemle.
o odadan çıktıktan birkaç dakika sonra sonunda kendime gelebildim ve etrafta göz gezdirdim. saate de baktım. gece yarısını geçeli saatler olmuştu.
bu saatten sonra abimin geleceğini sanmıyordum.
yatağıma uzandım bende seruma dikkat ederek.
⚡️
sabah olmuştu. dün gece alya ve görkemle görüntülü konuşarak geçirmiştim günümü. sabah uyandığımda ise abimi baş ucumda uyurken bulmuştum. büyük ihtimalle tüm gece başımda beklemişti ki sandalyeyi yatağın hemen dibine çekmiş, belimin hizasına ellerini koymuş ve başını da ellerinin üzerine koyarak uyuyakalmıştı.
diğerlerinden haberim yoktu.
yavaş adımlarla abimi uyandırmadan çıktım yataktan. elimi yüzümü yıkadıktan sonra saçımı taradım ve yavaşça kapıyı açtım.
kapıyı açtığım gibi kaşının hemen karşısındaki duvarda baran belirdi. sinsi bir gülümsemeyle bana baktı.
korktuğum için baş parmağımla ön iki dişimi yukarı attım besmele çekerek. kapıyı açmamı falan mı bekliyordu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KOPYA
Roman pour Adolescents"onun kalbi durduğu için herkes ağlıyordu. ancak kimse bilmiyordu ki kalp tekrar atmaya başladığı için saatim ötüyordu..."
