(Sevgili okurlar, yorumlar ve puanlar oldukça düştü sezon finalinden sonra. Lütfen yorum be puan sayılarını arttırabilirmiyiiizz?...) iyi okumalar!!!
Kızları bırakmıştım evlerine ve kendi evime ilerliyordum. O saçma haber geldiğinden 4 saat sonra çıkmıştık avm den. Birsürü şey almışlardı. Ben ise tek 'nasıl anne olunur?' Adlı bir dergi almıştım. Öylesine almıştım. Okurdum belki.
Radyoda çalan şarkı ile sesi biraz daha açtım. Kafamda ne giyeceğimi planlıyordum. Beyaz elbise giyeceksem siyah topuklu olmazdı. Hangi ayakkabıyı giyebilirdim?
Arabayı evin önüne bırakıp içeri girdim. Direkt odama attım kendimi de zaten. Birkaç adımla yatağıma geldim. Yattım yatağa cenin pozisyonunda. Düşünmeye başladım.
Gitmesem ne olurdu? Ne giyebilirdim? Çocuğum olmayacağının haberini barana nasıl verebilirdim? Söylediğimde beni terk eder miydi?..
Biliyordum.
Çocuğunun olmasını, bir bebeğinin olmasını istediğini biliyordum. Beni gördüğünde baba olma hayalleri kurduğunu biliyordum. Bilmek istemezdim oysa.
Haberi verdiğimde benden daha da çok üzüleceğini de biliyordum tabi.
Bende çok hayal kurmuştum. Hamileliğimi, doğurduktan sonraki halimi, kucağımda ufak bir bebeğin emzik emerkeni, bana 'anne' diyişini...
Ama görünüşe göre bu hayallerin hiç biri gerçek olmayacaktı. Ne ben anne olabilecektim, ne baran baba olabilecekti, ne de 'anne,baba" diyen bir miniğimiz olacaktı.
Hepsi hayal olarak kalacaktı.
Kilomdan ötürü olamayacağımı söylemişti doktor. Kilomdan oldum olası nefret ediyordum. Her şekilde. En küçük bir darbede kızarıp morarıyordum. En küçük vurmada biryerlerim kırılabilirdi. Birde şimdi bu dert çıkmıştı. Sırf kilom yüzünden anne de olamayacaktım. Herşey şu lanet olası kilo mevzusuydu.
Bu zamana kadar kilo vermeye çalışan ancak bir türlü veremeyen, hatta veremediği için ve kilolu olduğu için ağlayan çok insan görmüştüm. Ve tüm bu insanlar kilo almaya çalışan insanları yargılıyorlar. Kilo vermenin daha zor olduğunu ve kilolu olmanın büyük dert olduğunu falan diyorlar. Evet, kilo vermek çok büyük dert. Ancak kilo alamamakta büyük bir dertti. Yargılanacak birşey değildi. Kilolu olmak nasılsa zayıf olmakta aynı şeydi.
Zaten iyi bir anne olacağımı sanmıyordum, bu yüzden hayalimden vazgeçebilirdim. Ancak barana üzülüyordum. Onun mükemmel bir baba olacağına emindim. Ancak onunda çocuğu olamayacaktı. Sebebi ise benim yüzümdendi. Benim yüzümden onun da hayalleri gerçekleşmeyecekti.
Belkide şu anlık ona birşey söylememeliydim. Bu ben, elanur ve alya arasında bir sır kalmalıydı. Ancak bir sıkıntı daha vardı. 2 kişi arasındaki sırı bir başkası öğrenirse o sır artık sır olmazdı. 3 kişi sır tutamazdı. Bu olayı sadece benim bilmem gerekiyordu. Benim kendi içimde saklayacağım bir sır olmalıydı. Ama öyle olmamıştı.
Yatağın üzerinde sırt üstü döndüm. Tavanla bakışıyordum.
Bunca derdin arasında annemi bulmak vardı. Annem ortalıkta yoktu. Hala. 5 yıldır yoktu. Gelmemişti hiç. Yaşam belirtisi vermemişti. Ölüm belirtisi de yoktu.
Babamla görüşüyorduk sık sık. Abimin nişanına gelmişti.
Ama ya annem? O neredeydi?
Annelik bu muydu?
Çocukları büyütüp terk etmek, onları bırakmak mıydı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KOPYA
Fiksi Remaja"onun kalbi durduğu için herkes ağlıyordu. ancak kimse bilmiyordu ki kalp tekrar atmaya başladığı için saatim ötüyordu..."
