6. bölüm; intikamın yarısı

4.2K 248 238
                                    

önerilen şarkılar:
thank you:dido
her gece: perdenin ardındakiler
haberin yok ölüyorum: duman
tag, you're ıt: melanie martinez

keyifli okumalar....
(her ne kadar keyifli olabilirse iştee)

BU BÖLÜM UNİCORNREEDİNG VE ONUN MÜKEMMEL YORUMUNA GELSİN!!

açtım gözlerimi büyük bir ağrıyla. ne oluyor, ne bitiyor hiçbir şey bilmiyordum. neredeydim, onuda şu an bilmiyordum.

tavandaki yanan ışık gözlerimi alıyordu. başımın üzerinde bir ağrı vardı. elimi başıma götürdüm. elime bir sıvı bulaştı. kanımdı.

"uyandı! elanur koş!" dedi bir ses. sanırım görkemin sesiydi. 

yerimde dikleşmeye çalıştım. görüş açıma görkem ve elanur girdi.

"dur," dedi elanur. "çok hareket etme. yaralısın ılgın."

yaralı mıydım?

vücudumu kontrol ettim. başımdan kan akıyordu ve dizlerim kanla kaplıydı. sanırım dizlerimdeki yaraların sebebi tuanaydı. iki el bileğimde parçalanmış gibi görünüyordu. bunlar da kelepçelerin şaheseri olmalıydı.

kendimi kaybettim ve ağlamaya başladım tekrardan.

"ne oluyor ılgın?" siye sordu görkem.

konuşmak istiyordum ama beceremiyordum. sanırım kriz geçiriyordum. nefes alamıyordum.

"görkem, ılgını eve bırakmamız gerekiyor." dedi elanur.

başımı iki yana salladım. abim beni bu halde göremezdi, görmemeliydi.

"tamam, sakin ol. okul çıkışı seni bulamayınca abine bizimle geldiğini ve bu gün bizde kalacağını söyledim. yani sorun yok." dedi elanur ve sırtımı sıvazladı. daha sonra beni kendine çekti ve sıkıca sarıldı canımı acıtmadan.

"her şeyi anlatacaksın ılgın." dedi görkem.

"baran..." dedim zorla. "tuana!" dedim daha sonra. hatırladım herşeyi.

"ne baranı, ne tuanası? ne oluyor?"

ağlamakla birlikte tüm herşeyi anlattım onlara. baranın bunca zaman yaptığı herşeyi. denemeden başladım hatta anlatmaya. anlatırken dahada ağladım. şimşeklerin sesi aklıma geldikçe nefes alamadım.

elanurun yüzü bembeyaz olmuştu. bu duydukları oldukça kötüydü.

"sen... şimşek duydun?" dedi görkemde inanmazken. şimşek görünce ne olduğunu en çok onlar anlardı. ilk okuldayken evlerimiz yan yanaydı ve ben ilk krizimi ilk okulda, bahçede görkemle salıncakta sallanırken yaşamıştım.

başımı salladığımda gözlerimden dahada yaşlar aktı.

"lütfen," dedim. "lütfen... lütfen abime hiçbir şeyi belli etmeyin ve söylemeyin. güçsüz görünmek istemiyorum. ben bu değilim, ben ağlamam!"

elanur beni tekrar kendine çekti ve sarıldı sıkıca.

"şşş..." dedi. başımın üzerine öpücük kondurdu kanımı umursamadan. "sen hayatımda gördüğüm en güçlü kızsın ılgın. tabiki ağlayacaksın, tabiki üzüleceksin. sende insansın. ağladığın için kendini suçlaman çok aptalca! sen duygusuz değilsin."

bende kollarımı ona doladım.

"ılgaza hiçbir şey belli etmeyeceğiz ılgın. güven bize. her zaman senin arkanda duracak ve sırtını sıvazlayacağız. kimseye birşey söylemeyecek ve bu savaşı teke tek yenmeni izleyeceğiz. en sonunda birşey olacak ve ikinizinde bu savaşı sona erecek. ama ne olacak, onu bende bilmiyorum." dedi görkem. ona başımı salladım.

KOPYAHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin