Kalbin Ağacı

26) Laçin

Laçin'in ağzından 14 yıl önce...

Bir kış sabahıydı, etraf buz kesmişti. Okula gitmek için uyanmıştım ve okul eğitim yuvası olarak adlandırılan avcı av mantığında bir yerdi.

Annem, dünyadaki saklı cennetim içeri girdi ve o gülümsemesiyle yaşadığımı hissettirdi. "Güzeller güzeli kızım uyanmış mı? E hadi ne bekliyorsun hayatım üstünü giyin de yola çıkalım. Bugün seni ben bırakacağım." En azından işkencenin başı iyiyse sonunun önemi yoktu.

Arkadaşım olarak adlandırılan bütün kötülüğü içinde barındıran varlıkların bütün gün benimle uğraşması alışagelmiş bir şeydi peki alıştıysam neden hâlâ acıtıyor? Bazı acılar zaman geçse de devam ediyorsa acıtıyordu işte sadece acıtmıyor gibi davranmayı tercih ediyorduk.

Adımın anlamı yırtıcı demekti ve ben isimlerin tesadüf olduğuna inanmam. Peki, yırtıcıysam neden böyle davranamıyorum ve neden sessiz kalıyorum?

Sessizlik bir kabulleniş değildi ama eğer orda bağıran bir varlık varsa onun daha kötü durumda olduğu düşünülürdü oysa ki sessizliği içine hapsetmek, dışına çıkarmaktan daha güçtü.

Annemle kahvaltı yapmaya başladığımızda bilerek lokmalarımı uzun uzun çiğniyordum çünkü dediğim gibi başı ne kadar iyiyse işkencenin, tam ortasında o anı hatırlayıp gülümseyebilirdim.

Ne kadar uzun uzun yesem de bitmişti, okul yolunu tutmuştuk. Çocukluğumu benden çalan o yere gelmiştik 11 yaşındaydım ama ruhum 45 yaşında gibiydi. Beni bu yaşımda olgunlaşmaya zorlayan kim varsa onlara küskünüm, barışamam.

Annemin sınıfa kadar gelmesi için dualar etmiştim ancak okulun dış kapısında bıraktı. Tüm gülüşüm soldu ve yerine duvar gibi hissiz yüz ifadesi geldi.

Yolları elbette biliyordum ama gitmek istemiyordum. Eğer bir yer size iyi hissettirmiyorsa, o yolu kaç yıldır bilirseniz bilin bilmemek istersiniz.

O koridor hiç bitmeyecek gibi geldi ama nihayetinde sınıfa gelmiştim. Kapıdan girdiğim an işkence başlamıştı. "Yine gelmiş pis hamam böceği. Bugün yıkandın mı doğru siz fakirdiniz değil mi banyo yapacak suyunuz da yoktur şimdi." Diye konuştu ve ardından kahkaha attı adını bildiğim ama bilmek istemediğim kız ve herkes bu çok komikmiş gibi gülmeye başladı.

Aldırmadan sırama oturdum ve kitap okumaya başladım. Kitap, benim için yalnızlığımdan kaçış yolumdu. Sayfamın sonuna geldiğimde bir el kitabımı aldı gözümü kaldırıp baktığımda bunun başka birisi olduğunu gördüm.

"Demek kitap okuyorsun, ne ezikçe ama. İzin verdiğimi hatırlamıyorum bunun cezası olarak o senin gibi iğrenç olan kitabın çöpe gidecek." Tekrar kahkaha atmaya başladılar. Ama olamazdı bu değil mi? Çünkü bu annemin bana verdiği ilk kitaptı lütfen içimdeki yırtıcı dışarı çıksın lütfen...

Kitabımı çöp kovasının üstüne doğru tuttu ama bir sey bekliyormuş gibi atmadı. "3 saniye sonra bu rezil kitap çöpe gidecek ve değil sen kimse buna engel olamayacak." Dedi ve geriye doğru saymaya başladı

"3" Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

"2" Bir şey yapmalıydım.

"1" Hayır, yapamam.

"O kitabı çöpe girerse tek çöpe girecek şey kitap olmaz emin ol ki." Daha 0 olmadan bir erkek sesi bunu söyledi.

Kapıya baktığımda bizden büyük olduğunu düşündüğüm kumral dalgalı saçlı, biraz uzun boylu bir çocuk burdaydı.

"Noyan abi, üzgünüm sadece bir şakaydı. Biz zaten Laçin ile arkadaşız değil mi Laçin?" Dedi, beni tehtid eden o çocuk. İçimdeki intikam dolu kızı ilk defa hissettim.

"Hayır, siz benim arkadaşım değil tanıdığım rastgele biri bile olamazsınız zira böyle insanlar var olmayı dahi hak etmiyor." Bunları söylemek başkaları için çok kolay olabilirdi ama benim için en büyük başarımdı ve hayır, abartmıyorum gerçekten öyle.

"Bir daha Laçin'e herhangi bir şey yaptığınızı, söylediğinizi görürsem emin olun bu sadece tehtidle kalmayacak." Dedi adını yeni öğrendiğim Noyan. Sanırım okulda baya popüler çünkü kimse sesini bile çıkartamadı.

"Özür dilerim Laçin, sadece eğlenmek istemiştim." Dedi zorba.

"Özür dilemen Laçin'in yaşadıklarını silmeyecek, ben bir şey demesem buna zevkle devam ederdin bu yüzden sesini kes." Dedi Noyan.

"Laçin, benimle dışarıya gelir misin?" Diye devam ettiğinde ne yapmam gerektiğini bilemedim. Beni neden korusun ki? Kesinlikle bir amacı var. Bana yakın olup daha sonra dalga mı geçecek?

Olumsuz anlamda başımı salladım. Hayır, ona hiç yoktan güvenemezdim.

Son derse gelmiştik ve kimse bana sataşmamıştı. Ne bekliyorsun ki bugün bitse bile yarın devam edecek...

Çıkışa geldiğimizde zorba çocuk okulun en dış kapısındaydı. Oraya gitmek istemiyordum ama ayaklarım beni oraya götürüyordu zaten ruhum sabah ki olaydaydı.

Birisinin adımı seslendiğini duydum bu yüzden adınlarımı hızlandırdım ama koşma sesi geliyordu.

Yanımda birisinin olduğunu hissettiğimde korkuyla o yöne döndüm. Noyan'ı görmeyi beklemiyordum.

"Sen sabah konuşmak istemedin. Anlıyorum, beni de öyle zannediyorsun ama buna pişman olacağına söz veriyorum." Dediğinde şaşırmıştım neden pişman olacağıma dair söz veriyor ki?

"Bir sorunun olduğunda beni bul diyeceğim ama demiyorum. Beni bulmaya gerek kalmayacak kadar güçlü ol Laçin. Sessizlik erdemdir ama fazlası seni yok eder." Dedi ve haklıydı.

"Nasıl yapacağımı bilmiyorum."

"Bu basit değil Laçin biliyorum, yavaşça olur veya hiç olmaz ama sen oldurabilecek bir kızsın. Bana güven, sadece bir adım ötendeyim sorunun olduğunda gelmeye çekinme veya onlar sana bir şey yapmaya çekinsin."

"Benden büyüksün ve bu okuldan bir gün gideceksin yani bir adım ötemde olmayacaksın."

"O zaman beraber anılalım örneğin kimse benim kardeşime laf edemezdi."

"Kardeşin değilim."

"O zaman sahte sevgilim olursun." Bunu gerçekten beklemiyordum.

"Herkese böyle misin? Sonuçta herkesle olamazsın. Ayrıca neden bunu yapasın ki?"

"Hissediyorum, ilerde çok yakınım olacaksın ve ben yakınımın başına bir şey gelsin istemem."

Noyan'ın bakışları bir yerde durdu ve dondu aynı yöne baktığımda çığlık atmam bir oldu.

Annem, annem çöpün içine atılmıştı. Tek gözü açıktı başından kanlar akıyordu ve çöpteydi.

Dizlerim beni taşımıyordu, yaşama hissim o görüntüyle gitti. Koşarak oraya gittim. Çöpün kapağı açıktı ve sadece annemin kafası ordaydı görüntüyle bayılmam bir olmuştu.