Derine Gel

'Milyonlarca ev var ama hiç birinde yok yerim'

Masal gibi başlayan ilişkinin sonuna geldim, gökyüzünden yere öyle sert düştüm ki kalbim paramparça . Sanırım bazı insanlar gördüğünden fazlasını yapamıyor. Sürgün yerinin izlerini ne yaparsak yapalım silemeyeceğiz. Ait hissedememe, evsizlik, yalnızlık hep bu anıların acısını taşıyacağız. Benzerliğimiz bizi iyileştirir sanmıştım, aynı şeyleri yaşamış insanlar, her zaman birbirine iyi gelmiyormuş anladım...

Anladım ama ben şimdi ne yapacağım? Herkes aynı cümleleri kuruyor; hayat devam ediyor, zaman her şeyin ilacı...

Bu hayatımın devam etmiş halimi sahiden? koştuğum her şey boşa. Şu koca dünyada sayamadığım kadar çok ev var ama hiç birinde yok yerim. Bir evim olur biri bana ev olur sanmıştım. Herkes gibi basit bir hayatım olsun istedim sadece, hiçbir şeyin fazlasını dilememiştim ondan başka. Hiçbir şey için bu kadar savaşmadım, yorulmadım sonunda elimde kalan kocaman bir hiç.

İlk evim annemle babamın gidişiyle yıkılmıştı ikinci evim ise kapısını açarken üzerime yıkıldı. Ben tüm anılarımın altında kaldım. Yüzüme bakan herkes yaramı açıkça görebiliyor, artık saklanamıyorum, gizlenemiyorum maskemin arkasına. Aynada gördüğüm suretimden utanır oldum, güçlü kalamadığım için, bu denli yenik düştüğüm için kendime kızıyorum. Tüm öfkem kendime, göremedim, anlayamadım sonunu. Belki de ben bile bile ladesi seçendim...

Senden önce ne de güzel gülerdim ben, kahkahalarım gökyüzüne ulaşırdı. Hiç yorulmam sanıyordum, bu savaşı kazanacağıma inanmıştım. Oysa ben, seninle, ufacık bir umuda sarılıp yaşardım. Ne zormuş kendime itiraf etmem, affet kalbim yenildim ben...