Λίστα Συναισθημάτων

35. Σύγχυση

   Φθάνοντας έξω από την πολυκατοικία μου, ήμουν πλέον πιο ήρεμη. Ο Λόγκαν δεν έκανε ερωτήσεις για το πώς βρέθηκα με τον Ρέιμοντ ή γιατί ήμουν σε αυτήν την κατάσταση.

Δεν έμοιαζε θυμωμένος ή απογοητευμένος. Το πρόσωπό του είχε την ίδια πέτρινη έκφραση, όμως ήξερα ότι δεν ήταν απαθής ή αναίσθητος. Ο Λόγκαν καταλάβαινε την τρικυμία στην καρδιά μου. Μπορεί να μην ένιωθε συναισθήματα αλλά ήξερε να τα αναγνωρίζει στους άλλους.

Εκείνο που δεν ήξερε ήταν να κάνει το επόμενο βήμα. Δεν ήξερε να παρηγορήσει ή ακόμη και να θυμώσει. Δεν ήξερε πως έπρεπε να αντιδράσει προς απάντηση των συναισθημάτων των άλλων.

-«Γκρέις, θέλεις να πάμε μία βόλτα με τη μηχανή;» ρώτησε φέρνοντάς με προ εκπλήξεως.

-«Όχι, σήμερα Λόγκαν.» απάντησα σχεδόν εξουθενωμένη. Εκείνος με πλησίασε. Μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη και αποχαιρετώντας με αποχώρησε.

Μόλις μπήκα στο διαμέρισμα, γλίστρησα πάνω στην πόρτα και καθιστή στο πάτωμα, αγκαλιάζοντας τα λυγισμένα πόδια μου, ξέσπασα ξανά σε λυγμούς. Τι μου συνέβαινε επιτέλους;

Τα λόγια του Ρέιμοντ άναψαν νέα φωτιά μέσα μου. Εκείνος με αγαπούσε ακόμη. Ήταν ευγενικός, καλοσυνάτος και γεμάτος κατανόηση, άλλωστε για αυτό τον είχα ερωτευτεί από τα εφηβικά μου χρόνια.

Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μασούσε τα λόγια του και απόδειξη ήταν η εξομολόγηση που μου έκανε μόλις λίγη ώρα πριν. Ήταν ένας άντρας όπως όλους τους άλλους, με μια φυσιολογική ζωή. Μεγάλωσε στο φως και ο ίδιος εξέπεμπε λάμψη. Ήταν ικανός να εντοπίσει τις ανάγκες μου και να τις εκπληρώσει.

Μπορούσε να νιώσει. Μπορούσε να δώσει επειδή του είχαν προσφέρει. Ήταν συναισθηματικά ώριμος.

Αντίθετα, ο Λόγκαν τώρα μάθαινε. Σαν μικρό παιδί που τώρα ανακάλυπτε τον συναισθηματικό κόσμο. Μάθαινε αλλά η διαδικασία αυτή θα διαρκούσε ποιος ξέρει πόσο. Θα μάθαινε την στιγμή που θα είχα την ανάγκη να γνωρίζει ήδη.

Έπειτα, δεν ήξερα αν ήμουν ικανή να κλείσω τα τραύματα που ήταν ακόμη ανοιχτά μέσα του και που ακόμη και τώρα αιμορραγούσαν. Δεκάδες φορές τον είχα παρακινήσει να νιώσει και να ανακαλύψει ότι ήταν θαμμένο μέσα του, αλλά το μόνο που έκανα, ήταν να ξεθάβω και τις πληγές του μαζί με τα συναισθήματά του. Τον πονούσα και σύντομα, θα με πονούσε και εκείνος.

Παρόλα αυτά, τον αγαπούσα. Δεν πίστευα ποτέ ότι ήμουν τόσο εγωίστρια. Δεν πίστευα ποτέ ότι η αγάπη ήταν τόσο δύσκολη και οδυνηρή.