Λίστα Συναισθημάτων

65. Ορθή απόφαση ή όχι;

Δεν μπορούσα να διώξω την Γκρέις μέσα στη νύχτα και για το λόγο αυτό, έμεινε στο διαμέρισμά μου. Κοιμήθηκε στο κρεβάτι μου, ενώ εγώ ξάπλωσα στον καναπέ του χολ.

Μέχρι το ξημέρωμα, δεν μπορούσα να κλείσω μάτι καθώς σκεφτόμουν τη σύντομη συζήτηση που είχα με την Γκρέις λίγες ώρες πριν. Γιατί τώρα; Γιατί η Γκρέις;

Μέσα στο μυαλό μου ήταν ένα πλάσμα φωτεινό και άπιαστο. Μοιραζόμασταν ζεστά συναισθήματα φιλίας και αλληλεγγύης. Όμως μου εξομολογήθηκε τον έρωτά της. Τώρα, δύο μήνες πριν το γάμο της και την στιγμή που εγώ ήμουν ασταθής μέσα μου.

Ξυπνώντας το πρωί, ήταν πιο ήρεμη. Μάλιστα, είχε σηκωθεί να φτιάξει καφέ ενώ εγώ μπήκα για ένα ντους. Καθίσαμε στο τραπέζι της κουζίνας αυτή τη φορά να πιούμε τον καφέ μας.

Υπήρχε μια τεταμένη σιωπή. Η Γκρέις κοιτούσε τον καφέ της και κάθε τόσο μου έριχνε κλεφτές ματιές με ρόδινα μάγουλα.

-«Γκρέις, τι θα κάνεις;» ρώτησα.

-«Δεν έπρεπε ποτέ να αφήσω τη ζωή που με δυσκολία είχα αποκτήσει. Αν δεν σε πειράζει, θα ήθελα να μείνω εδώ μέχρι να βγάλω μερικά χρήματα και να νοικιάσω κάποιο διαμέρισμα. Είσαι το μόνο άτομο που μπορεί να με βοηθήσει. Έπειτα, θα τηλεφωνήσω στην Κάρλα, μήπως μπορούν να με δεχτούν πίσω στο γηροκομείο.»

-«Φυσικά και μπορείς να μείνεις όσο θες, όμως τι θα κάνεις με την οικογένειά σου;»

-«Με ξεγέλασαν. Νόμιζα ότι είχαν αλλάξει. Νόμιζα ότι μπορούσα να βασιστώ πάνω τους αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Από την πρώτη στιγμή, ξεκίνησαν να ορίζουν ξανά τη ζωή μου. Στην αρχή, το έκαναν με μικρές και ασήμαντες αποφάσεις μέχρι που ξεχείλισε το ποτήρι.» αποκρίθηκε.

-«Και ο αρραβωνιαστικός σου;»

-«Εκείνος είναι χειρότερος. Θέλει να με ελέγχει. Ήθελε να σταματήσω να δουλεύω. Ήθελε να μένω στο σπίτι και να μην κάνω τίποτα, λες και ήμουν πορσελάνινη κούκλα στη βιτρίνα. Κάτι μου έλεγε ότι αυτός ο γάμος θα ήταν όντως φυλακή και δεν θα το άντεχα.»

Με κοίταξε κατάματα.

-«Ο έρωτάς μου για τον Ρέι ήταν ένα απωθημένο του παρελθόντος. Ίσως μετάνιωνα που δεν το τόλμησα και όταν τον είδα, ήθελα να προσπαθήσω. Όμως όσο ήμουν μαζί του, πριν ακόμη εξωτερικεύσει τον αυταρχικό εαυτό του, δεν ένιωθα τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια νευρικότητα που ένιωθα όσο ήμουν μαζί σου.»

-«Γκρέις...» ψέλλισα.

-«Ξέρω ότι σε πλήγωσα. Απαρνήθηκα το παρελθόν σου και επομένως εσένα τον ίδιο. Φοβήθηκα και σαν δειλή που ήμουν το έβαλα στα πόδια.»