10. Δύσκολη «ανασκαφή»

55 14 2
                                    

Μπήκα μέσα στο διαμέρισμα μετά από μια κουραστική βάρδια. Το πρώτο που έκανα, ήταν να μπω στο μπάνιο και να αφήσω το ζεστό νερό να χαλαρώσει τους μύες μου. Ένιωθα ανακούφιση και δροσιά.

Δεν είχα όρεξη ούτε για φαγητό. Το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω στο κρεβάτι και να κοιμηθώ. Πριν το κάνω όμως, πάτησα το κουμπί του τηλεφωνητή, το οποίο έδειχνε να έχει κάποιο μήνυμα.

-«Άλις, πως τα περνάς στη Νέα Υόρκη; Πέρασαν τόσες μέρες και δεν έχεις επικοινωνήσει μαζί μου.» άκουσα τη φωνή της μητέρας μέσα από το μήνυμα. Πήρα μια βαθιά ανάσα.

Όταν θα ξυπνούσα, έπρεπε να την πάρω τηλέφωνο. Μέχρι να προσαρμοστώ και να μπει μια στοιχειώδη τάξη στη νέα μου ζωή, χρειαζόμουν χρόνο και μου διέφυγε να επικοινωνήσω με τη μητέρα.

Ξύπνησα κατά το μεσημέρι αλλά δεν σηκώθηκα από το κρεβάτι. Το κορμί μου αρνιόταν να κάνει την παραμικρή κίνηση. Όπως ήμουν ξαπλωμένη, πήρα το κινητό στο χέρι και τηλεφώνησα στη μητέρα.

Η φωνή της ακούστηκε ενθουσιασμένη και ζωηρή. Με βομβάρδισε με ένα σωρό ερωτήσεις και αφού ικανοποιήθηκε με όσα άκουσε, άρχισε να μου δίνει ευχές και συμβουλές.

Εφόσον μεγαλώσαμε σε μία διμελής οικογένεια, η μία είχε ιδιαίτερη σχέση με την άλλη. Δεν ήμασταν απλά μία μητέρα με την κόρη της, αλλά ήμασταν, φίλες και αδερφές.

Μετά από εκείνο το συμβάν στο παλιό μου πόστο, ήταν εκείνη που με προέτρεψε να αλλάξω εικόνες και περιστάσεις και παρόλο που θα ένιωθε μόνη, με άφησε να έρθω ως εδώ.

Αμέσως η καρδιά μου ζεστάθηκε και ένιωσα πολύ καλύτερα που μίλησα μαζί της. Ένιωθα επίσης κάπως μόνη καθώς δεν γνώριζα κανέναν σε αυτήν την πόλη. Φυσικά, είχα γνωρίσει και μιλούσα άνετα με τους συναδέρφους από τη μονάδα, όμως δεν είχα στενούς φίλους, πάνω στους οποίους να μπορούσα να στηριχτώ σε ώρα ανάγκης.

-«Πως είναι τα πράγματα στην νέα σου μονάδα;»

-«Αρκετά καλά. Οι συνάδερφοι είναι ακριβώς όπως τους φανταζόμουν. Ευγενείς, μεγαλόψυχοι, εμπαθείς και πάνω από όλα αγαπούν αυτό που κάνουν.»

-«Τέλεια, μωρό μου. Βρήκες το τέλειο μέρος για σένα.» αποκρίθηκε με ζεστή φωνή και χαμογέλασα.

Ναι, ήταν όλοι τέλειοι, σε αντίθεση με το παλιό μου πόστο, που όλοι ήταν ψυχροί επαγγελματίες. Μετρούσαν τις ώρες της βάρδιας τους για να φύγουν, ενώ ήταν ψυχροί με τους ασθενείς.

Λίστα ΣυναισθημάτωνOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz