Λίστα Συναισθημάτων

33. Η θέση ενός τέρατος

Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Οι σκέψεις μου τελευταία ήταν μαύρες. Όποτε έβλεπα κάποιο παιδάκι στο δρόμο, σκεφτόμουν τον Λόγκαν και τι ακριβώς είχε περάσει.

Πλέον ο δικός μου ύπνος είχε ενοχληθεί από εφιάλτες καθώς ονειρευόμουν παιδιά να κακοποιούνται και να βιάζονται. Παιδιά που φώναζαν και ούρλιαζαν για βοήθεια. Παιδιά που έκλαιγαν.

Πεταγόμουν ιδρωμένη και λαχανιασμένη από το κρεβάτι μου και ένιωθα να κρυώνω. Τόσο καιρό, μιλούσα στον Λόγκαν για τα δικά μου προβλήματα τα οποία πρέπει να του φαίνονταν αστεία και γελοία μπροστά στο δικό του παρελθόν.

Ίσως ήμουν ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που το έπνιγαν οι κανόνες και οι αυστηρές αρχές της οικογένειάς του και το είχε σκάσει από το σπίτι του για να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Κι όμως ο Λόγκαν είχε περάσει χειρότερες καταστάσεις. Δεν μπορούσα καν να διανοηθώ πως ένιωθε τότε και μπορούσα πια να καταλάβω το λόγο που ήταν κενός.

Δεκάδες φορές του είχα πει ότι δεν ήταν κενός και ότι τα συναισθήματά του ήταν απλά θαμμένα στα βάθη της ψυχής του. Όμως εκείνος τα είχε κρύψει εκεί εσκεμμένα για να αμυνθεί. Ήθελε να προστατέψει τον εαυτό του. Ήθελε να ξεχάσει τον πόνο, την απελπισία, τον φόβο και τον τρόμο που ένιωσε τότε.

Προσπαθούσα να φέρω ξανά τα συναισθήματα στην καρδιά του, αλλά τα μόνα συναισθήματα που είχε νιώσει για μια ζωή ήταν η άρνηση, η στέρηση, το μίσος, η εκμετάλλευση και το σκοτάδι του κόσμου. Τίποτα όμορφο. Τίποτα φωτεινό.

Είχε πει ότι ήμουν το φως του αλλά μπορούσα πραγματικά να γίνω εκείνο το φως; Μπορούσε εκείνος να γίνει το δικό μου φως;

Είχα γίνει φίλη του. Η μοναδική που είχε στα είκοσι πέντε χρόνια της ζωής του. Μπορούσε να με δει διαφορετικά; Ήμουν φίλη και σωτήρας για εκείνον αλλά εγώ χρειαζόμουν έναν σύντροφο.

Όχι δεν ήμουν το φως του. Ήμουν εγωίστρια. Γύρευα το δικό μου φως. Γύρευα την δική μου ευτυχία. Μπορούσα να χαρίσω σε κάποιον άλλον αυτό που λαχταρούσα η ίδια; Μπορούσα να δώσω αυτό που μου είχαν στερήσει και που το έψαχνα και εγώ η ίδια;

-«Λόγκαν, μπορώ να δω την λίστα σου;» ρώτησα κάποια στιγμή που είχα επισκεφτεί το διαμέρισμά του.

Η λίστα του ξεπερνούσε πια τα δέκα συναισθήματα σε αριθμό και όμως ήταν τόσο λίγα σε σχέση με την πληθώρα συναισθημάτων που είχαν όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Μπορούσε ο Λόγκαν να νιώσει ξανά ότι είχε χάσει; Τα τραύματά του ήταν βαθιά και μέχρι και τώρα οι εφιάλτες τον βασάνιζαν.