Vıdı Vıdı Vıdı-Chanmin

60

Seungmin  

"Sıkıldığı için kurabiye yapmaya çalışan kafamı ben." diye söylenerek kurabiye hamurunu yoğurmaya devam ettim. Bir yandanda dinlediğim şarkıya eşlik ediyordum.

"Jen gel buraya!" diye bağırdım. Başka işi yok sonuçta gelsin bana yardım etsin. "Jennie sana diyorum!"

Ben oflayarak yoğurmaya devam ediyordum ki belime dolanan kollarla irkilerek arkamı döndüm.

Chan kulağımdaki kulaklıkları çıkardıktan sonra "Selam selam selam."dedi

"Sanada selam selam selam. İçeri nasıl girdin sen?"

"Kapıyı çaldım ve Jennie açtı. Beni görünce de yüzünü buruşturup 'Seung mutfakta ben sevgilimin yanına gidiyorum beni aramayın sakın' dedi ve gitti."

Göz devirip "Off Jen." dedim. "İnadına arayacağım."

Gülüp "Bizi boğabilir." dedi.

"Bir bok yapamaz o boyla."

"Jennie'den her şeyi beklerim ben. Neyse senin mutfakta işin ne?"

"Kurabiye yapıyorum."

Kaşları kalkarken şaşkınlıkla "Sen?" diye sordu.

"Evet ben."

"Sen?"

"Şaşırma bu kadar Felix ile beraber tatlı yaptık biz. Öğrendim bir şeyler."

"Yoksa şu yaktığınız tatlı mı? Hyunjin videosunu gösterdi bayağı güldük. Özellikle Felix'in yüz ifadesine."

Ben video çekmeyelim demiştim rezil oluruz demiştim. Felix sevgilisine her şeyin raporunu vermek zorundaymış gibi video çekmişti.

Sinirle göğsünden ittim ve işime geri döndüm. "Git yaa."

Gülerek kollarını tekrar belime sararken çenesinide omzuma yasladı. "Tamam tamam bende yardım edeyim güzelime."

Anında kenara çekilip "Al o zaman yoğur şunu yoruldum ben." dedim. Gerçi pek bir şey kalmamıştı ama.

"Ellerimi yıkayıp geliyorum eldiven çıkart bana." dedikten sonra mutfaktan çıktı.

Bir iki dakika sonra geri geldiğinde verdiğim eldiveni sağ eline geçirdi ve yoğurmaya başladı. Benden daha iyi yaptığı kesindi ama bunu ona söylemeye gerek yoktu.

Yoğurmaya devam ederken başını bana çevirip "Başka bir şey katılmayacak mı buna? Sade mi olacak?" diye sordu.

İnsan hamur yoğururken bile karizma olur mu be? Benim sevgilim olduğu için olur.

"Haa damla çikolata katacaktım." diyerek damla çikolata kattım.

Biraz daha yoğurduktan sonra "Oldu galiba." diyen Chan'ı başımla onayladım ve yanda duran kare tepsiyi bize doğru çektim.

"Şimdi bunlara şekil verip fırına atacağız."

"Söylediğin kadar basit olduğunu sanmıyorum."

Ciddi bir şekilde yüzüne bakıp "Değil zaten. Öyle bir şey demedim." dedim ve bir süre birbirimizin yüzüne baktık. "Hadi hadi çabuk olalım." diyerek buna son veren ben oldum.

Bir tepsiyi doldurduğumuzda Chan önceden açtığım fırına tepsiyi koydu. Bunu yaparken bayağı bir şov yapmıştı. Yok ben yanarmışım bir şeyler olurmuş falan filan.

"Şimdi bunları kontrol etmemiz mi lazım sürekli?"

Tezgahın kuru olan tarafına otururken -temizlemiştik- "E herhalde yanarlar yoksa." dedim.